donderdag 22 november 2012

Vuur


Op de terugweg uit Groningen luister ik naar de cd van Alabama Shakes, die ik in mijn lunchpauze heb gekocht. Een combinatie van vroege soul – uit de tijd dat die nog erg op rock & roll leek – en punk. Een nieuw bandje, dat ik pas ontdekt heb. Ik denk dat Bibian ze ook erg leuk zou hebben gevonden. Het vuur en de passie spatten er vanaf. Het ligt wel een beetje in de lijn van The Black Keys, die we samen twee keer zagen spelen. We hadden altijd van die bandjes die we een tijdje bewonderden, en dan weer uit het oog verloren. Aan sommige van onze liedjes kun je dat goed horen: o ja, toen luisterden we naar The Bees. Ook zo’n alweer verdwenen bandje dat wij in Amsterdam in Bitterzoet zagen. Dat gevoel van opwinding: naar een nieuw bandje gaan kijken, hebben we altijd gekoesterd. Hoe klinken ze ‘live’, waar spelen ze op; dat heb ik al zolang ik me kan herinneren.
Bibian is nu bijna vier maanden dood. Ik mis haar vreselijk, ontzettend. Het gemis snijdt door mijn ziel. Steeds opnieuw dringt het tot me door dat het ‘echt’ is, en niet tijdelijk. Ik geloof dat ik het begrip ‘eeuwig’ niet begrijp. Het zegt me gewoon niets. Ik wil en kan het niet accepteren.
In een opwelling stop ik op een parkeerplaats om naar huis te bellen. Ik krijg een verbaasde Valentijn aan de telefoon. Alles is goed.
Ik vraag me soms af of het wel ‘normaal’ is dat ik haar nog steeds zo mis, nog steeds zo dol op haar ben. Ik vraag me af hoe andere weduwnaars daar over denken. Of die mij een beetje meewarig aanzien, denken: ach, die arme vent. Naïef. Hij is duidelijk nog in de eerste fase van zijn verdriet, straks gaat hij haar al een beetje relativeren. Dan krijgt hij een leuk vriendinnetje, en dan verdwijnt ze nog wat meer naar de achtergrond. Uiteindelijk gaat hij zijn huwelijk dan wel in het juiste perspectief zien.
Die gedachte benauwt mij. Ik wil deze pijn altijd blijven voelen. Ook als ik van iemand zou houden, een nieuw verbond zou sluiten. Mijn hart is groot genoeg.
Er wordt al genoeg gerelativeerd op deze wereld. Genivelleerd, gelijkgetrokken. Ik geloof dat ik dat niet kan, niet wil. Ik doe iets helemaal, of ik doe het niet. Niet maar half, en ook niet om wat het mij eventueel oplevert.
Je doet het omdat je erin gelooft, omdat het belangrijk is. Ik ben ook niet ‘zomaar’ met Bibian getrouwd. Ik wist wat ik deed, en wat de consequentie was. Ik was volstrekt zeker van mijn zaak. Ik vond het een uiterst intieme aangelegenheid. Reden voor een feestje achteraf, zeker, maar eerst en vooral iets tussen haar en mij. Een close-up.
Ik draag mijn trouwring nog altijd, en Bibian de hare. Vurig en met passie, zoals Alabama Shakes klinkt over de speakers in mijn busje.  

11 opmerkingen:

  1. Beste Klaas,
    Mag ik een antwoord geven op je vraag "hoe andere weduwnaars daar over denken"? (overigens vindt ik "weduwnaars" bij "ouwe lullen" horen en zo ben/voel ik me echt niet)
    Bijna 3 maanden terug is mijn vrouw overleden, en ook ik ervaar exact hetzelfde zoals jij het omschrijft. Als jij naïef zou zijn (zoals je omschrijft) dan sta je niet alleen. Ook ik draag zowel haar als mijn trouwring aan een ketting en voel daardoor de verbondenheid.
    Mijn trouwdag was gisteren en vooral dat soort speciale dagen zijn heel moeilijk.
    Overigens hoef je je niet af tevragen wat "normaal" is; wat JIJ voelt is van JOU en DUS normaal. In het gemis doen we inderdaad dingen die voor een ander vreemd zijn. Pas zat ook ik in de auto en belde naar (een leeg!)(t)huis. Ik wist dat mijn vrouw niet op zou nemen, maar ik had zo graag haar stem willen horen. Ja, en dan zit je te janken in de auto - niet erg toch? Het bevestigt alleen maar hoe de band tussen ons was.
    Klaas, ik schreef het al eerder, jouw blog is als een soort spiegel waarin ik kijk, zo herkenbaar.
    Dat helpt mij ook; ik heb daardoor een "lotgenoot".
    Ik wens ONS veel sterkte!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja mannen, wat is normaal. De ring heeft G. in zijn kist en ik draag m. Nu na 2 jaar nog en dat blijft zo. Ook als er een nieuwe relatie zich zou ontplooien. Dit hoort bij mij, bij ons. Evenals het hevige gemis, op z'n tijd... Vandaag dacht ik weer dat ik m zag lopen, en van heel ver weg, het lijkt een beetje, tja is eigenlijk wel een mooi beeld. Jammer als we naderen...

