In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

16 mei
’s Morgens is de lucht al weer geklaard en als we naar de concertzaal vertrekken blijkt daar van een workshop helemaal geen sprake te zijn; er is van Chinese zijde helemaal niets georganiseerd. Ook het niveau van de gitaristen die ook zullen optreden had ik aardig ingeschat.
    Wel doet de organisatie moeilijk over de volgorde van het programma, want men is bang dat het publiek onze muziek niet zal waarderen en massaal de zaal zal verlaten. Ze beweren zelfs dat er politie nodig zal zijn om de mensen binnen te houden. Ik houd mijn poot stijf en weiger ons programma aan te passen.
    Ons verblijf in Canton is niet helemaal bevredigend georganiseerd; men heeft ons ondergebracht in een super-de-luxe hotel waar we onze kleren niet kunnen laten wassen vanwege de miljonairsprijzen van de service, en waar we om de zelfde reden niet eens een drankje kunnen bestellen. Bovendien wordt ons verblijf maar betaald tot vierentwintig mei, terwijl we pas de vijfentwintigste uit Canton vertrekken. Aangezien de Shanghai televisie ons concert live wil gaan uitzenden en beweert een kijkdichtheid van tachtig miljoen te hebben, begin ik dus maar eens over royalties.
    Ik zeg dat ik een voorschot van $ 3000 wil hebben, vóór aanvang van ons concert en dat er anders niet mag worden gefilmd. Dat geeft weer ruimte om te onderhandelen over een extra dag in het hotel en de betaling van de servicekosten. Ze zijn allang blij dat ze mogen filmen en gaan overal mee akkoord zolang ze maar geen $ 3000 hoeven te betalen. Ik vermoed dat ik mijn auteursrechten sowieso nooit had kunnen innen omdat China het internationale verdrag daarover niet heeft ondertekend, maar zolang zij daar niet over beginnen, doe ik het ook niet.
    We zijn lang bezig met de geluidstest, maar ze hebben in elk geval professionele apparatuur in deze hal.
    ’s Avonds spelen er eerst een aantal Chinese gitaristen met een repertoire variërend van de Everly Brothers tot licht klassiek. Onze Edwin (inmiddels omgedoopt tot nurse jazz) doet in zijn eentje een zeer fraaie versie van Greensleaves waar de Chinezen om hadden gevraagd. Zelf houden ze het toch liever bij het arrangement van Francis Goya.
    Daarna doen wij ons concert - met z’n zessen omdat John met een flinke voedselvergiftiging in bed ligt - en spelen onze waarschijnlijk beste set tot nu toe. Het publiek is erg enthousiast, net als altijd, en staat helemaal niet massaal op om de zaal te verlaten; de organisatie heeft ons enorm onderschat. Ik begrijp niet waarom ze ons in zo’n grote zaal wilden laten spelen als ze dachten dat het een fiasco zou worden. Op 19 mei zal ons concert integraal worden uitgezonden.
    Hoewel de concertzaal tegenover ons hotel is, worden we met de taxi overgezet omdat er plotseling een enorme wolkbreuk boven de stad is. In het hotel is iedereen in een overwinningsroes. We krijgen nog een late maaltijd aangeboden en daarna ga ik naar bed, ik heb het wel gehad voor vandaag.