zaterdag 29 september 2012

El Camarón


Om acht uur ’s avonds reden we weg. ’s Middags hadden we eerst ons busje ingeladen, daarna de kinderen voor een dvd gezet en ze laten beloven dat ze ons niet zouden storen. Wij wilden nog een paar uurtjes slapen voor we gingen rijden. Ik nam meestal het eerste stuk voor mijn rekening, een uur of drie achter elkaar, tot net over de grens, en Bibian de volgende drie. Dan waren  we inmiddels in de buurt van Parijs. Ondanks de aanwijzingen van onze TomTom raakten we daar elke keer weer de weg kwijt en belandden we in het centrum van de stad die we juist wilden vermijden. Valentijn dolgelukkig - met hele kleine oogjes - dat hij de Eiffeltoren bij nacht te zien kreeg; wij twee of drie uur achterop. Ik reed weer een stukje, en dan Bibian weer. Om een uur of vijf in de ochtend stopten we bij een Zuid Franse parkeerplek en sliepen een uurtje met de autostoelen zo ver mogelijk naar achteren geschroefd.
Niks heerlijkers dan gebroken te ontwaken op een parkeerterrein, naast overvolle betonnen vuilcontainers, gras doordrenkt met urine, Marokaanse families met meer bagage op het imperiaal dan de auto zelf groot is, te dikke mannen en vrouwen in joggingpakken en het geluid van de Route Soleil in de verte.
‘L'Afrique commence aux Pyrénées,’ zei Albert Camus al, en zo is het ook. Frankrijk was niet het doel van onze reis, en we deden er alles aan om ten minste nog de Pyreneeën over te steken. Pas onder Baskenland, het was dan al weer laat in de middag, vonden we het wel mooi geweest, en zochten we op goed geluk ergens een camping. Het eerste uur leek het of de grond net zo trilde als ons busje, maar als de tent eenmaal stond en wij met een groot glas Pernod in onze kampeerstoelen naast ons tweepits fornuisje zaten, waarop een pannetje met blokjes aardappel, paprika, ui, tomaat, knoflook en chorizo voorzichtig stond te garen; armeluiseten en dus goed genoeg voor ons, viel de vermoeidheid van de reis van ons af om plaats te maken voor een hemels gevoel van rozig geluk. Zo wilden wij het. Niks ‘rustiek kamperen’ tussen andere Hollanders, maar verdwaald tussen Spaanse families met onbegrijpelijke ideeën over privacy en de indeling van de dag.
Ontheemd voelden we ons, en misschien was dat ook wel wat we zochten: het gevoel er niet bij te horen, het niet helemaal te begrijpen. Precies het gevoel dat we thuis sowieso al hadden en waar we ons soms ongelukkig over voelden, zochten we hier nu juist op.
Rusteloos trokken we van camping naar camping, steeds maar zuidelijker. In de bergen in het Spaanse binnenland gebeurde het wel dat we enkele uren reden zonder één tegenligger. Italië is natuurlijk ook schitterend, maar elke steen is daar aangeraakt en op de juiste plaats gezet door generaties van landschapsarchitecten. De Spanjaarden hebben hun rotsachtige grond geaccepteerd zoals ze die aantroffen. Of ze zijn gewoon te lui om die naar hun hand te zetten. Alles wat in Spanje in cultuur is gebracht is een erfenis van de verreweg superieure Moorse overheersing. Luister maar naar El Camarón de la Isla
     

9 opmerkingen:

  1. ik durf bijna
    geen reactie meer te plaatsen
    bang dat er iemand
    gaat emmeren over d en dt
    misschien een geintje
    maar erg misplaatst
    dit stukje
    weer erg goed geschreven
    lang leven de verbeelding
    vanavond kijken naar Nederland 2
    rkk over bibian
    een hele fijne zondag

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat een kado, deze docu , ontroerd,sprakeloos ,ongeloof

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank!
    Al het goede voor de toekomst is voor jou en jullie drie kinderen.
    Ik blijf je volgen.
    Het is een mooi dagboek geworden.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Beste Klaas,
    Met tranen in m'n ogen het verhaal van jouw Bibian vanavond op TV gezien.
    Alsof ik naar mijn/ons verhaal keek. Ook ik verloor m'n vrouw enkele weken terug en hield daar een blog van bij.
    Je begrijpt pas zoiets als je het zelf mee hebt gemaakt.
    Net als ik zul je wel veel "sterkte" etc. toegewenst zijn. Ook ik wens je dat, omdat andere woorden vaak niet voorradig zijn.
    Ik hou me ook vast aan wat jij zei: "ik kom er wel", alleen zonder............

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Beste Klaas,

    Ook ik zag, zij het gedeeltelijk, jouw verhaal op de TV. Ik was ontroerd door het verhaal, temeer daar ook ik mijn maatje (Tanneke)op (haar) jonge leeftijd (43) verloren ben, en net zoals mijn voorganger zeg ik dat je het pas begrijpt als je het zelf hebt meegemaakt, wat ik niemand toewens. Stoor je niet aan mensen die zeggen dat je door moet, ze weten niet beter en het is goed bedoeld. Neem je tijd ervoor alles een plaats te geven.
    Ik moest dit even kwijt om je te steunen temeer daar ik meen je te gekend te hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi stukje, bewijst maar weer eens dat je geluk haalt uit de gewone dingen in het leven.Wat een fijne en goede herinneringen Klaas.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb samen met mijn zoon gehuild bij de documetaire vanavond, mijn maatje, vader van 3 kinderen is 10 sept op 56 jarige leeftijd overleden aan maagkanker!
    Hoe herkenbaar was alles! Hoop dat je de kracht krijgt om het leven weer op te pikken zonder haar.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Na het zien van de docu, luister ik op dit moment naar de mooie cd dit achterin het boek zit. Wat een geweldig cadeau, een mooie herinnering aan die lieve Bibian. Ik denk veel aan jullie.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Net de docu gezien via uitzending gemist.
    RESPECT!

    BeantwoordenVerwijderen