Links

Ik heb altijd links gestemd en eigenlijk al mijn vrienden zijn links, van PvdA en Groen Links tot S.P. De eerste keer dat ik mijn lidmaatschap van de PvdA opzegde was toen Diederik Samson illegaliteit strafbaar wilde maken; ik vermoed bij wijze van knieval naar het toen nog in opkomst zijnde populisme. Ik heb hem op zijn partij-e-mail-adres daarop aangesproken en gedreigd mijn lidmaatschap op te zullen zeggen. Klaas ten Holt, componist ondertekende ik. Nooit antwoord gehad natuurlijk. Het voorstel is trouwens weggestemd, maar toen was ik al geen lid meer. 
    Omdat Fortuyn de verkiezingen leek te gaan winnen ben ik van schrik lid geworden van de S.P., en daar ik nu eenmaal lid was en vond dat ik me dan bij een door mijn partij georganiseerde demonstratie niet mocht drukken begaf ik me naar de Dam waar we gingen ageren tegen het een of ander (ik geef het toe: ik ben vergeten wát) dat ik ook een schande vond. Bij nader inzien denk ik dat het iets met het klimaat te maken had. Maar aangekomen op de Dam bleek de demonstratie gekaapt door militante anti-Israël S.P.’ers, compleet met Palestijnse vlag en Arafat sjaal. Ik had het kunnen weten: het klimaat, daar zitten de joden achter. Ik ben uiteindelijk maar drie maanden S.P. lid geweest. 
    En nu schreeuwt links moord en brand over diezelfde criminalisering van illegalen door ons demissionaire kabinet. Je mag natuurlijk van mening veranderen, maar ik vind er toch wat van.
    Op de een of andere manier stel ik me bij links toch iets anders voor dan bij hoe het zich nu profileert en waar het voor staat. Links hoort volgens mij vooral sociaal-voelend te zijn, betrokken, opkomend voor de zwakkeren in de samenleving, geëmancipeerd, weldenkend, etc. Maar ik zie om me heen vooral mensen die het zich gemakkelijk kunnen permitteren om links te zijn, omdat ze geld genoeg hebben, een fijne goedbetaalde baan hebben of een riant pensioen, en dus geen enkel risico lopen met hun linkse identiteit, waarbij ze hun meningen gemakzuchtig oplepelen uit de kranten die je leest als je links bent. 
    En wat is het grote thema van links heden ten dage? De veel te hoge huren? De zorg of het onbetaalbare eigenrisico? De teloorgang van het onderwijs? Het milieu? Of desnoods de kaalslag in de kunsten? Wel of geen asielzoekers? Uitbuiting van illegalen? Welnee: Israël! Dat verdomde landje aan de kop van de Méditerranée, dat zelfbenoemde uitverkoren volkje waar het veel te goed mee gaat. Allang geen arme sloebers uit de Shtetls meer, rijp voor de gaskamer, maar welvarende ondernemers, aan de top in de wetenschap en de kunsten, militair stevig in het zadel. Ze hadden zich daar nooit mogen vestigen om hun eigen staat te stichten op het grondgebied van de Palestijnen (ze noemden zichzelf toen nog niet zo, Arafat heeft de merknaam verzonnen) die daar al eeuwen woonden.
    Dat de werkelijkheid heel anders is, veel complexer met aan beide kanten daders en slachtoffers en Engeland in een uiterst dubieuze rol, wordt gemakkelijk onder het tapijt geschoffeld.
    En nu is er dan de genocide en de etnische zuivering in Gaza. Ook al zijn de bewijzen flinterdun, moeten toonaangevende kranten regelmatig hun overhaaste berichtgeving rectificeren, blijken de bronnen vrijwel altijd door Hamas gecontroleerd; het maakt niet uit: Barbertje moet hangen. Die joodse staat had daar immers nooit mogen zijn!
    Maar ondanks alles zie ik mezelf toch als links, als socialist, maar dan met een kleine afwijking: ik ben vóór Israël. Ik zie mezelf dan ook niet snel op de V.V.D. stemmen, laat staan op een van de nieuwe populistische partijen, maar Timmermans met zijn gespeelde verontwaardiging gaat mijn stem zeker niet krijgen. Dat hele Israël of de Palestijnse zaak interesseert hem namelijk geen biet, het is gewoon een ordinaire bliksemafleider van de binnenlandse problematiek, die hij en zijn partij toch niet kan en gaat oplossen. En hij weet: twee miljoen moslims in Nederland, dat zijn een hoop potentiële stemmen. Geen verbinder ook, Timmermans. Net zo polariserend als zijn tegenstrevers.