      Verwijderen
  2. wat is dat een ongelooflijk lief antwoord, van theo h. ik voel het intense verdriet van jullie mee al ben ik een vrouw, jullie zijn niet naïef de liefde van je leven verloren het is nogal niet wat................ ikzelf kijk door het schrijven van klaas ondanks of juist doordat klaas alles opschrijft in een spiegel

    maar kijk wel uit met wat ik ventileer aangezien bij de "sint" blog zo'n azijnpisser ene "THEA" zo hoognodig op mijn ziel moest gaan staan door heel lullig vergeef mijn woordkeuze, te reageren
    zij is ook een meelezer een voyeur
    denk wat je er van denken wil maar laat mij in waarde
    loop door mijn ziekte in geleende tijd dus oordeel niet over mij want je kent me niet
    alleen als klaas mij blokkeert en dan alleen reageer ik niet meer

    klaas ik wens je een hele fijne dag
    trouwens dat wens ik alle verdrietige mensen dat ze nog een beetje kunnen genieten van het leven
    groeten patty

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wel te merken dat je me niet kent want dan zou je me geen azijnpisser noemen, verder doe ik er het zwijgen toe, dit is Klaas zijn blog en die blijf ik lezen en soms op reageren, ik heb grote bewondering voor Klaas, Bibian en de kinderen en wens ze alle goeds en heel veel liefs toe, Thea.

      Verwijderen
  3. a. meen ik me te herinneren dat ik niet begonnen ben
    en inderdaad is het KLAAS zijn blog................



    wens je toch (iedereen trouwens en klaas speciaal met de kindjes)een hele fijne dag patty

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik denk dat de blog van Klaas niet de plaats is om irritaties onderling uit te vechten.

    Klaas, ik heb met diep respect en een brok in mijn keel je blog over de eindmusical gelezen, wat een enorm dappere en koppige vrouw had jij. Hier straalt zoveel onvoorwaardelijke moederliefde van uit daar kun je alleen maar stil van zijn.


    BeantwoordenVerwijderen
  5. Volgens mij ben ik nu definitief van mijn geloof gevallen.
    Laat moordenaars, (kinder)verkrachters en noem maar op zoiets als Bibian overkomen.
    Waarom haar en zoveel andere onschuldige mensen die alleen maar liefde gegeven hebben?
    Ik peins en peins maar kom niet tot een zinnig antwoord.

    Paul.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dag Klaas. Schitterend hoe je er steeds weer in slaagt zulke gevoelens te verwoorden. Maar wat ik je wil vertellen;
    Toen mijn vrouw was gestorven kon ik het niet over mijn hart verkrijgen haar trouwring met haar te begraven. Het was wel haar ring natuurlijk, maar ik vond het ook een symbool van ons huwelijk. Onze verbondenheid. En daar wilde ik geen afscheid van nemen. Achteraf was dat een goede keus, maar op dat moment had ik daar nog geen idee van. Ik denk dat na een jaar mijn oudste zoon hem wilde hebben. Hij draagt hem nu aan een mooi zilver kettinkje om zijn hals. Toen hij dat deed was ik vreselijk blij dat de ring nog in ons midden was. Voor hem is het bezit van zijn moeders ring heel bijzonder.
    Inmiddels zijn we 5 jaar verder en heb ik een lieve vriendin. Maar ik voel heel goed dat mijn huwelijk niet voor bij is. Mijn vrouw is dan wel gestorven, maar zij is nog steeds aanwezig in mijn hele doen en denken. Nog steeds iedere dag.
    Ook al heb ik een vriendin. Het is niet een kwestie van de een of de ander maar zij hebben allebei een plek in mijn hart gekregen. D

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Klaas,

    Goed voorbeeld doet goed volgen: nog geen dag nadat jij de Alabama Shakes op je blog in het zonnetje zet, doet Paul Krugman (een van de "goeie" economen, en niet zozeer vanwege z'n Bates medal of Nobelprijs) in zijn blog in de New York Times hetzelfde:

    http://goo.gl/2Nplk

    Inderdaad een band die het vuur heeft.

    En ja, dit gaat alleen over de muziek. Diep respect voor iedereen die kan en moet leven met intens verdriet, ik ga niet pretenderen dat ik daarover kan meepraten. Wovon man nicht sprechen kann....

    BeantwoordenVerwijderen
  8. het is nog maar vier maanden geleden. nog maar vier ....

    BeantwoordenVerwijderen