Israël - 3

Er is in het Westen een vreemde focus op Israël, ik denk vanwege de holocaust en het taboe op antisemitisme in de jaren na de oorlog. Het was er wel, maar het mocht niet benoemd. En nu mag het eindelijk weer, alleen doen we net of het iets anders is: antizionisme. En dan vanuit de misconceptie dat het zionisme een beweging is die uit is op etnische zuivering en genocide op alle Palestijnen. Ik zeg: zoek het maar het eens op. Het zionisme is niets anders dan het streven van de joden naar een eigen staat in Israël. Het zegt niets over de vorm daarvan, het gaat alleen over een veilige thuishaven voor joden, al of niet religieus, en het is een reactie op het heftige antisemitisme en de pogroms op joden in Europa. En nu er voor de joden een sterke en veilige thuishaven is, mogen we ze weer haten en wegpesten.
    Je kunt er natuurlijk wat van vinden dat Israël er is, of er misschien helemaal niet zou mogen zijn (geldt dat dan ook voor Jordanië, Syrië en Libanon? Ongeveer even oud en net zo geconstrueerd), maar het is een gepasseerd station, Israël is een feit, en het zal voorlopig niet verdwijnen. Het staat militair zeer sterk en is een belangrijke economische factor. En Israël heeft inmiddels vrede gesloten met Egypte, Jordanië, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein.
    Ik denk ondertussen dat er zeker mogelijkheden zijn voor een vreedzame co-existentie van Israëliërs en Palestijnen in of met Israël in enige vorm (één, twee of drie staten), maar alleen en pas dan wanneer Hamas weg is. Hamas is namelijk helemaal geen bevrijdingsbeweging zoals sommigen ook hier in Nederland denken (tenzij je Isis ook een bevrijdingsbeweging noemt), het is ook geen regering of vertegenwoordiging van de Gazanen of de Palestijnen. Je kunt met iedereen onderhandelen, maar niet met een terreurbeweging.
    En helaas is er in de omliggende Arabische landen ook nog eens nauwelijks sympathie voor de Palestijnen (dus los van Hamas). Niemand wil de Palestijnen, dat is hun tragiek. Israël ook liever niet, maar ze moeten wel; ze zijn er en ze gaan niet weg. Dat snapt elke Israëliër, ook als hij voor de camera iets anders beweert (dat noem je populisme: als Wilders dat over vluchtelingen of Marokkanen doet, lachen we hem uit, als Smotrich en Ben Gvir het doen, nemen we ze ineens serieus).  
    Maar met Netanyahu valt gelukkig prima te onderhandelen, die heeft namelijk geen principes (zoals Hamas die juist wél heeft). Netanyahu vindt alles best zolang hij maar niet de gevangenis in hoeft. Hij is een schurk, maar ook een opportunist, en precies daar liggen de kansen. Hij heeft niet voor niets Trump voorgedragen voor de nobelprijs voor de vrede, natuurlijk wil hij vrede, niet vanwege het leed van de Palestijnen, niet vanwege de oorlogsdreiging voor Israël, maar voor hemzelf, om zijn eigen hachje te redden. 
    Ik denk dan ook werkelijk dat het goed gaat komen, tenzij Iran roet in het eten gooit met een atoombom, maar die kans lijkt me niet meer zo groot. Ik denk trouwens sowieso niet dat iemand een atoombom op Israël zou gooien, vanwege alle heilige plaatsen en de historie. Dat is toch een soort vragen om een Armageddon.
    En hou eens op over die etnische zuivering en die genocide. Er vallen veel doden, dat is duidelijk, maar etnische zuivering? Zoiets als Hitler wilde (en deed) met de joden in Europa? Als Israël werkelijk uit is op etnische zuivering, dan vind ik dat ze het slecht aanpakken. Het lijkt me niet heel moeilijk voor het IDF om die klus te klaren. Gaza is een stuk overzichtelijker dan al die joodse shtetls van voor de oorlog in Europa. En Israël heeft ook alle tijd gehad, het bestaat al sinds 1948. 
    Sorry, noem mij naïef, of blind, maar ik geloof er niets van, en dus ook niet van die vermeende genocide. Ik zeg niet dat Israël het goed of ethisch aanpakt, maar het doel is niet etnische zuivering. Het doel is voor eens en voor altijd af te rekenen met Hamas.