Honger 

In verband met mijn volgens sommigen afwijkende standpunt inzake de oorlog in Gaza krijg ik soms vragen zoals de volgende: ‘Vind je het uithongeren van kinderen en hun ouders oké?’ Omdat mij ook wel verweten is dat ik in mijn blogs van alles beweer, maar nooit op reacties in ga, zal ik vandaag reageren.
    Nee, ik zou niet snel een lans breken voor het uithongeren van kinderen en hun ouders. Als je het zo simpel stelt, kan het antwoord natuurlijk ook heel simpel zijn. Wat de vraag moeilijker te beantwoorden maakt, is dat er natuurlijk wel meer aan de hand is dan slechte Israëliërs (ook vaak joden genoemd, niet altijd terecht) die onschuldige Gazanen uithongeren. En zelfs over dat uithongeren, althans over de feitelijkheid daarvan is al heel veel te zeggen. Er zijn namelijk ook mensen die beweren dat daar helemaal geen sprake van is, dat het feit dat de Gazanen hun voedselhulp niet krijgen niet aan Israël ligt, maar aan Hamas (hier vaak afgeschilderd als een beweging van romantische verzetsstrijders met modieuze Keffiyeh’s en AK-47’s, een soort hedendaagse variant van de nobele wilde), dat de distributie frustreert of het voedsel inpikt om het voor veel geld aan de Gazanen te verkopen om hun bewapening te financieren. Ik zeg niet dat het waar is, maar ik lees er toch regelmatig over, en er zijn zelfs Gazanen en ex-Hamas strijders die het bevestigen. Vervelend is alleen dat dit niet in het plaatje past zoals wij dat hier graag zien, en dat onze mainstream media graag in stand houden, want er moeten nu eenmaal kranten verkocht. En dat uithongeren past natuurlijk weer perfect in de beschuldiging van genocide aan het adres van Israël.
    Ik wil trouwens best eerlijk toegeven dat ik niet heel veel sympathie heb voor de Gazanen. Wel voor de individuele Gazaan die lijdt onder de rampspoed die haar overkomt, maar als groep hebben ze toch maar in 2006 voor Hamas gekozen, en stonden ze massaal te juichen toen er door Hamas gevangen genomen, soms nog levende, maar ook al vermoorde gijzelaars door de straten van hun steden werden gesleept, of bij tentoongestelde lijkkistjes met vermoorde kindertjes erin. Daar heb ik geen begrip voor, nu niet, nooit niet.
    Ik denk dan ook dat de Gazanen vooral het slachtoffer zijn van hun eigen rampzalige keuze en van de gevolgen daarvan. Hun eigen leiders hebben een agenda waarin het welzijn van de Gazaan niet voorkomt. Die voelen geen enkele empathie voor hun eigen mensen, ze wonen vaak niet eens in Gaza. Ze reizen heen en weer tussen Teheran en Quatar waar ze met andere Islamisten plannen smeden voor hun gedroomde wereldkalifaat. En hoe romantisch dat in de ogen van verblinde rijkeluisdochters als Greta Thunberg ook mag klinken: dat is de hel op aarde. De Islam is geen geloof van de vrede, getuige alleen al de vele fatwahs die er nog altijd uitgesproken worden. 
    En daarom zeg ik: Netanyahu is vast corrupt en een boef, maar laat hij er in godsnaam voor zorgen dat Hamas voor eens en voor altijd wordt uitgeroeid. Dan zijn al die Gazanen (en even onschuldige Israëliërs) uiteindelijk misschien niet voor niets gestorven.
    Maar goed, nu is er dus een twintig stappenplan, opgesteld door een andere boef. Mij maakt het weinig uit uit wiens koker het komt, als het vrede brengt, dan brengt het vrede.