donderdag 9 augustus 2012

Alleen

Na een kilometer of tien gerend te hebben door het vlakke en onaanzienlijke Vlaamse land trekt de ochtendnevel op en en begint het zonnetje voorzichtig te schijnen. Ik ben alleen met mijn gedachten, met enige moeite bijgehouden door mijn zwetende lichaam.
Hoewel ik erg aan mijn ‘privacy’ hecht, ben ik in mijn leven vrijwel nooit echt alleen geweest.
Toen mijn moeder stierf en ik net twintig was, vertrok mijn vader al na een paar weken om zich met zijn nieuwe vrouw in Bergen NH te vestigen. Ik moest het ouderlijk huis maar gaan delen met met mijn stiefzusje.
Na een brand hield ik het voor gezien en verhuisde naar een studentenflat waar ik mijn eerste grote vlam R. ontmoette. We gingen samenwonen en hielden het zeven jaar met elkaar uit. Toen zij genoeg van me had was ik ontroostbaar en stortte me al de volgende dag in de armen van een aantrekkelijke jonge helleveeg die gepassioneerd bij mij het servies en het meubilair kort en klein begon te slaan. Maar liever dat dan een nacht alleen, moet ik gedacht hebben.
Na een paar zware jaren lukte het me eindelijk haar definitief de deur uit te werken. Wel had ik inmiddels een nieuwe vlam achter de hand, waar ik ook meteen maar bij introk. Het werd een korte, hevige romance die dramatisch eindigde in een abortus provocatus. Op dat moment speelde ik al met Bibian in The Dead Motherfuckers...

Ook nu ben ik niet echt alleen. Bijna elke nacht wil wel één van de kinderen in ‘het grote bed’ komen slapen. Ik snap het wel, en vind het ook wel gezellig, maar ik merk dat – en voor het eerst van mijn leven – ik toch eigenlijk liever alleen slaap. Of in elk geval vóór ik in slaap val graag even alleen wil zijn.
Ook het grote bad hier in Meerle moet ik meestal delen met Lulu of Swip. Valentijn voelt zich inmiddels te groot om met zijn vader in bad te gaan. Als ik mij net wil gaan verdiepen in de nieuwste verzameling essays van de populaire Engelse filosoof Alain de Botton stapt Swip er met zijn zwarte voeten gezellig bij. Ik leg mijn boek weg en probeer me niet af te vragen of hij wel goed geveegd heeft vanmorgen.
Voor het eerst in mijn leven ontdek ik dat ik het eigenlijk best uithoud met mezelf en zelfs mijn verdriet koester. Ik ervaar het niet meer als bedreigend.
Misschien is dat ook wel wat mij in hardlopen altijd heeft aangetrokken: als je het goed wilt doen moet je de buitenwereld zoveel mogelijk buitensluiten. Ideaal dus voor diepe gedachten of het ontwikkelen en uitwerken van nieuwe plannen.

6 opmerkingen:

  1. Ik begrijp heel goed dat je af en toe behoefte hebt aan rust om te verwerken. Misschien willen je kinderen ook bij je slapen omdat ze het een zielig idee vinden als je alleen in bed ligt? Dat zou je eventueel een beetje kunnen relativeren naar hun toe...

    Janneke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi zo, Klaas. Het is zoals het is en niet anders. Dat jij het met jezelf uithoudt terwijl je zo'n diep verdriet ervaart, is absoluut bemoedigend. Zowel voor jezelf als je kinderen.
    Er zullen vast momenten komen dat dit niet zo voelt, maar dan heb je dit om aan terug te denken. Alles is in beweging. Continu.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik hoop dat bij die foto een MEGA harde schreeuw hoorde,is goed om af en toe hier aan toe te geven. We zijn allemaal maar mensen die af en toe eens enorm moeten razen om alle frustratie en verdriet er uit te laten komen.
    Dat je momenten alleen voor jezelf wilt hebben is heel goed te begrijpen en dat mag ook. Dat je die momenten met drie jonge kinderen om je heen nauwelijks kunt benutten is ook een feit.Bij je in bed willen slapen is voor de kinderen ook een houvast, ze zijn hun moeder kwijt en willen hun vader zo dicht mogelijk bij zich hebben, heel begrijpelijk. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik je een dappere kerel vind, ga er maar aan staan je maatje kwijt je liefste en de zorg dragen voor drie opgroeiende kinderen. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe in dit proces maar ik twijfel er niet aan dat dit je gaat lukken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. geborgenheid
    dat is wat ze zoeken
    en bang dat jij
    hen ook zult verlaten
    weet het nog van vroeger
    dusssssss af en toe toestaan
    ervaar het als
    een zegen dat je
    de kinderen hebt
    nooit meer alleen

    BeantwoordenVerwijderen
  5. I really like how your class timings of your blog. I enjoyed reading your blog and it is both instructional and interesting.Thanks!
    online gitaarles

    BeantwoordenVerwijderen