In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

14 mei
Laat ontbijt en daarna met Vincent en Hans de stad in, ditmaal met de bus. We vertrekken vanaf het eindpunt van lijn 15 richting Nanjingroad. Hoewel er maar een man of tien bij de halte staan en de bus een extra lange is, springt iedereen zo snel mogelijk naar binnen zodra de deuren openzwaaien: er zijn maar vier stoelen, de rest moet staan.
    Midden in de Franse concessie, waar de straten bijna overdekt zijn met een groene haag van platanen die ze hier de ‘French oak’ noemen, stappen we uit. We lopen door het peoples park, waar je een speciale English corner hebt, waar Chinezen die Engels spreken buitenlanders staan op te wachten om te kunnen oefenen. De gesprekken gaan dan ook nergens over, als er maar Engels wordt gesproken. Verder in het park veel stelletjes en jonge ouders met kleine kinderen. Overal mensen in deze gigantische stad. Ik ben een beetje grieperig en ga vroeg in de middag terug naar het hotel, na een behoorlijke lunch in een schoon restaurant waar we dit keer - door schade en schande wijs geworden - van te voren een prijs afspreken.
    Onze Chinese begeleidsters van The Chinese Peoples Organization for Friendship with Foreign Countries vragen of ik wellicht geïnteresseerd ben in een gastdocentschap modern guitar aan het conservatorium van Shanghai. Hoewel ze waarschijnlijk niet mijn reis kunnen betalen vanwege het valutaprobleem kunnen ze me wel huisvesten en een salaris betalen. Misschien zou Riëtte hier dan Westerse filosofie enof Engels kunnen geven? Lijkt me leuk!

    Om half zes vertrekken we weer naar de theaterzaal voor ons laatste concert in Shanghai en iedereen is een beetje nerveus, we moeten goed spelen vanavond. We doen opnieuw een geluidstest en het ziet er veelbelovend uit. De zaal is bijna helemaal vol en het concert is een succes. We spelen goed en krijgen het publiek vrij snel aan onze kant. Ook hier worden de snelle nummers het beste ontvangen.
    Na het concert is er (weer) een (goed) diner in het hotel en het gerucht gaat dat we misschien om elf uur op de televisie komen. Dat blijkt niet het geval; wél een stomme Amerikaanse nep-broadway show die toevallig ook in Shanghai is. Gisteren schijnen we wel op het Chinese Shanghai-nieuws te zijn geweest.
    Ik blijf nog een tijdje voor de buis hangen bij een of andere Indiase B-film en ga dan slapen. Ik heb nog steeds last van mijn keel.