vrijdag 14 september 2012

Oppas

 
Ik probeer te wennen aan mijn nieuwe leven. Overdag is er niet zo heel veel verschil met vroeger. Ik breng de kinderen naar school, ben alleen thuis, draai wasjes, doe boodschappen, componeer, speel gitaar, schrijf, lees, beantwoord mail, betaal rekeningen, bereid mijn lessen voor, kijk uit het raam, zet thee, haal de kinderen van school. Ik was – en ben – gehecht aan de uren die ik alleen doorbracht, waarin ik zelf mijn tijd in kon delen, met niemand rekening hoefde te houden en kon doen wat ik belangrijk vond. Het verschil is dat jij nu niet meer thuis komt.
Ik vind het geen probleem om elke dag te koken, dat deed ik vroeger ook, voordat jij serieus begon te koken, maar nu sta ik alleen in de keuken. Ik heb vandaag een fles vodka gekocht en in de vriezer gelegd, maar de lol is er wel af. Jij dronk je glaasje in één teug leeg en voelde je dan tien minuten heel erg dronken. Daarna was het over. Een kortstondige wellustige dronkenschap waar ik alleen maar jaloers op kon zijn. Ik nipte kleine slokjes. Ondertussen kookten we en bespraken we onze dag.
Met zijn vieren eten vind ik ook geen probleem. Iedereen praat door elkaar, probeert gehoord te worden. Ik let op of er wel goed gegeten wordt en hoe er gegeten wordt. Een enkele keer lopen de emoties hoog op, stuur ik iemand van tafel, maar meestal is het eigenlijk heel gezellig. Ik laat de kinderen afruimen en afwassen, en daarna ruim ik af wat ze hebben laten liggen, en was ik het meeste opnieuw af.
Ik merk dat het me niet lukt om jouw ‘bedrituelen’ te continueren. Ik kan het gewoon niet opbrengen om bij alledrie om de beurt in bed te kruipen en minstens twintig minuten te luisteren naar wat ze zoal bezighoudt. Het is niet dat het me niet interesseert, maar ik ben gewoon te moe. Ik geloof niet dat ze me het erg kwalijk nemen, nog niet in elk geval. Ik kies andere momenten van de dag om er voor ze te zijn.
Meestal lukt het om iedereen rond de klok van acht in bed te hebben. Dan ben ik weer alleen. Dat is ook het moment dat ik je het meeste mis. Ik lig op de bank en kijk om me heen. Dit is mijn huis. Hier woon ik. Dit is mijn leven. Alles ziet er nog min of meer hetzelfde uit. Je zou, bij wijze van spreken, zó binnen kunnen komen lopen, om de draad weer op te pakken. Zo heel ver weg ben je niet eens. Twintig minuten fietsen. Sint Barbara. Maar dan moet ik wel eerst een oppas regelen.     

10 opmerkingen:

  1. Misschien kun je 15 minuten in het grote bed met zijn 4en..bijkletsen en dan toch een beetje samen zijn!? dan heb jij je eigen ritueel en is iedereen in 1x tevreden.. :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. allemaal evenveel aandacht
    is belangrijk
    dus met zijn allen in bed
    is in het geval van aandacht
    geen optie
    zoals ik het zie
    je moet nog in je ritme komen
    maar voorlopig doe je het goed
    alles op zijn tijd
    de andere momenten
    is voor hun speciale tijd
    kwaliteit tijd

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Weer zo'n prachtig stukje. Ik betrap me erop dat ik elke dag, ook als ik aan het werk ben, even kijk of er alweer een stukje van je is. Vanmorgen ook een mooi interview in Het Parool. Fijn dat je daar elke week een column in schrijft. Liefs, sterkte, moed, liefde en kracht toegewenst! Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Was het maar zo makkelijk... Zou het je zo van harte gunnen..
    Heel veel respect voor de manier waarop je door (moet) gaan en gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo lief gedacht, zo waar geschreven, zo alleen gevoeld en dat is zwaar.
    Ik voel met je mee & denk 'respect'..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo enorm herkenbaar wat je schrijft en je omschrijft het prachtig. Al is dat een verkeerd woord in deze situatie.. Je doet het goed, zoals je het doet, mooi en op jouw manier.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Klaas, dank je. Net jouw stuk in het Parool gelezen, zo bijzonder dat je dit deelt. Ik ben ontroerd en blij dat er mensen zijn zoals jij.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. jee...bizar he..hoe onwerkelijk waar de waarheid kan zijn...
    gewoon, zonder meer, een anonieme maar niet minder gemeende dikke vette knuffelkus...diepe zucht, en op naar de volgende dag, stapje bij stapje, beetje bij beetje...zal het precies gaan zoals het moet gaan....

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Beste Klaas , dat bedritueel van Bibian is heel mooi maar jij doet het op JOUW manier en dat is net zo goed hoor :)Gelukkig maak je je daar niet druk om want dat lijkt me ook helemaal niet nodig .

    BeantwoordenVerwijderen