Real Book

Het zijn de restanten van een vorig leven die er langzaam maar zeker aan moeten geloven: een tafellaken waar ooit ambitieuze diners aan zijn gegeven dat al veel te lang opgevouwen in een la ligt, kinderspeelgoed, kerstverlichting waar iedereen verdrietig van wordt, vergeelde kussens, een verstofte weckfles met amuletten om Bibian tegen de kanker te beschermen, een doos met correspondentie die niemand ooit meer gaat lezen. Hoewel ik het fijn vind om op te ruimen en dingen weg te gooien, voel ik me er ook altijd schuldig over. De spullen die ik nu in een paar vuilniszakken stop, waren ooit nieuw en relevant, maar liggen al weer jaren te verstoffen in een of andere lade of op een plank in een kast.
    Samen met mevrouw Janssen sleep ik een paar vuilniszakken de trap af naar de vuilstort in de hoop dat de kinderen het niet merken en gaan protesteren.
    Vanmorgen om vijf uur hoorde ik dochter thuiskomen van de gay-pride en om negen uur weer vertrekken naar haar baantje in café De Pels. Niet lang daarna hoorde ik haar alweer thuiskomen en langdurig overgeven in de badkamer. Ik wist precies hoe ze zich voelde, de wereld is dramatisch veranderd sinds ik haar leeftijd had, maar sommige dingen blijven zich eeuwig herhalen.
    Middelste zoon is gelukkig weer wat opgeknapt en meteen ook een stuk beter aanspreekbaar. Hij kijkt weer helder uit zijn ogen en speelt piano in de hal. Standards uit het Realbook. Hoewel ik vind dat ik vakantie heb, kan ik het toch niet laten om een paar uurtjes aan mijn opera in wording te werken, dat is de pest met het kunstenaarschap: het voelt niet als werk, het is natuurlijk ook geen werk, meestal levert het niets op, niemand wordt er beter van, maar toch spendeer je er je hele leven aan. Vreemde afwijking.
    Poekie heeft haar eerste nacht bij ons doorgebracht op de kamer van oudste zoon, terwijl onze eigen kat Vlo de hele nacht voor de deur van diens kamer op wacht lag. Volgens het boekje hebben we eerst de kussens van de beide katten omgewisseld, zodat ze aan elkaars geuren konden wennen, later vanmiddag onze eigen kat in een kamer opgesloten zodat Poekie rustig het huis kon verkennen, en ze ook nog even aan elkaar getoond. Blazen mag, maar als ze gaan grommen is dat een slecht teken. Gelukkig viel het mee, ze leken eerder nieuwsgierig dan vijandig.
    Er zou eigenlijk iemand van de hulpverlening voor middelste zoon langskomen, maar die heeft zich niet vertoond. Hopelijk mag hij deze week aan zijn detox beginnen en dan aansluitend opnieuw naar de Jellinek. Hij staat ook al anderhalf jaar in de wacht bij het NPI, volgens de website specialist in persoonlijkheidsproblematiek. Ik heb al zoveel therapeuten met hun checklists en hun standaard vragen op een schaal van één tot tien voorbij zien komen, het is moeilijk om daar niet cynisch van te worden.
    Al met al een rustige zondag. Er is de afgelopen jaren bij tijd en wijle veel turbulentie geweest in ons gezin, maar ondanks alles zijn we elkaar niet kwijtgeraakt. Kennelijk vinden we elkaar toch wel aardig, en zijn we ook in staat zo nu en dan wat zaken op te ruimen en achter ons te laten.