Tapir

We stonden met z’n allen bij je graf in de regen. Je was er niet, nog minder dan de vorige keer. Toch is dit voor mijn gevoel het dichtst bij jou dat ik kan komen. Op bezoek bij iemand in een gesloten inrichting, die zo is veranderd dat je je alleen nog kunt verwonderen. Wij moeten buiten de hekken blijven, mogen naar je zwaaien aan de andere kant. Wat naar je roepen.

Niemand had er zin in, ze deden het voor mij. Lulu heeft een gek dansje voor je gedaan, ik begreep het niet helemaal. Ze moest de hele tijd lachen. Ze heeft haar boek met dierenplaatjes van de Albert Heijn compleet. Vandaag kreeg ze van iemand het laatste ontbrekende plaatje. Nr. 44, de tapir.

Moeten we nou alweer naar het graf, zei ze. Ja. Vandaag wilde ik graag met z’n allen.

Op de terugweg viel ze in slaap in de bus. Swip ook trouwens. Ze waren allebei uit logeren geweest, zullen daar wel weinig hebben geslapen.

Ik probeerde tegen je te praten maar het lukte niet erg. Ik had deze keer ook niet zo veel te vertellen, behalve dat ik je zo mis.

Ik mis je, zei ik dus. Swip vroeg of ik dacht dat je me kon horen. Nee, dat dacht ik niet. Waarom praat je dan tegen mama. Dat kon ik hem niet goed uitleggen.

Mensen praten tegen God, die ze ook niet hoort. Ik denk dat het meer om het praten gaat dan om het gehoord worden. Wat zou God moeten antwoorden? Dat hij het ook heel erg vindt? Dat hij er nu echt iets aan zal gaan doen?

Ik praat omdat ik er zin in heb, eigenlijk. Omdat we altijd tegen elkaar praatten, eindeloos in gesprek waren. Dat begon als we wakker werden, en stopte pas als een van ons in slaap viel. Soms wilde ik weten wat jij ergens van vond, hoe jij er over dacht, maar heel vaak wilde ik ook gewoon praten. Het gevoel gehoord te worden, als bevestiging van mijn bestaan.

Thuis heb ik Swip aan zijn huiswerk gezet en ben ik chocola gaan kopen. Om het toch ook een beetje te vieren. Ons verdriet, ons verbond. We zijn nog steeds een gezin, we zijn niet uit elkaar gevallen.

We vertellen elkaar over jou. Soms hoor ik dingen die ik nog niet wist. Sterke verhalen: Is dat echt waar Lulu? Ja papa, dat heeft mama echt gedaan. Zo val je in stukjes uiteen, hebben we allemaal onze eigen Bibian die we naar believen steeds opnieuw aanpassen en veranderen.

Wij zijn trouwens niet de enigen die je missen. Er zijn er nog wel een paar. Daar zou ik jaloers op kunnen zijn, maar ik ben het niet. Je bent groot genoeg om te delen, en je bent natuurlijk ook niet van mij.

Dat graf was een goed idee. Ik merk nu al dat ik er graag kom. Ik zal niet steeds de kinderen meebrengen, dat kan ik ze niet aandoen. Alleen als we wat te vieren hebben, zoals gisteren.