Paarden

 

Lulu is een paardenmeisje. Toen zij net twee jaar was, lieten we haar op Koninginnedag in het Amsterdamse Vondelpark voor een euro een rondje op een pony rijden. Sinds die dag had zij het alleen nog maar over paarden, begon boeken en afbeeldingen te verzamelen en manisch paarden en pony’s te tekenen. Ze wilde op paardrijles. In Nederland kan dat pas als je zes jaar bent, dus moest ze nog even geduld hebben.

Op een camping in de bergen van Extremadura in Spanje hadden ze paarden. Hoewel Lulu nog maar vier was, moest en zou ze een ritje maken. Ze wist het de campinghouder duidelijk te maken en die had geen bezwaar. Ik had zelf nog nooit op een paard gezeten en was licht bezorgd toen bleek dat we met z’n allen die avond een tocht door de bergen zouden gaan maken. Mijn paard heette Napoleon en het was vanaf ons allereerste contact duidelijk dat het dier mij niet mocht. De dochter van de campinghouder, die als gids meeging, had ons uitgelegd hoe je naar links en naar rechts kon met een paard, maar Napoleon gaf geen sjoege. De keizer trok zijn eigen plan. Ik raakte al snel achterop en probeerde dan maar voorzichtig van het prachtige uitzicht te genieten.

Lulu zat als een koningin op haar ros met een trotse en ongenaakbaar majesteitelijke blik. Bibian bleef, verantwoordelijk en oplettend als ze was, de hele tijd achter of naast haar rijden, en leek zich comfortabel te voelen in het zadel. Valentijn en Swip deelden samen één paard en hadden al snel door hoe ze het in galop konden krijgen. Als maniakken scheurden ze gillend en joelend onbevreesd berghellingen op en af, aangemoedigd door de dochter van de campinghouder, die ‘Los Hollandeses’ wel grappig vond.

De volgende zomer namen we met z’n allen rijlesen in de Alpujarras en Bibian en ik daarna nog een aantal in het Amsterdamse bos. Ik was het zelf nu ook leuk gaan vinden en had iets van mijn angst  weten te overwinnen.

Bibian en ik waren ons inmiddels in Americana gaan verdiepen. We luisterden veel country en blue grass en bekeken alle films met John Wayne. De symphatieke hork is voor mij sindsdien een rolmodel geworden. We droomden ervan met ons gezin een zomer in het zadel door te brengen in de een of andere zuidelijke Amerikaanse staat.

Toen Lulu eindelijk zes werd mocht ze op paardrijles. Gewapend met rijbroek, laarzen, cap en zweepje trad ze overgelukkig aan voor haar eerste ‘echte’ les. Het was wel even slikken dat ze voorlopig alleen op pony’s zou rijden, maar goed, een pony is ook een soort paard. Alleen iets kleiner. En zo sta ik nu elke zaterdag naar Lulu te kijken, die in het ‘minst gevorderden’ groepje zit en al bijna de galop onder de knie heeft. In de kantine van de manege kennen ze mij als ‘meneer koffie verkeerd broodje kroket’. Zo zie je maar. Als je je kinderen serieus neemt kom je nog eens ergens.