De jobcoach

Bij het Fact-team hebben ze natuurlijk ook een jobcoach, want jongeren die niet naar school willen of kunnen moeten toch een dagbesteding hebben, want anders vervelen ze zich, voelen ze zich nutteloos wat weer tot depressie kan leiden, enzovoorts, etc.
    Er was al eerder sprake van dat S. een baan met opleiding in de I.T. zou kunnen krijgen. S. is extreem handig met de computer, weet het een en ander van programmeren, heeft sowieso willekeurig welk programma binnen de kortste keren onder de knie (Ableton Live, Fotoshop en ga zo maar door), weet precies hoe je een geheim IP adres kunt aanmaken, hoe je systemen in openbare gebouwen moet hacken om de muziekkeuze radicaal te veranderen, weet het een en ander van het dark web en komt sowieso regelmatig met de meest bizarre en vaak briljante filmpjes over de meest uiteenlopende onderwerpen die hij van het net plukt. Zo’n baan in de I.T. leek hem daarom leuk, maar jammergenoeg had de jobcoach andere plannen voor hem.
    Fact is outgoing, dus kwam de jobcoach bij mij omdat S. - waar het op dat moment weer wat minder mee ging - een paar dagen bij mij logeerde, en zodoende kon ik het hele gesprek volgen.
    ‘Nou, S., ik heb volgens mij een supertoffe baan voor je gevonden. Wat dacht je ervan om bij een fietsenmaker in IJburg te gaan werken? Het is een leertraject, dus je hoeft geen ervaring te hebben? Klinkt goed, toch?’
    S. reageerde lauw; hij had nauwelijks geslapen omdat hij verzuimd had zijn slaapmedicatie bij de apotheek op te halen.
    ‘Mooi!’ zei de jobcoach. ‘Ik ga ze meteen bellen.’
    Vanaf de bank in het belendende vertrek zag ik S. ongeïnteresseerd uit het raam staren terwijl de jobcoach deed waarvoor ze werd betaald: alweer een cliënt afvinken op haar lijstje. Ze zou S. snel laten weten wanneer hij kon beginnen, feliciteerde hem - eigenlijk haarzelf - met dit mooie resultaat, en vertrok weer.
    ‘Ik dacht dat je iets in de I.T. ging doen?’ vroeg ik S. toen ze was vertrokken.
‘Dat wilde je zelf toch ook graag?’
    ‘Ja,’ antwoordde S. slaperig.
    ‘Heb je wel zin om bij een fietsenmaker te gaan werken?’
    ‘Niet echt.’
    ‘Maar waarom zei je dan niets? Je hoeft toch niet te doen wat die jobcoach zegt? Zij werkt voor jou, hè. Je betaalt haar ervoor.’
    ‘Ik was gewoon te moe. Ik heb maar twee uur geslapen vannacht.’
    ‘Heeft ze je eigenlijk nog iets gevraagd?’
    ‘Wat bedoel je?’
    ‘Nou, wat voor werk je leuk zou vinden? Waar je interesses liggen?’
    ‘Ja, al een hele tijd geleden.’
    ‘Weet ze dat je hoogbegaafd bent? Dat je op het VWO bent begonnen maar langzaam afgegleden?’
    ‘Ik denk het niet.’
    ‘Dat je behoorlijk goede elektronische muziek maakt die op Soundcloud en Spotify te vinden is? Dat je grafics maakt en zelfs al betaalde design klusjes hebt gedaan?’ (S. heeft de website van zijn Ketamine dealer ontworpen, ik vraag hem maar niet wat hij daarvoor in ruil heeft gekregen)
    ‘Ik moest een c.v. maken, daarop heb ik dat ingevuld.’
    ‘En dan komt ze met een baan bij een fietsenmaker in IJburg, negen kilometer van je huis?’
    S. haalt zijn schouders op.
    ‘Zal ik eieren bakken? Koffie zetten?’
    ‘Ja, graag, papa.’