donderdag 19 februari 2015

De toekomst

Er hangt een vreemde stilte in huis. De kinderen zijn naar school, het ochtendritueel is volbracht, en nu ben ik alleen. Ik lig op de bank en probeer de geluiden om mij heen thuis te brengen: de wasmachine van de buren die centrifugeert, de elektronische piepjes van de vuilniswagen, een tram die inhoudt voor de bocht. Als er een vrachtwagen voorbijrijdt trilt het hele huis. Ik heb geen afspraken: zeeën van tijd.
    Ik word dit jaar vijf-en-vijftig en heb werkelijk geen idee wat de toekomst mij brengen zal. Dat het zó niet maar door kan sukkelen, is mij wel duidelijk. Ik zou misschien eens moeten beginnen met een poging mezelf te definiëren, dan zou ik van daaruit misschien tot een ontwikkelingsmodel kunnen komen.
    Mijn collega’s aan het conservatorium hoor ik regelmatig aan studenten de vraag stellen: waar denk jij dat je over vijf jaar bent? Wat doe je dan? Het is vermoedelijk de bedoeling dat onze studenten over hun toekomst nadenken, dat ze ‘ergens naartoe’ werken. Ik ben dan altijd bang dat ze mij per ongeluk diezelfde vraag zullen stellen. Over vijf jaar? Geen idee! Zou je ook mogen antwoorden wat je hoopt? Ook als het volstrekt irreëel is?
    In mijn leven wordt met enige regelmaat de bodem onder alles weggeslagen, daar zou je een patroon in kunnen zien. Mijn ouders gingen uit elkaar, Ik emigreerde met mijn moeder naar Israel, toch weer terug naar huis, mijn moeder kreeg kanker, ging dood, mijn vader ook, mijn eerste liefde verliet mij, de volgende geliefde ging dood. Dat doet iets met je, vermoed ik.
    Misschien moet ik er de samenhang in zien te ontdekken, is dát de opdracht, is het een gecodeerde boodschap die ik maar niet weet te ontcijferen, is het de bedoeling dat ik er iets van opsteek, maar wat?
    Ik ben gestopt met componeren en gaan schrijven, maar het verschil is verwaarloosbaar. Ik heb me ook gewoon weer aan iemand verbonden, een nieuwe liefde aangeboord. In die zin heb ik dus helemaal niets geleerd. Zou het om mijn optimisme gaan? Is het de bedoeling dat ik nu eindelijk eens inzie dat dat verdomde eeuwige optimisme van mij geen pas geeft. Het leven is geen lolletje, Klaas, wanneer dringt het nou eindelijk eens tot je door!
    Ik kan wel dingen verzinnen die ik anders zou willen, maar ik ben niet alleen. Ik kan toch moeilijk een paar blikjes kattenvoer op het aanrecht zetten, wat brood en beleg achterlaten, en, vooruit: honderd euro op tafel leggen en de deur achter me dicht trekken? Al wil ik best toegeven dat dit me soms een aanlokkelijk idee lijkt.   

3 opmerkingen:

  1. He Klaas, per toeval (een snelkoppeling naar jouw blog had ik nog op m'n PC staan - vergeten weg te halen) zag ik dat je na 3/4 jaar toch hier weer was gaan schrijven. Om met je laatste stukje te beginnen "ik kan wel dingen verzinnen.............maar ben niet alleen"; verzin dan dingen die WEL haalbaar zijn en die zo'n impuls geven dat je van je bank af komt. Zoals je misschien weet heb ook ik m'n vrouw moeten verliezen, maar ben toch - alleen - op vakanties gegaan en heb m'n oude hobby fotografie weer opgepakt en dat heeft weer nieuwe contacten opgeleverd en inspiratiebronnen aangeboord. Ook ik heb me - sinds 2 maanden - weer kunnen verbinden met een nieuwe liefde, maar zie dat niet als "gewoon weer"; zo gewoon is dat niet! (zeker voor de andere partij niet!!). Verdomd optimisme? Op zich niets mis mee, maar het leven gaat nu eenmaal op en neer (bij iedereen!!) Als je dat accepteert dan kun je vandaar uit verder kijken.
    Bespeur ik, na je vechtlust voorheen, nu een dip? Ik wil niet te bedweterig overkomen, Klaas, maar regel een oppas - ga 's nachts met je lief naar het strand o.i.d - doe eens echt gekke dingen wat zij niet verwacht en je zult zien dat je versteld zult staan van je zelf en dat geeft echt kracht! Je kunt van je omgeving niet verwachten dat zij (na 2 1/2 jaar) nog steeds 'ach en wee" blijven roepen; ook die mensen hebben weer andere ziektes/overlijdens/problemen er bij gekregen. Geef jezelf een schop onder je reet en je zult zien dat "wat je toekomst je brengt" heel positief kan zijn! Succes!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Klaas, ik vind dat je helemaal gelijk hebt om lekker te mopperen en gewoon de hele tijd eerlijk te zijn hoe je je voelt. Volgens mij lucht dat ook op en verdwijnt het daardoor weer.
    Ha ha, ik moet ook wel lachen om je opmerking: "Ik ben dan altijd bang dat ze mij per ongeluk diezelfde vraag zullen stellen." . Ook wat je schreef in je andere blog: bij iedereen is het zo (kids die moeilijk zijn), waarom moet er altijd zo krampachtig gedaan worden? Ik zit niet in dezelfde situatie, maar sommige dingen zijn dan wel weer herkenbaar. Ik vind dat fijn om dingen van herkenning te lezen en daardoor is het alweer minder erg dat de kinderen niet luisteren!
    Groet,
    Nicole

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bij mij thuis zongen we vroeger Ja Zuster, Nee Zuster "Kom Kees het is maar tijdelijk" - maar nu ik (veel) ouder ben vraag ik me wel eens af hoe lang tijdelijk eigenlijk duurt

    BeantwoordenVerwijderen