donderdag 27 september 2012

Paarse trui



Er moest iets gebeuren met Bibian’s kleren. Ik had haar schoenen al verzameld in een grote plastic doos en uit het zicht onder haar bureau gezet. Het maakte me zo verdrietig zoals ze daar nog altijd lagen; klaar voor gebruik.
Toen mijn moeder stierf heeft mijn vader al haar kleren verzameld en op een grote tafel uitgestald. Een tante werd uitgenodigd om iets te komen uitzoeken, de rest was voor Het Leger des Heils. Mijn tante dacht daar anders over, aarzelde geen moment en pakte alles in. Mijn vader is nog een keer met haar gaan eten, waarbij ze zich tot zijn afgrijzen geheel in mijn moeders garderobe getooid had.
Ik had voor mezelf alleen een paarse wollen trui met blauwe, rode en roze opgenaaide stippen weten te redden. Reuze hip in 1980. Ik denk dat ik daar nog zeker een vol jaar in heb gelopen tot afgrijzen van vriendinnetjes en tot grote hilariteit van mijn vrienden. Klaas met zijn paarse trui. Mij kon het niet schelen, ik hield van mijn moeder en droeg haar trui met opgeheven hoofd.
Nu stond ik in mijn vader’s schoenen. Ik wist in elk geval heel zeker dat ik het een en ander voor Lulu wilde bewaren voor als ze straks groot genoeg is om het aan te kunnen. Vriendin I. had haar hulp al aangeboden en met z’n drieën werkten we ons door de stapels bekende maar soms ook volstrekt onbekende kleren heen.
Lulu kreeg steeds de eerste keus, al moest ze soms een beetje bijgestuurd worden. Hoewel ze heel goed besefte wat we aan het doen waren, was het voor haar toch ook een beetje Sinterklaas en Kerstmis tegelijkertijd.
Met vriendin E. had ik voor Bibian’s laatste verjaardag nog een paar prachtige blouses en shirts gekocht. Ze heeft ze uiteindelijk allemaal maar één keer gedragen, maar dat wist ik toen ik ze kocht. En wat stonden ze haar goed.
Twee grote dozen vol voor Lulu met takjes lavendel erbij. En nog honderd paar oorbellen in een roodfluwelen zakje.
Met een beetje geluk heeft ze straks haar moeder’s schoenmaat. Ik denk dat Bibian’s hoge leren laarzen de tand des tijds wel zullen doorstaan. De tweede grote stapel was voor vriendinnen om uit te zoeken. Dat regelt I. allemaal voor me. En de grootste stapel voor de bak van Het Leger des Heils.
Met z’n allen vulden we vijf of zes vuilniszakken en brachten die meteen maar weg. Het schijnt dat het grootste gedeelte van die kleding helemaal niet naar vluchtelingen of andere behoeftigen gaat, maar gewoon in tweedehands boetiekjes komt te hangen.
Ik had gedacht dat ik het vreselijk emotioneel zou vinden, maar het viel me eigenlijk heel erg mee. Het luchtte me ook wel op toen het achter de rug was.
En het mooiste is er nog. Voor Lulu.

  

9 opmerkingen:

  1. Slik, en dit vond ik al erg toen mijn ouders overleden; kleding uitzoeken en wegdoen......

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dat uitzoeken is het ergste
    vanaf 1973 na de dood van mijn moeder
    heb ik een jasje bewaard
    waar ze mee op de foto staat
    op de dam met mijn vader
    uit 1946 ,net verloofd
    het is zo'n mooi jasje
    met borduursel en wat een taille
    zwarte gitten knopen
    het was een pakje met kokerrok
    ik heb er nooit ingepast
    maar dat geeft niet
    ondanks dat we voorheen
    de zelfde maat hadden
    ik blijf het bewaren
    als een soort gevoel
    hangt gewoon in de kast
    als herinnering
    andere kleding
    heb ik wel gedragen
    sieraden heb ik ook nog allemaal
    van mijn vader
    was allemaal net nieuw
    weggeven aan andere oude mensen
    die er dankbaar gebruik van maken
    dus je ziet
    we doen allemaal
    bijna het zelfde traject
    doorlopen uiteindelijk
    alleen de volgorde verschilt
    en de leeftijd

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het vervolg op "Paniekspinnen" zal jouw boek zijn!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben na 13 jaar nog steeds fier op mn broers trui, die ik overigens alleen aan heb als ik me bagger voel... Keep on writing!

    Groeten
    Zo'n huisvrouw met dubbele achternaam

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo moeilijk en definitief om te doen.Je meisje zie je nog altijd in die kleren.Klaas jongen.Wat heb ik met je te doen en wat zou ik zelf zo een kracht willen die jij hebt.Respect.Mijn mama is 43 jaar dood maar nog altijd draag ik haar armband in moeilijke tijden.Fijn dat je zoveel bewaard voor Lulu.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. herkenning! ik heb ook als eerste de schoenen weg gedaan. ik denk een week na het overlijden al (kan ook een maand zijn -is een btje een blurrr-)de laatstgedragen sportschoenen waren voor mij een herinnering aan de ziekte tijd. Inderdaad ze stonden zo klaar om erin te gaan staan en dat zou nooit meer gebeuren... bah! dacht ik dan.
    en verdomme!(dat vooral)onverdraaglijk.. die schoenen.. de kleren staan nog steeds in zakken boven.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een mooie statement, dat je in die paarse trui van je moeder liep...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. hallo Klaas,

    Wat een herkenbaar stukje, Mijn moeder is in augustus gestorven aan alvleesklierkanker. Veel te jong, nog maar 49.

    We hebben net haar kleren gesorteerd. Er zat veel mooi spul bij en ik vind het fijn om iets van mijn moeder te dragen. Geeft me het gevoel dat ze dicht bij me is.

    Ik heb net de documantare gezien op de rkk. En in een keer flitste ik een halfjaar terug in de tijd. Het mommend dat we te horen kregen dat er niks meer aan te doen was. De goede tijd die we nog hebben gehad. Het momend dat mijn moeder echt achteruit ging en het momend dat we haar kist naar de begraaf plaats brachten.

    Ik vind het verschrikkelijk om te zien dat andere mensen ook dit soort dingen ook moeten meemaken. te gelijk helpt het ook om mijn gevoel te uiten. Ik kan vaak niet zomaar om mijn moeder huilen. Daar is het gevoel te vers en te overweldigen voor.

    Was ik wou zeggen heel veel sterkte

    Groetjes

    Lot

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Lieve Klaas,
    Diep onder de indruk van de documentaire die ik gisteravond heb gezien.
    wat bijzonder dat jullie dit met andere mensen hebben willen en kunnen delen.
    Wat een bijzonder, en geweldig mens was Bibian.....zij zal volop voortleven in jullie harten, en in menig hart van anderen.
    Ik heb al haar blogs in de Margriet gelezen, en heb onnoemelijk veel respect voor Bibian !
    Ik wens jou en jullie prachtige kinderen, alle kracht toe om op een manier door te gaan, welke "te doen "is !
    Ik wens jullie heel veel sterkte op momenten van groot verdriet en gemis....maar ook voorzichtig een glimlach bij mooie en fijne herinneringen !
    Dikke troostknuffel,
    Ria

    BeantwoordenVerwijderen