In mijn zoektocht naar hulp en advies bij de opvoeding van mijn kinderen kwam ik via het Centrum voor Kinderpsychiatrie De Bascule in aanraking met Non Violent Resistance, een door de Israelische hoogleraar psychologie Haim Omer ontwikkelde methode om met verbaal en fysiek geweld om te gaan. Als inspiratie voor zijn methode noemt hij Mahatma Gandhi, Martin Luther King en John Lennon.
S. heeft al vanaf dat hij heel klein was woedeaanvallen die, naarmate hij groter wordt, heviger worden en bij tijd en wijle de sfeer in huis totaal verzieken. Een van de eerste dingen die ik leerde was om nooit geweld terug te gebruiken. S. doet er - als hij ontploft - alles aan om mij en zijn broer en zusje daartoe te verleiden: schoppen, slaan, spugen, schelden, gooi en smijtwerk en vernielingen aanrichten. Het is moeilijk om dan niet terug te slaan of nare cynische opmerkingen te gaan maken, maar dat mag dus niet volgens de doctrine van de NVR.
Van mijn oudste, die ook vaak het slachtoffer van S. woede is, kan ik dat natuurlijk niet verwachten, maar ik hou me er tegenwoordig strikt aan. Terwijl het glaswerk in het rond vliegt, ik boeken, fotolijstjes en andere voorwerpen probeer op te vangen of te ontwijken, mompel ik: ’Ik wil niet dat je dit doet.’
‘O nee? Je bent een grote klootzak, vieze homo, pussy.’
‘Ik wil echt niet dat je zo tegen me praat.’
‘Ik wou dat je dood was. Jij had kanker moeten krijgen, niet mama.’
‘Ik meen het, ik accepteer niet dat je dit soort dingen tegen me zegt.’
Hij meent het allemaal niet, hou ik mezelf voor, het is onmacht, frustratie, onzekerheid. Hij is een hartstikke leuk, slim en lief joch, alleen heeft hij het op dit moment een beetje moeilijk.
Zelfverdediging mag wel, en is soms ook nodig. Op oudejaarsavond heb ik bijna een half uur op hem gezeten om hem in bedwang te houden. De enige voorwaarde die ik stelde was dat hij zou kalmeren, dan zou ik hem loslaten. Het kwam me op een blauw oog te staan, maar uiteindelijk werd hij weer rustig. Een uur na middernacht kwam hij zelfs weer naar beneden en hebben we nog heel gezellig met z’n allen bij de haard gezeten en op het nieuwe jaar getoast. Een paar dagen later bood hij zijn excuses aan.
Het gaat om het terugveroveren van het ouderlijk gezag, maar dus zonder geweld, dreigementen of preken. De boodschap is: Ik hou van je, ik ben er altijd voor je, maar jouw woedeaanvallen zal ik nooit accepteren.
Een beproefd middel is ‘de aankondiging’, een brief aan je kind waarin je in de eerste plaats je liefde verklaart, en uitlegt dat je er altijd voor hem of haar zal zijn, maar waarin je tegelijk het gedrag benoemt dat je niet accepteert en zegt dat je dit ook nooit zult accepteren. Je legt ook uit dat je je hele sociale netwerk - alle goede vrienden en familie - hebt ingelicht over wat er speelt in het gezin, en dat je iedereen hebt gevraagd mee te denken en te helpen.
Na de laatste uitbarsting kon ik er voor mijn gevoel niet meer omheen en heb ik de brief daadwerkelijk geschreven en officieel aan S. overhandigd. Tot mijn schrik bleek hij de inhoud al te kennen. Ik had hem voor commentaar aan mijn netwerk ge-whatsappt en hij had hem op slinkse wijze onderschept. Over de inhoud liet hij zich niet uit, wél had hij commentaar op het door mij gekozen lettertype (de Baskerville) dat hij niet passend vond voor een dergelijk document.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten