woensdag 5 september 2012

Ouders

 
Ik verloor redelijk jong eerst mijn moeder en daarna mijn vader. Dat heb ik als heel verdrietig ervaren, maar vreemd genoeg ook als een bevrijding. Ik had lieve en zorgzame ouders, en ik geloof dat ik, hoewel niet gepland, toch wel gewenst was. Ik was een vrolijk en geïnteresseerd jongetje, deed het aanvankelijk goed op school en schepte daarmee hoge verwachtingen bij mijn ouders.
Als ik ergens belangstelling voor toonde werd ik meteen ‘op les gedaan’ of kreeg ik er boeken over. Als die lessen dan vervolgens tot niets leidden en de boeken ongelezen onder in de kast bleven liggen vonden ze het moeilijk hun teleurstelling te verbergen. Zij waren enorm van de gedegen aanpak met lessen en een methode. Ik zocht dingen liever zelf uit zonder leraar. Dat ik mij na een jaar van vruchteloze ‘klassieke’ gitaarlessen langzaam maar zeker ontwikkelde tot een redelijk virtuoos gitarist was niet aan hen besteed. Als je iets wilde leren volgde je lessen en studeerde je tot je het onder de knie had. Zelf aangeleerde vaardigheden werden niet serieus genomen. Niet onbegrijpelijk, omdat ze allebei in het onderwijs zaten.
Misschien waren ze ook wel onbewust selectief in het stimuleren van mijn talenten. Herkenden ze alleen de dingen die ze begrepen of verwachtten op grond van hun eigen belangstelling en achtergrond. Zadelden ze mij wellicht met hun eigen ambities op.
Valentijn zong als baby vaak voor zichzelf in zijn bedje. Bibian en ik maakten allebei muziek, dus leek het ons logisch en vanzelfsprekend dat onze zoon muzikaal was. Misschien wel een Mozart in spe.
Nog voor hij vier jaar was zat hij dus met een mini huur-stradivarius op vioolles bij de leukst mogelijke juf. Als er bezoek kwam lieten we hem zijn viooltje uitpakken en kraste hij braaf de drie of vier noten die hij had geleerd. Ik nam hem mee naar het vioolconcert van Sibelius in een lunchconcert met Vadim Repin, en naar Shlomo Mintz die in het Concertgebouw alle 24 capricen van Paganini voor ons speelde. Toen we na afloop in de rij stonden voor een gesigneerde cd wenkte de meester ons naar voren – hij moet zichzelf in Valentijn herkend hebben: een klein bleek jongetje met prachtige rode krullen – en vroeg mij of ik wist van een opleiding voor bijzonder getalenteerde kinderen in Israël. Hij schreef het adres op een blaadje.
Dat klonk goed! Een gedegen opleiding met een duidelijke methode! Elke dag dwong ik Valentijn zijn stukjes te spelen, en of het nog niet genoeg was begon ik ook zelf voor hem te componeren. Hij maakte absoluut vorderingen, maar tot vioolspelen kwam het niet. Hij had er gewoon niets mee. Ik bleef maar aandringen, zocht hem een nieuwe superleuke juf, maar het was mijn ambitie, niet de zijne. Hij heeft het uiteindelijk vier jaar volgehouden. Toen pas durfde hij tegen zijn teleurgestelde vader te zeggen dat hij écht niet meer wilde.
Ondertussen had ik over het hoofd gezien hoe sportief hij was, hoe ongelofelijk hard hij kon rennen, en hoe goed hij eigenlijk voetbalde.




2 opmerkingen:

  1. heel veel dingen
    zooooooooooo herkenbaar
    ook dat van valentijn

    zal proberen je aan het lachen te maken:
    met een beetje fantasie
    zie je het voor je

    als kind was ik bang van onweer
    dan ging ik op het toilet zitten
    toilet op "slot"
    die had een granieten vloer
    en dat galmde als je zong zo lekker
    en dan ging ik heel hard zingen
    om het even wat dan ook
    om het onweer maar niet te hoeven horen
    dat vond de familie zo goed
    want die dachten
    dat ik dat voor mijn plezier deed
    dat ze me op zangles wilde doen
    en ik wilde niet...........

    het is heel goed
    dat je de talenten
    van je zoon hebt herkent
    en niet over het hoofd hebt gezien
    wij moesten doen
    wat ouders wilde
    van ons.............
    laat ze gelukkig worden
    je kinderen
    om het even met wat




    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ongewild projecteer je toch talenten en wensen op je kinderen, lijkt me heel normaal. En dat gevoel van 'de hele wereld weet iets wat wij niet weten' herken ik heel erg, hebben wij ook, en wij zijn ook dagelijks verbaasd dat alles toch lijkt te lukken en er tot op heden niemand zegt: ho even, zo kan dat niet :-)
    Mooi als je dat gevoel vast kunt houden, jullie hadden iets moois samen en dat zet je voort met je gezin.

    BeantwoordenVerwijderen