Stille strijd, Saskia Stolz, Museumplein, Amsterdam
 

Freud

S. kijkt iets vrolijker dan gisteren na een nacht op de bank in mijn woonkamer. Moeilijk voor te stellen dat hij er een van mij is met die opgeschoren geblondeerde coupe en zijn hiphop outfit met legerbroek.
    ‘Hoe gaat het?’
    ‘Wel oké,’ is het standaard antwoord.
    Meestal komt er niet veel uit. Alleen als hij hyper is, kan hij eindeloos vertellen.
Veel reacties op mijn blog van gisteren; er worden telefoons aangeboden, zelfs geld om een abonnement af te sluiten, en veel verhalen over soortgelijke ervaringen met de zorg. Volgens mij is het probleem niet dat men daar van slechte wil is - ik geloof echt wel dat het hele team begaan is met mijn zoon - maar zodra er iets concreets moet gebeuren gaat het mis, het gaat (zo is mij inmiddels wel duidelijk) om de intentie, om de ‘mogelijkheid tot handelen’; zolang het in de lucht blijft hangen kan immers niemand erop afgerekend worden, zijn alle opties nog open.
    Vanmorgen werd ik gebeld door een allerliefste mevrouw van FIBU (budgetbeheer) die er na mijn officiële klacht alles aan wil doen om een en ander uit te zoeken en op te lossen, maar ze komt er niet uit. ‘FIBU betaalt rekeningen,’ legt ze uit, ’maar dan moeten die rekeningen er wel zijn.’ Kan ik haar misschien vertellen waar alle rekeningen gebleven zijn en wie er precies verantwoordelijk voor is om die naar haar te sturen?
    Ik heb geen idee, natuurlijk. Misschien M, de mentor van HVO-Querido? Of anders N, de financiële begeleidster van Fact? En anders A. van Schuldhulp? De mevrouw van FIBU kent ze allemaal en gaat ze mailen, want zo kan ze niet verder. Ze wil mijn klacht graag serieus nemen en mijn zoon helpen, maar zonder rekeningen kan ze helaas niets doen. ‘Wij zijn échte mensen,’ voegt ze er aan toe, ‘dat vergeet men nogal eens.’
    Het blijkt dat de meeste facturen nog altijd naar S. oude HVO adres worden gestuurd, ook al staat hij inmiddels officieel ingeschreven in de Houthavens. Kennelijk is er niemand bij HVO die zijn post voor hem verzamelt.
    Vanuit de hal van mijn huis klinken gealtereerde jazz-akkoorden op de piano. S. zou graag les willen hebben, maar voorlopig is daar geen geld voor. Nu doet hij het met YouTube filmpjes en op zijn gehoor. Aan muzikaliteit geen gebrek. Ik vertel hem over mijn gesprek met de mevrouw van FIBU en mijn pogingen zijn hulpteam in beweging te krijgen, maar het lijkt hem weinig te interesseren. Ik snap dat wel.
    Omdat het met de hulpverlening niet opschiet, heb ik vandaag zelf maar een sim only abonnement voor S. afgesloten. Sasja had nog een oude iPhone liggen, niet ideaal, maar beter dan niets. Ik begrijp niet waarom ik dit niet al veel eerder heb gedaan; het is gewoon niet bij me opgekomen.
    Vanmiddag kwam L, de psychiater in opleiding van Fact op bezoek om te kijken hoe het met S. ging. Ik heb er op aangedrongen S. tot na de zomer wekelijks een recept voor slaapmedicatie te geven. Beter verslaafd aan de Zopiclon dan aan de Ketamine, en van nachtenlang wakker liggen wordt hij alleen maar wanhopig en suïcidaal. Aardige jongen, die L, maar duidelijk niet iemand van spijkers met koppen. Ik vraag me af wat Freud hiervan zou denken, psychiaters in opleiding die even langs komen om hun patiënt te bekijken, snel een receptje uitschrijven en dan weer vertrekken naar de volgende cliënt.
    S. blijft nog een nachtje bij mij. Ik hoor hem en zijn oudere broer vanuit de andere kamer lachen om een aflevering van The mighty boosh. Nog een heel leven te gaan, die twee.