Volgende maand wordt L. tien jaar. Ze telt de dagen af op haar zelfgemaakte kalender waarvan ze iedere morgen een blaadje afscheurt. Zoals altijd maakt het me blij en verdrietig tegelijkertijd: ik deel haar opwinding die ze zeer goed invoelbaar weet te maken, maar ik had het Bibian zo gegund het mee te maken.
Ik heb een reis naar New York voor ons tweeën geboekt. We gaan aan het begin van de mei-vakantie. Hoewel ik haar eigenlijk op haar verjaardag met de kaartjes had willen verassen, heb ik het haar meteen verteld toen ik haar uit school haalde en de reis net had geboekt. Ik kon het niet vóór me houden, was nog opgewondener dan zij.
Ik was een beetje bezorgd dat haar broers boos zouden worden omdat zij, toen ze tien werden, ‘maar’ naar Parijs en Londen zijn geweest, maar dat viel heel erg mee.
‘Hou toch eens op ons zo krampachtig alledrie gelijk te behandelen, papa,’ zei V. ‘Ik vind het hartstikke leuk voor L. dat ze met jou naar New York gaat.’ S. deed ook niet moeilijk. Hij sprak wel de wens uit dat ik met hem ook een keer zou gaan, en wist dat - zoals alleen hij dat kan - vrij dwingend te formuleren.
Ik kan het me eigenlijk totaal niet permitteren, maar heb me hierdoor niet laten weerhouden, en de reis, de B&B en de visumkosten - zeer onverantwoordelijk - met mijn creditcard betaald. Ik wil L. iets meegeven dat ze niet zal vergeten, en daarin ben ik dan weer net zo dwingend als S.
Misschien speelt bij de keuze voor New York op de achtergrond ook mee dat ik er met Bibian op uitgestelde huwelijksreis was. Haar ouders zouden ons trakteren, maar toen dat niet gebeurde, zijn we maar gewoon zelf gegaan. Bibian regelde de tickets en het visum, durfde een hotel te boeken, terwijl ik verstijfd van angst de vertrekdatum afwachtte en overal beren op de weg zag.
Deze keer moest ik het allemaal zelf doen. Ik vind dat nog altijd doodeng: denk bij alles dat ik de verkeerde keuze maak, staar wezenloos naar de simpele keuzemenu’s van vliegtickets.nl en Airbnb op het scherm van mijn computer, en voorzie bij elke stap het definitieve faillissement van mijn gezin.
L. maakt zich ondertussen zorgen of ze behalve ‘het grote cadeau’, op haar verjaardag zelf ook nog wat kleinere cadeautjes zal krijgen: anders ziet de tafel er zo ongezellig uit aan het ontbijt.
Ik hoop maar dat ze in New York een Clair’s hebben, want behalve een bezoek aan het vrijheidsbeeld en Central Park wil L. vooral shoppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten