donderdag 15 november 2012

Zwart gat


Het lukt me niet aan je te denken. Ik denk aan van alles, maar niet aan jou. Niet aan ons samen, de dingen die we deden, meemaakten. Soms zie ik je ineens op het omslag van je boek dat bij mijn bed ligt, of op die prachtige foto van Sue die bij Lulu en Valentijn op de kamer hangt, en dan schrik ik. Het is bijna of ik je vermijd. Of ik iets te verbergen heb, me ergens voor zou moeten schamen. Of ik je verraad door gewoon maar door te leven zonder jou.
Ik denk eigenlijk nooit aan vroeger – vroeger ook al niet - altijd aan wat nog komen zal. Nieuwe plannen, nieuwe avonturen. Ik heb nooit terugverlangd naar een eerdere periode uit mijn leven. Weer kind zijn, puber, adolescent, ik moet er niet aan denken. Ik wil verder, vooruit.
Ik probeer me op je te concentreren, maar het lukt me gewoon niet. Mijn gedachten schieten alle kanten uit. Waar jij zou moeten verschijnen, zie ik een zwart gat, alsof iemand je uit de foto heeft geknipt. Je bent er niet. Leeg. Afwezig.
Ik vraag me af waarom. Misschien doet het gewoon nog teveel pijn. Is het mijn eigen afweersysteem dat me verbiedt te kijken.
Als ik over je praat schiet ik vrijwel altijd vol. Ik ben er al aan gewend, schrik er niet meer van. De tranen lopen me elke dag over mijn gezicht, mijn bril beslaat ervan.
‘Ja sorry hoor, ik schiet even vol’. Niemand vindt het gek.
Maar je bent er dus wel.
Ik heb het gevoel dat ik het erger voor jou vind, dan voor mezelf. Ik had het je gewoon zo ontzettend gegund nog wat meer te kunnen verwezenlijken van al je plannen en je dromen. Je was eindelijk een beetje klaar met je jeugd en die afschuwelijke ouders van je, klaar om aan je eigen leven te beginnen. Klaar om te stoppen met je baan en alleen nog te doen wat je echt belangrijk vond. Schrijven, zingen, gitaarspelen, koken, de kinderen, en waar je verder allemaal nog van droomde. Ik geloof dat ik daar het verdrietigst om ben, om de onrechtvaardigheid van je lot: maar zo kort te hebben geleefd, en nu voor eeuwig niet meer te kunnen ‘zijn’.
Misschien denk ik ook niet aan je omdat ik er niets mee opschiet. Ik krijg je er niet mee terug. Ik word er niet vrolijk van. Het brengt me niets.
De herinnering is bovendien lang niet zo leuk als de echte Bibian. Is eindig, net zoals jij dat bleek te zijn.
Het eindigt altijd met het besef dat je er niet meer bent, en dan sterf je opnieuw. Als ik niet aan je denk, ben je er nog. Kan ik net doen of je er nog bent.
Het is de herinnering die me je keer op keer ontneemt.  
  

14 opmerkingen:

  1. Mijn brillenglazen besloegen ook even...

    Elke blog vind ik een open en eerlijke blik op je wereld van dit moment(tenminste, zo ervaar ik het).
    Ik wil je bij deze danken voor het delen daarvan.

    Erika

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi beschreven schurende waarheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Soms denk ik wel eens;
    misschien weten wij als mens niet alles.
    Dat wij niet alles weten, is eigenlijk een gegeven
    maar ik bedoel ook, over dood en leven.

    Misschien is er te midden van de voortdurend veranderende vormen,
    toch altijd iets wat door liefde wordt verbonden, iets dat onveranderd blijft.
    Ik weet het niet, maar ik denk er vaak aan.

    Wat wij niet zien, hoeft niet te betekenen, dat het niet bestaat.
    Sommige dieren ervaren bijvoorbeeld ook een groter kleuren spectrum dan wij.
    Zij zullen de wereld anders beschrijven dan de mens.
    Zij zien andere dingen, hebben daardoor een andere waarheid.

    En nee, je krijgt er Bibian zoals je Bibian graag zag niet mee terug,
    maar het zou ook zo frustrerend zijn dat mócht ze dichtbij jullie in de buurt zijn,
    ze jullie niet kan bereiken of dat je daar pas "achteraf" achterkomt.

    Daar moest ik aan denken.
    Ik weet zelf ook niet hoe het werkt.


    Je schrijft prachtig, wederom.
    Als ik een bril droeg, was de bril beslagen.

    Ik denk vaak aan jullie.

    Veel liefs! x

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gelukkig nog een (h)eerlijke blog.
    Ik kan niet anders zeggen.
    De koempel uit het zuiden,
    Paul.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Klaas, wat een prachtige blog/blik weer. zo herkenbaar. Blijf schrijven.
    En hou vol, ga door maar sta ook stil, gewoon volg je gevoel.
    een lotgenoot

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tis ook inderdaad gewoon niet eerlijk ..........Bibian had bij haar gezinnetje moeten blijven ! Ik heb Bibian niet persoonlijk gekend maar heb haar wel maanden gevolgd via haar blog . Toppertje hoor , het is echt zo triest dit ...gelukkig bezit jij de gave om vooruit te kijken ! Sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Beste klaas, het is zoals jij het schrijft, ook ik ben mijn partner kort geleden verloren aan maagkanker en ook ik denk elke dag hoe vreselijk verdrietig alles is zonder hem maar inderdaad ook alles wat hij mist, van zijn kinderen etc.
    sterkte met alles!!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dag Klaas. Het is allemaal zo herkenbaar wat je zo mooi onder woorden brengt. Ook ik mis mijn vrouw het meest in de dingen die we niet meer samen meemaken.

