donderdag 20 september 2012

Sms

 
Een bezorgde vriendin sms-de me dat ik me ‘gedraag als een soldaat die nog niet beseft dat zijn been is afgeschoten maar die heel creatief kan hinkelen’.
Daar schrok ik nogal van. Vermoedelijk omdat er wel wat inzit. Ik wil zo dolgraag rouwen, maar het lukt me niet. Ik wil het zo graag ‘goed doen’, misschien een beetje zoals Bibian toen ze voor het eerst in verwachting was steeds maar al die boeken, brochures en tijdschriften over bevallen las. Alsof ze examen moest doen.
Ik denk dat ik het maar gewoon moet laten gebeuren; het nemen zoals het komt.
Gisteravond herinnerde ik me opeens dat Bibian en ik nog met een liedje bezig waren geweest in Meerle. Een mooi liedje dat nog niet af was. Met een fraaie gitaarparij in een afwijkende gitaarstemming, hoog op de hals met een capo, waardoor mijn gitaar een beetje als een banjo klonk. Met fingerpicking, een speeltechniek die ik langzaam onder de knie begon te krijgen. De tekst was ook nog niet af, er ontbrak nog een couplet. We hadden wel een ruwe versie opgenomen, in een paar takes op de dictafoon van Bibian’s iphone. Ik heb haar abonnement al opgezegd, maar alles behalve de belfunctie doet het nog. De telefoon moest eerst even ‘opladeren’ (zoals Lulu het noemt), maar toen hoorde ik plotseling ons liedje weer. La, la, la, zong Bibian. Geen tekst. Waar zou ze die opgeschreven hebben?
Prachtig liedje, prachtige melodie, maar niet af. Ik lag al in bed en werd ineens overmand door verdriet en spijt en ongeloof. Misschien is dat wel rouw, of een onderdeel ervan.
De volgende ochtend had ik een stomme aanvaring met Valentijn. Ik was boos omdat hij zijn huissleutels en zijn gymschoenen kwijt was. Ik ging er veel te lang over door; de tranen stroomde hem over zijn wangen. Daarna moest ik naar Groningen om les te geven. Omdat Valentijn zijn mobieltje thuis had laten liggen, kon ik hem ook niet bellen om het weer goed te maken. Ik voelde me de hele dag vreselijk schuldig en probeerde me op mijn lessen te concentreren.
Ik vind lesgeven eigenlijk heel erg leuk, en ik was lekker op dreef toen ik ineens dat sms-je kreeg. Ik denk niet dat mijn studenten het gemerkt hebben, maar ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Zie je wel, dacht ik bij mezelf. Ik doe het helemaal verkeerd. Ik rouw niet goed. Ik rouw fout. Ik dacht het al.
Ik worstelde me de laatste lesuren door, vocht tegen mijn tranen boven mijn eenzame maaltijd in een Gronings eetcafe (Heeft het gesmaakt meneer? Geen idee, niet op gelet). Ik voelde de burnout al opkomen.
In mijn donkerblauwe Mercedes busje op weg naar huis kreeg ik nóg twee sms-jes: ‘heb m’n gymschoenen gevonden’ en: ‘alleen niet m’n huissleutels’.

10 opmerkingen:

  1. Beste Klaas,

    Ik heb zelf ooit een heftige periode van rouw meegemaakt, en had toen sterk het idee dat mijn verdriet me in ‘hapklare brokken’ werd toegediend. Ik denk dat mensen een soort ingebouwd beschermingssysteem hebben dat ervoor zorgt dat ze nooit meer te verwerken krijgen dan ze aankunnen. Dat moet ook haast wel, anders zouden rouwenden mensen massaal van de brug springen of zoiets. Als jij je gedraagt als “een soldaat die nog niet beseft dat zijn been is afgeschoten maar die heel creatief kan hinkelen”, dan betekent dat kennelijk dat dat nu het beste is voor je. Er is geen goed of fout, je hoeft niets speciaals te doen, gewoon alles over je heen te laten komen. Luister in je onzekerheid over deze nieuwe levensfase niet naar de goedbedoelde adviezen of opmerkingen van anderen, maar naar je innerlijke kompas. Heb vertrouwen in jezelf.

    Nina

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Er is geen draaiboek voor rouwen. Het is een soort onaf liedje wat je neuriet. Niet zo hard zijn voor jezelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben het helemaal met Karin eens. Je mag jezelf ook schouderklopjes geven; je doet het echt goed, met alle menselijke trekjes erbij.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik bedenk me net dat mijn reactie natuurlijk ook weer een opmerking of een advies is. Rare paradox!

    Groeten, Nina

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wij hebben niets gemerkt Klaas en ik ben heel blij dat je weer naar Groningen komt om les te geven.
    Volgens mij kun je dit niet goed of fout doen het overkomt je alleen maar. Ondanks de omstandigheden vermoed ik dat het wel goed met je gaat. Je lijkt strijdbaar en wil vooruit, met of zonder been.

    Kop der veur (of iets dergelijks Gronings)

    Hartelijke groet,
    Maarten

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ik sluit me bij bovenstaande vier aan
    toch zeg ik tegen je je doet het goed
    niets menselijks is je vreemd

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Klaas,

    Schrijf je nog gedichten? Dat kun je goed en het helpt.

    Groetjes Cindy.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Er is geen goed of fout bij rouw, geen "werkwijze", geen "scenario"......alleen jullie eigen weg hierin.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Er is geen goeie of foute manier om te rouwen. Mensen verschillen in hoe ze rouwen. Je hebt drie kinderen waar voor je moet zorgen, je moet werken (tenminste dat denk ik)lammeloos op de bank liggen en de goordijnen niet meer opendoen is niet een keuze. Zelfs Elizabeth Kubler Ross zei dat iedereen anders rouwt en niet in de volgoorde van haar 5 stages of grief. Ik denk ook dat wanneer iemand een ongeneeslijke ziekte heeft, dat de rouw al veel eerder begint.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Mensen willen je altijd graag vertellen hoe je moet rouwen, en als het niet duidelijk aan je te zien is rouw je vast niet genoeg.
    Beste Klaas, rouwen doe je op je eigen manier niemand kan in jouw hoofd of hart kijken. Je doet het goed man, en die aanvaring met Valentijn, hij weet heus wel hoe de vork in de steel zit en dat zijn papa af en toe het ook even niet meer aan kan.

    BeantwoordenVerwijderen