Ketamine

Niet voor het eerst moet ik mijn vakantie onderbreken omdat mijn middelste zoon S. amok maakt. Zijn Litouwse vriendin is voor vier weken op familiebezoek in Vilnius en (je kan er de klok op gelijkzetten) dan gaat het mis. S. is namelijk extreem afhankelijk en heeft daarnaast een uitzonderlijk talent voor drama. Na drie mislukte zelfmoordpogingen (een doosje van mij gestolen Zopiclon slaapmedicatie, wat gedoe met een een van mij geleend bot Swissknife tijdens een interrail vakantie toen zijn toenmalige vriendin het uitmaakte en een wat serieuzere poging om zijn polsen door te snijden met een Blokker broodmes) heeft hij ons eeuwig in de tang. Als het maar even wat slechter gaat weet meneer precies hoe hij ons moet chanteren, manipuleren en ons allemaal wakker moet laten liggen: ‘want o god, als hij maar geen zelfmoord pleegt’.
    S. is inmiddels vierentwintig, maar gedraagt zich nog altijd als een kind. Als het even tegenzit geeft hij zijn weekgeld (zijn financiën worden godzijdank beheerd door budgetbeheer) uit aan ketamine en komt dan bij ons uitvreten omdat hij geen geld meer heeft om eten van te kopen. Meestal moet zijn oudere broer daarvoor opdraaien, die een veel te groot hart heeft en sowieso extreem zorgzaam is.
    Omdat eergisteren duidelijk werd dat het met middelste zoon helemaal niet goed ging, nodigde ik hem vanuit mijn vakantieadres in Eindhoven (veel leukere stad dan ik dacht!) uit dan maar bij mij te gaan logeren, oudste broer en jongere zuster zouden er dan wel voor hem zijn. Uiteindelijk is oudste broer hem op gaan halen, waarna S. alsnog een dikke gram ketamine achteroversloeg waarop hij begon te hyperventileren en half psychotisch werd. Dat resulteerde tot in de kleine uurtjes in druk telefoonverkeer tussen mij en oudste zoon, en later ook dochter, en de crisisdienst en daarna ook nog 112.
    Oudste broer en dochter verwijten mij slecht vaderschap: 'je moet nú naar huis komen, het is jouw zoon! Als S. bij ons logeert kunnen wij niet weg, we kunnen hem hier niet alleen laten, het is jouw probleem!' Ondertussen laveer ik tussen: ‘hij stelt zich aan, het is allemaal aandachttrekkerij’ en ‘stel je voor dat hij er echt een eind aan maakt, hoe moet ik mezelf dan ooit nog in de spiegel aankijken?’.
    Bijkomend probleem is dat meneer tegenwoordig een kat heeft, een prachtig, lief en aanhankelijk exemplaar, maar wanneer S. bij mij bivakkeert wordt er niet voor poes gezorgd. S, vindt dat broer en zus dat maar moeten doen, hij kan nu niet heen en weer omdat hij buikpijn heeft, een nawerking van de ketamine.
    Ik bied aan poes dan maar voorlopig bij ons te laten logeren (ik was er sowieso op tegen dat hij die kat nam, ik vond hem daar nog niet stabiel genoeg voor, maar toen ik dat uitsprak waren de rapen gaar en verbrak hij een paar weken het contact, kankerhomo, jij bent de slechtste vader ooit, etc.), maar S. zegt dat hij me niet vertrouwt en dat hij toch wel weet dat ik poes dan zal houden. Nou zit ik helemaal niet op nog een kat te wachten maar ik voel me toch wel verantwoordelijk. Natuurlijk krijgt hij zijn kat weer terug, probeer ik hem uit te leggen. Maar S. wil er niet van horen. Hij ligt boos in zijn onopgemaakte bed in zijn vroegere jongenskamer in zijn ouderlijk huis waar hij nu al bijna zes jaar niet meer woont.
    Ik vertrouw je niet, zegt hij. Ik ga straks wel naar huis om voor mijn kat te zorgen.
    We weten allebei dat dat onzin is. Daarnaast ben ik er niet van overtuigd dat hij geen ketamine meer heeft. Ik hem hem gezegd dat er in mijn huis geen drugs worden gebruikt, en dat als ik hem daarop betrap hij sowieso moet vertrekken.
    Uiteindelijk heb ik hem een ultimatum gesteld: als je voor elven je kat geen eten gaat geven, ga ik hem ophalen en blijft hij voorlopig bij mij, tot je zelf weer in staat bent voor hem te zorgen. 
    Inmiddels in het half tien. We gaan het zien.