    Het kind dat een diploma haalt of zijn eerste lief komt voorstellen.

    Waarom ben je hier niet? Dit zijn nog altijd de grote momenten van gemis. Het voelt allemaal zo onjuist. Vrolijke zaken krijgen zo momenten van pijn. Ik leer er mee leven, maar leuk is het niet.
    Ik wens jullie heel veel goeds. D

    BeantwoordenVerwijderen
  9. wat een goede muziek
    heb je uitgezocht op je fb pagina
    geweldig
    goed zo
    fijn weekend
    zo voor de sinterklaas
    volhouden.............
    groetjes patty

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Precies zoals ik het beleefde toen mijn moeder stierf, na jaren kanker en een rottig ziekbed aan het einde. Ik kon niet meer aan haar denken, of eigenlijk ging dat niet denken vanzelf, en in plaats daarvan was er een groot zwart gat en veel gemis. Ik merkte wel, dat gaat voorbij, langzamerhand kon ik weer aan haar denken hoe ze was, zonder die kanker. Ze was een heel sterke, krachtige, enthousiasmerende en intelligente vrouw, en dat was ik allemaal een poos kwijt geweest.
    Dat komt terug, maar zijzelf niet, natuurlijk...

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Klaas, wat een mooi monument ben jij aan het oprichten voor Bibian. Je voelt het gemis als een zwart gat maar in je teksten houd je haar vast en roep je haar op.

    Je schrijft dat je het zo oneerlijk vindt dat het leven voor haar stopte. Dat is ook zo en ik merk dat ik jou nu lees als een soort 'vervolg' op haar blog. Alsof het verhaal dat zij begon nog niet afgelopen mag zijn. Misschien ook wel een beetje om 'namens haar' te kijken of het goed met jullie gaat. En daar voel ik me onbescheiden over want ik ken jullie helemaal niet. Maar zo gaat dat kennelijk, ik was een 'fan' van haar, volgde haar blog de laatste maanden van haar leven en identificeerde me met haar.

    Wat ik maar zeggen wil:
    Ik had grote bewondering voor de wijze waarop Bibian omging met haar ziekte. Nu heb ik grote bewondering voor de manier waarop jij omgaat met je rouw.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wederom dank je wel voor het delen van je zo mooi omschreven waarheid. Voel me lichtelijk vreemd over het lezen van je blog omdat ik jullie niet ken. Toch vraag ik me af of het wat uit maakt, ik geloof het niet, ik word geraakt door jou woorden. Jullie muziek vind ik geweldig! prachtig! In en in kwetsbaar, rauw, echt.
    Ook daar een diep dank jullie wel voor. Zou ik ergens de teksten kunnen krijgen van de muziek? Kracht, en rust in zijn gewenst.
    Zachtheid,
    Amana.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Mijn partner vertelde, aan iedereen die het maar wilde horen, dat de tijd van zijn ziekte, 6 maanden slechts, de mooiste tijd was van zijn leven. Een tijd waarin de liefde alles overtrof. En ik vond dat ook, dat wij in ons samen zijn, deze liefde konden delen, mochten ervaren. Een vorm van intimiteit die zo zeldzaam is, zo intens is geweest...
    Nu drie jaar later, na het verdriet en gemis zie ik alles anders, meer helder. De zin van het leven: jezelf leren kennen, weten wat liefde is en hoe hier, weer opnieuw, met de ervaringen die je hebt, mee om te gaan. De 'Waarom?' vraag beantwoord te zien: Kruis naar kracht, de leerschool in het leven, het volgen van jouw pad.
    Ik stel mezelf weer open, voor een nieuwe, net zo'n mooie liefde. Natuurlijk anders, maar net zo waardevol! Ik ben weer verliefd. Ik kan mezelf weer geven, durf mezelf weer kwetsbaar op te stellen.
    Je hebt in dit leven te dealen met de dingen die op jouw pad komen. Dat valt niet mee, maar het heeft mij een rijker, mooier mens gemaakt. Ik heb mijzelf beter mogen leren kennen, ben een andere carrièreweg ingeslagen waarmee ik mij nu veel gelukkiger, completer voel. Ik ben veel bewuster, meer op spiritueel niveau gaan leven, gaan handelen. En zie daar, een nieuwe liefde gekregen! Niet te vergelijken, dat zou niet eerlijk zijn, maar wat is het mooi en fijn!
    Beste Klaas, houd vol, hoeveel donkere wolken er nu nog boven je hoofd hangen, er staan nog mooie dingen te gebeuren, dat is zeker!

    BeantwoordenVerwijderen