Vuile was

Is het wel eerbaar om zo open over mijn gezin te schrijven? Overschrijd ik daarmee geen ongeschreven regels, en moet ik niet juist de privacy en de integriteit van mijn kroost beschermen?
Ik heb daar geen antwoord op. Ik denk er veel over na, maar ik kom er niet uit.
    ‘Je hangt je vuile was nu eenmaal niet buiten,’ kreeg ik op een feestje te verstaan van een verontwaardigde moeder, die vervolgens tegen iedereen die het maar wilde horen begon te klagen over haar man die sinds kort van de drank af was. Ze was er aan gewend geraakt dat er na het avondeten geen zinnig woord meer uit hem kwam, maar nu moest ze hem plotseling weer serieus gaan nemen. De bodem was onder haar huwelijk uitgeslagen.
    Een vriendin maande mij dringend te stoppen met uit de school te klappen. Om haar eigen dochter in een reclamefilmpje te laten spelen vond ze geen probleem. Kennelijk moeten we de buitenwereld een rad voor ogen draaien, en ons gezin alleen als positief, glamoureus en succesvol presenteren.
    Ik zou mijn kinderen schaden met mijn openheid. Zou het? Daar is mij nog niets van gebleken. Een van de redenen dat ik over ze schrijf is dat ze mij bezighouden. Ik wil mijn gezin bij elkaar houden en mijn kinderen zo goed mogelijk opvoeden tot zelfstandige, verantwoordelijke en kritische volwassenen. Ik ben er allang achter dat ik daar hulp bij nodig heb, en hulp krijg je alleen als je erom vraagt. Ik heb ook ontdekt dat er ontzettend veel ouders zijn die met dezelfde problemen zitten en ik filter alle bruikbare tips en informatie uit de vele reacties die ik krijg. Hingen maar meer mensen hun vuile was buiten! De simpele wetenschap dat in andere gezinnen precies dezelfde problematiek speelt, kan al een enorme steun zijn. Zeer veel ouders schamen zich voor de misstanden in hun gezin, denken dat het allemaal hun eigen schuld is. Hun angst om naar buiten te treden maakt dat ze zich door hun eigen kinderen laten chanteren.
    Overigens is mijn openheid natuurlijk maar een schijnopenheid. Ik deel alleen wat ik wil delen, en hoewel ik met mijn blogschrijverij geen literaire pretenties heb, stileer ik wel degelijk. Ik behoud mij het recht voor verhaallijnen te versimpelen, de waarheid te verdraaien en zaken aan te dikken wanneer ik denk daarmee een beter stukje te kunnen schrijven.
    Ik oefen mijn pen.