In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

12 mei
Rustige ochtend. Om half elf met Hans een taxi naar de Yuyuan gardens genomen in de oude Chinese wijk van Shanghai. Mensen leven en werken hier op straat, eten op straat, slapen op straat; je ziet rietvlechters, schoenmakers, kappers, zwartwisselaars en overal kraampjes en winkeltjes. Het is stoffig, armoeiig en klein en altijd druk en lawaaiig met steeds het geschil van fietsbellen en ongeduldig toeterende auto’s. Kleine kinderen poepen op straat door een gat in de achterkant van hun broek.

    Je ziet weinig dieren, behalve gevilde en in de lengte doorgezaagde varkens en andere, minder herkenbare stukken vlees.
    Ergens midden in deze wirwar van straatjes en steegjes is een vijver met daarin een houten theehuis waar de prijzen te hoog zijn voor de Chinezen, en omdat in dit gedeelte van de stad weinig toeristen komen, zit er dus bijna niemand. We drinken groene thee en kijken uit over de mierenhoop om ons heen. Dan lopen we vis de Bund, de kade van de Huang Po rivier waar ’s avonds de toeristen flaneren terug naar het Peace Hotel waar we een taxi naar ons eigen hotel nemen.
    Om half vijf vertrekken we naar het theater waar we de komende drie avonden zullen spelen voor de geluidstest. Tot mijn grote opluchting blijkt de geluidsinstallatie van behoorlijke kwaliteit en is het ook nog een mooi theater met zo’n vijftienhonderd zitplaatsen. Er schijnen veel gitaarstudenten in het publiek te zitten.
    Na een droevig stemmend voorprogramma van drie gitaristen van het Shanghai conservatorium is het onze beurt. Vanaf het eerste nummer is de zaal plat en soms wordt er zelfs een heel nummer lang doorgeapplaudiseerd zodat wij onszelf niet meer kunnen horen. Dit is zonder meer het meest succesvolle concert tot nu toe.
    Na afloop zijn er natuurlijk bloemen en grijze eminenties die ons op het podium komen feliciteren en met ons op de foto moeten. Terug in het hotel krijgen we een flinke maaltijd voorgeschoteld en drinken we nog wat in de bar op onze verdieping. Moe maar voldaan lig ik om een uur of één in bed.