woensdag 21 november 2012

Eindmusical

 
Een week voor Bibian stierf had Valentijn zijn eindmusical als groep acht-er. Ze moest en zou erheen. Het ging haar niet om de productie zelf, een gelikt semi-geëngageerd verhaal uit de koker van een bureau dat musicals op maat aan basisscholen verkoopt, maar ze wilde haar oudste zoon laten zien dat ze er tot haar laatste snik voor hem was. Valentijn had een piepklein rolletje toebedeeld gekregen, niet meer dan een paar woorden tekst, maar voor hem was het het hoogtepunt van het jaar.
Na de Cito toets waren er nog maar weinig gewone lessen; er werd vooral gerepeteerd aan het stuk. Vanwege het ongewisse van de toekomst, de opwinding over de enorme veranderingen die op til waren, was de klas nu hechter dan ooit. Voor het laatst waren zij ‘oudsten’ om straks ergens weer helemaal onderaan de ladder te staan.
Bibian was op sterven na dood. Ze at alleen nog ijsklontjes en braakte alles uit. Maar ze had zich er zo op verheugd haar jongetje te kunnen toejuichen. Ze was zo ontzettend trots op hem, en ze wist dat ze hem niet meer op de middelbare school zou zien. Dat haar leven bijna voorbij was.
We hadden een rolstoel gehuurd, en ik had van de school de verzekering gekregen dat het theater voor ons toegankelijk was. Het leek ons beter naar de uitvoering voor de kinderen te gaan en niet naar die voor de ouders. Ze zou bedolven worden onder alle aandacht en elke fysieke aanraking was haar een marteling geworden.
Ik had grote twijfels, maar ze kleedde zich aan en zat met haar jas klaar in de gang.
‘Weet je het echt zeker? Kom je die trappen wel af?’
Ik hield mijn hart vast, gaf haar een extra dosis morfine en propte mijn tas vol met blauwe kartonnen kotsbakjes. Ze dronk nog wat ijswater en kotste het meteen weer uit.
‘Ik vind het geen goed idee. Als je ook nog van de trap valt... Het is onverantwoordelijk. Valentijn begrijpt het heus wel als je er niet bent.’
We gingen natuurlijk toch. Wat had ze te verliezen.
Drie trappen af was eigenlijk geen probleem. Het was vooral de terugweg die haar zorgen baarde. Ik hielp haar ons busje in en reed zo voorzichtig als ik kon, elke hobbel in de weg vermijdend.
Desnoods had ik haar naar de hel gereden; als ze maar naast me zat. Het werd ons laatste uitje.
Ze bleef de hele weg braken en leegde haar bakje uit het raam.
In haar stoel reed ik haar het theater binnen. Er werd een plek voor ons vrijgemaakt helemaal vooraan. Vanwege de inspanning en de morfine sliep ze het grootste gedeelte van de voorstelling, maar ze was er wel. Klasgenootjes van Valentijn vielen uit hun rol wanneer ze haar ontwaarden. Stootten elkaar aan: kijk daar, dat is de mama van Valentijn.
Het voelde of het eindapplaus voor haar was.

13 opmerkingen:

  1. Wat indrukwekkend en intens, uhm, ik weet niet het goede woord te vinden, verdrietig niet, ik denk, intens liefdevol, ja, dat is het. Indrukwekkend en intens liefdevol, en zo erg dat Bibian haar kinderen alleen moest laten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ode aan deze geweldige moeder!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Applaus en een diepe buiging voor deze lieve mama.
    Thea.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. het applaus was voor haar
    voel een enorme
    bewondering voor haar
    je kan met morfine
    er lichamelijk niet bij zijn
    maar geestelijk wel
    ook al ben je erg ver weg
    zo ziek en
    toch zooooooooooo krachtig
    moeder tot de laatste snik
    fijne dag met heel veel zon die schijnt hier ook dank je wel voor jouw deja vu voor mij patty

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een doorzettingsvermogen en oermoedergevoel.
    De feestdagen naderen, wat een gemis.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Terwijl ik je woorden lees, glimlacht Bibian voorzichtig naar me vanaf de kaft van haar Paniek-spinnen.

    Ik moet nog vaak aan de musical en Bibian haar oerkracht (én de wil tot het achterlaten van een tapijt van Liefde) denken.
    Ik krijg helemaal kippenvel nu ik je vertelling hierover lees. Naar de musical voor Valentijn, maar ook jullie laatste ritje samen in jullie busje. "Als ze maar naast me zat" ..


    BeantwoordenVerwijderen
  7. 8e groepers huilen niet...

    8e groepers huilen WEL! en mama's ook!

    mooi klaas!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dat is janken hier. Ik begrijp haar zo goed- als mama wil je er tot dat laatste bittere eind voor je kinderen zijn. Wat een krachtige vrouw, jouw Bibian. En wat zal ze kwaad en verdrietig zijn geweest dat ze er niet nog veel langer mocht zijn voor jullie.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik heb geloof ik ooit pas één keer gereageerd, maar vandaag maak je toch flink wat los. Zit hier met mijn traantjes. Wat een enorme sterke vrouw heb je gehad. Moeder zijn tot het allerlaatste moment. Erg mooi dat ze er was voor Valentijn. Hij zal het nooit vergeten dat zijn moeder er was in die zaal.
    Ik wens je heel erg veel sterkte toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ben nog zo'n volger die ook nog maar 1 x eerder heeft gereageerd. Maar de scenes uit jullie leven die je hier beschrijft..............................zo schrijnend, zo liefdevol, zo sterk. Het accepteren dat Bibian er niet meer is zal voor heel veel mensen erg zwaar zijn. En zelfs als je slechts jullie verhalen volgt, eerst die van Bibian en nu die van jou maakt het veel bij me los. En dat is toch ook gek te noemen. Maar toch is het zo. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Sprakeloos ...keer op keer raak je me met je woorden.ook ik reageer bijna nooit maar ik voel de vechtlust van bibian in je woorden.wat een bijzondere vrouw is bibian. En wat ontzettend fijn voor valentijn dat allebei zijn ouders er waren bij zijn eindmusical.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik moet denken aan een nummer van The Church "Under The Milky Way".
    Voor Bibian, wis en waarachtig.

    Paul.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Die laatste zin raakt me tot diep in mijn ziel..

    BeantwoordenVerwijderen