We stonden met z’n allen bij je graf in de
regen. Je was er niet, nog minder dan de vorige keer. Toch is dit voor mijn
gevoel het dichtst bij jou dat ik kan komen. Op bezoek bij iemand in een
gesloten inrichting, die zo is veranderd dat je je alleen nog kunt verwonderen.
Wij moeten buiten de hekken blijven, mogen naar je zwaaien aan de andere kant.
Wat naar je roepen.
Niemand had er zin in, ze deden het voor mij.
Lulu heeft een gek dansje voor je gedaan, ik begreep het niet helemaal. Ze
moest de hele tijd lachen. Ze heeft haar boek met dierenplaatjes van de Albert
Heijn compleet. Vandaag kreeg ze van iemand het laatste ontbrekende plaatje.
Nr. 44, de tapir.
Moeten we nou alweer naar het graf, zei ze.
Ja. Vandaag wilde ik graag met z’n allen.
Op de terugweg viel ze in slaap in de bus.
Swip ook trouwens. Ze waren allebei uit logeren geweest, zullen daar wel weinig
hebben geslapen.
Ik probeerde tegen je te praten maar het lukte
niet erg. Ik had deze keer ook niet zo veel te vertellen, behalve dat ik je zo
mis.
Ik mis je, zei ik dus. Swip vroeg of ik dacht
dat je me kon horen. Nee, dat dacht ik niet. Waarom praat je dan tegen mama.
Dat kon ik hem niet goed uitleggen.
Mensen praten tegen God, die ze ook niet
hoort. Ik denk dat het meer om het praten gaat dan om het gehoord worden. Wat
zou God moeten antwoorden? Dat hij het ook heel erg vindt? Dat hij er nu echt
iets aan zal gaan doen?
Ik praat omdat ik er zin in heb, eigenlijk.
Omdat we altijd tegen elkaar praatten, eindeloos in gesprek waren. Dat begon
als we wakker werden, en stopte pas als een van ons in slaap viel. Soms wilde
ik weten wat jij ergens van vond, hoe jij er over dacht, maar heel vaak wilde
ik ook gewoon praten. Het gevoel gehoord te worden, als bevestiging van mijn
bestaan.
Thuis heb ik Swip aan zijn huiswerk gezet en
ben ik chocola gaan kopen. Om het toch ook een beetje te vieren. Ons verdriet,
ons verbond. We zijn nog steeds een gezin, we zijn niet uit elkaar gevallen.
We vertellen elkaar over jou. Soms hoor ik
dingen die ik nog niet wist. Sterke verhalen: Is dat echt waar Lulu? Ja papa,
dat heeft mama echt gedaan. Zo val je in stukjes uiteen, hebben we allemaal
onze eigen Bibian die we naar believen steeds opnieuw aanpassen en veranderen.
Wij zijn trouwens niet de enigen die je
missen. Er zijn er nog wel een paar. Daar zou ik jaloers op kunnen zijn, maar
ik ben het niet. Je bent groot genoeg om te delen, en je bent natuurlijk ook
niet van mij.
Dat graf was een goed idee. Ik merk nu al dat
ik er graag kom. Ik zal niet steeds de kinderen meebrengen, dat kan ik ze niet
aandoen. Alleen als we wat te vieren hebben, zoals gisteren.
Mijn kinderen willen ook niet naar het graf van hun moeder. Als ze het gaan, doen ze het voor mij. Kinderen leven vooral door. Voor hen is het toch anders dan voor ons. Voor hen heb ik ook voor een graf gekozen. Dat heeft tenminste nog menselijke afmetingen. Je moeder in een potje....Ook ik ga vaak naar haar graf. Ik had daar geen diepere gedachtes bij. Maar daar even zijn heeft een zalvende invloed. Kan ik er weer beter tegen. D.
BeantwoordenVerwijderenDie pijn van het gemis!!
BeantwoordenVerwijderenKlaas,
BeantwoordenVerwijderenAls er "iets" is dan hoort Bibian je ook als je tegen haar praat.
Jij doet het bij het graf, ik praat tegen de foto van m'n vrouw.
Ook ik denk dat het meer om het praten gaat (=verwerken) dan om gehoord te worden.
Respons heb ik (nog??) niet gehad. Fijn dat je van/met je kinderen nieuwe dingen hoort.
Doe wat goed voelt, je kinderen doen het op hun manier, later zal het anders voor ze worden.
BeantwoordenVerwijderendoe wat je denkt
BeantwoordenVerwijderendat je moet doen
lang heb ik geaarzeld
of ik nog zou antwoorden
een antwoord zou geven
ik lees waar mogelijk
iedere dag je blog
i.v.m. mijn gezondheid
en verwonder mij erover
hoeveel dingen
ik ook heb meegemaakt
vrienden op facebook
zijn we niet
dat hoeft ook niet
zo kan het ook
bibian hoort je echt wel
vrijdag was het Allerzielen
heb een kaarsje voor haar
en alle anderen gebrand
groet patty (niet meer anoniem)
Tranen biggelen over mijn wang uit pure onmacht.
BeantwoordenVerwijderenWat een on- en oneerlijk spel is het leven. Het lijkt wel roulette.
Een God? Ik begin hardgrondig te vloeken. Ik wist het wel.
Paul.