In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

18 mei
Om zeven uur op want om acht uur hebben Annelie en ik een live interview met de Shanghai televisie. Het blijkt een soort vijftigerjaren talkshow met het goedkoopste decor dat ik ook heb gezien; wat een armoede. Mijn tolk is bloednerveus want het is haar eerste televisieoptreden en ze is bang dat ik rare dingen zal zeggen. Ik begin echter niet over het decor en ook niet over de plastic bloemen of het glaasje warm water dat ons als verfrissing wordt aangeboden, maar zeg gewoon wat er van me verwacht wordt. Om tien uur ben ik weer terug in het hotel.
    Ik voel me niet zo goed en ga weer naar bed, slapen tot een uur of één. ’s Middags heb ik een interview met een of andere krant en om half vier een met Jochum voor de wereldomroep. Om half vijf vertrekken we naar de Canned Food factory waar wij een get together met de fabrieksarbeiders zullen hebben. Niemand is enthousiast, want wat moeten we in godsnaam in een blikvoer fabriek?
    Bij aankomst is er eerst een thee, waarbij de gebruikelijke beleefdheidsfrasen worden uitgewisseld en de exportcijfers even doorgenomen. Dan krijgen we allemaal een wit douchekapje op en brengt men ons naar de workshop van de fabriek. Er begint mij iets te dagen. De Chinezen vertalen workshop met werkplaats en hebben, toen ze hoorden dat wij graag workshops wilden doen vermoedelijk begrepen dat wij graag fabriekswerkplaatsen wilden bezoeken. Dat verklaart het industriële karakter van ons programma in veel steden. Nu goed, we bezoeken de workshop waar aan de lopende band sardineblikjes worden gemaakt en schuifelen achter onze gids aan die de eindeloze jaaromzetten en exportcijfers van de fabrieksmanager voor ons probeert te vertalen. De manager wil met mij op de foto terwijl we allebei een blikje sardines vasthouden, maar dan heeft hij aan mij een slechte.
    Na de workshop is er een banket waarbij wij tot grote verwarring van de Chinezen onze douchepetjes ophouden. Het eten is redelijk en de toasts vliegen over en weer. De manager heeft de dag van zijn leven en drinkt meer dan goed voor hem is.
    Dan begint het avondprogramma. Eerst speelt het half traditioneel Chinese, half Westerse ensemble van de fabriek het Anthem of the Factory. De traditionele helft speelgoed op pipa’s (een soort eensnarige viool), liggende harpen, een cello, diverse soorten fluiten en percussie instrumenten, de Westerse helft heeft nog wat moeite met hun instrumenten: een trombone, een saxofoon, een drumstel en een accordeon van het merk Parrot. Vooral de trombonist speelt of hij permanent in shock is. Er worden ons allerlei bekende en onbekende liedjes voorgeschoteld waarbij steeds de traditionele Chinese volksliedjes het beste uit de verf komen en ook verreweg het leukst zijn.
    Een jonge arbeider zingt a capella voor ons het lied Yesterday (volgens hem van John Lennon, die hier i.v.m. het studentenprotest een cultstatus heeft) met bijna alle klemtonen verkeerd. Speciaal voor ons heeft de fabriek twee zangers van de Shanghai opera ingehuurd, die twee liefdesballades uit het klassiek repertoire ten gehore brengen, schitterend aangekleed en met alle voorgeschreven gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Ze zijn zó goed dat ik me geneer dat zij hier voor onze lol in deze lelijke fabriekskantine moeten spelen, maar ik geloof dat ze er zelf helemaal niet mee zitten.
    Dan is het de beurt aan The Five Slowhands (John is nog steeds herstellende van zijn voedselvergiftiging en Edwin heeft last van hyperventilatie). And then there were five…
    We spelen de helft van ons programma op de slechtste apparatuur tot nog toe, maar de fabrieksarbeiders vinden het prachtig. Verschillende personeelsleden zingen nog wat en ook het orkest speelt nog een paar traditionals. Vincent en Hans doen Late Again (van Stealers Wheel) en Something. Later doet Franky nog een hilarische meezinger. Behoorlijk aangeschoten en in een opperbeste stemming worden we teruggebracht naar ons hotel.