Zelfmoordpoging

‘Hoi papa het gaat echt niet heel goed meer met mij’
‘En ik weet echt niet meer wat te doen’

Toevallig keek ik juist toen ik wilde gaan slapen nog even op Instagram en zag ik deze berichtjes van mijn zoon S.
    Anderhalf jaar geleden vond ik hem in een grote plas bloed op het tapijt van zijn kamer (begeleid wonen via PerMens) in de Helmersstraat. Godzijdank had hij mij tenslotte gebeld om te zeggen wat hij had gedaan. De ambulancebroeders die er eerder waren dan ik, waren niet erg onder de indruk. ‘Beetje bloedverlies, die komt er wel weer bovenop.’ S. is inmiddels minder suïcidaal dan toen, maar erg gelukkig met zijn leven lijkt hij niet.
    Tegenwoordig staat er een team van jonge, enthousiaste hulpverleners voor hem klaar, een psychiater in opleiding voor de antidepressiva en de slaapmedicatie, een job coach, een jonge vrouw voor zijn financiën en een mevrouw die het geheel coördineert van bureau Fact, een zorginstelling die op de website beweert outgoing te zijn en het ‘allemaal’ in huis te hebben. Ook bieden ze S. therapie, alleen zijn er de afgelopen twee jaar dat S. nu client is telkens weer nieuwe redenen waarom die nog niet kan beginnen.
    Naast Fact is er een mentor van HVO-Querido, waar S. na zijn zelfmoordpoging (die voor PerMens aanleiding was hem de huur op te zeggen) een tijdje eveneens onder begeleiding een kamer huurde, tot hij op eigen kracht een fraaie nieuwbouw jongerenwoning vond in de Houthavens.
    Vanwege S.’ chaotische financiën leek het zijn mentor een goed idee S. aan te melden bij FIBU, een gemeentelijke instelling voor budgetbeheer. Ook daar kreeg hij een consulent.
    Therapeuten, mentoren en consulenten zijn allemaal verenigd in een appgroep waar S. en ik natuurlijk ook aan deelnemen. Korte lijntjes, was het idee.
    Al snel bleek FIBU niet in staat lopende rekeningen op tijd te voldoen waardoor er door een aantal schuldeisers incassobureau’s werden ingeschakeld. Volkomen onnodig, want S. heeft een uitkering waarvan zijn vaste lasten gemakkelijk betaald kunnen worden. Zijn telefoonrekening werd (ondanks dringende verzoeken van S.) keer op keer niet voldaan waardoor hij eerst alleen tijdelijk door zijn provider werd geblokkeerd maar vervolgens voorgoed zijn nummer kwijtraakte. Een nieuw abonnement afsluiten bleek niet mogelijk omdat hij als wanbetaler geregistreerd stond. Ook maakte het FIBU het afgesproken leefgeld van € 50,- per week meestal niet of te laat over en bleef het (ondanks verzoeken van S. dit niet meer te doen) de huur betalen van zijn kamer aan de Helmersstraat waar hij al een jaar niet meer woonde. Zijn consulent ging met zwangerschapsverlof en haar opvolgster bleek structureel onbereikbaar, reageerde niet op apps of mails.
    
Zonder telefoon kan S. niet meer om hulp roepen en is hij ook niet meer bereikbaar voor hulpverleners, vrienden en familie. In feite is hij totaal geïsoleerd. Hij zou graag een baantje willen, maar zonder telefoon is solliciteren zinloos. Ook het suïcideprotocol dat Fact voortvarend met hem doornam (eerst je vader bellen en anders de crisisdienst) is nutteloos.
    Ik stuur nu al maanden steeds wanhopiger berichten aan het immer uitdijende team van hulpverleners waarin ik mijn zorgen uitspreek: dat S. mij vertelt er zelf niet meer in te geloven dat het ooit nog goed gaat komen en dat hij buiten zijn schuld in steeds grotere financiële problemen raakt. Ik heb al maanden geleden gevraagd om vanuit de hulpverlening S. een tijdelijk abonnement met telefoon te verstrekken zodat hij in elk geval weer bereikbaar is, maar dit lijkt te hoog gegrepen. Met zo’n groot team is ook niet duidelijk wie precies waarvoor verantwoordelijk is.
    Vanwege de problemen met FIBU heeft zijn mentor van HVO-Querido S.  aangemeld bij Schuldhulp en zal hij van de rechter een bewindvoerder toegewezen krijgen. Schuldhulp adopteert dan al zijn schulden, waarna hij nog maar één schuldeiser heeft (de gemeente kredietbank), en zal hem ook gaan coachen met zijn financiën. Het team is enthousiast en zijn mentor zegt hier goede ervaringen mee te hebben. Helaas kan het nog wel enige maanden duren voor het zover is. Ondertussen krijgt S. zijn leefgeld nog steeds niet elke week, blijft hij voor iedereen onbereikbaar en kijkt hij steeds doffer uit zijn ogen.
    Als het regelen van een telefoonabonnement al te moeilijk is voor het zorgteam, geeft mij dat weinig vertrouwen in alle andere plannen, maar de coördinatrice van Fact berispt mij dat ik niet zo negatief moet doen in mijn berichten aan de appgroep; dat werkt alleen maar demotiverend en contraproductief. ‘Als S. er straks niet meer is, houd ik jullie daar mede verantwoordelijk voor,’ had ik geschreven. Daar was ze niet blij mee, ik moest absoluut mijn toon veranderen. En dat er door de zorg goed aan hem zou worden verdiend ontkende ze verontwaardigd. ‘Ik verdien geen cent méér aan die zoon van jou.’
    
Zo snel ik kon ben ik naar de Houthavens gefietst waar ik S. gelukkig levend aantrof. Hij was al een tijdje clean, maar had in het weekeinde toch weer Ketamine gebruikt. ‘Als ik twee weken niet gebruik ga ik me afvragen wáárom ik eigenlijk niet zou gebruiken,’ legde hij uit, ‘het is toch allemaal zinloos. Volgens mij is het team ook veel te groot. De ene hulpverlener weet niet eens wat de andere eigenlijk doet.’
    Samen fietsten we door de nacht naar mijn huis, ingehaald door veel snellere Fatbikes en Van Moofs. Vannacht slaapt S. bij mij op de bank, dan weet ik tenminste zeker dat hij er morgen nog is.