zaterdag 10 november 2012

Kalverstraat


Ik loop met Lulu aan mijn arm op zaterdagmiddag door de Amsterdamse Kalverstraat op zoek naar een speelgoedwinkel. Ze praat honderduit over het speelgoed dat ze wil hebben, waarom ze het wil hebben, wat ze er mee gaat doen en over school, vriendinnetjes, mama. Ik doe heel erg mijn best naar haar te luisteren maar het lukt me gewoon niet. Ik neem het niet op. System overload. Alleen als ze iets over Bibian zegt registreer ik het.
Het is druk in de stad, veel toeristen uit binnen- en buitenland. Steeds die weeë geur van wiet in mijn neus als ik een groepje jongelui passeer. Ik heb er nooit de lol van kunnen inzien.
Ik ben een beetje in paniek. Wil eigenlijk naar huis, de deur achter me dicht trekken, in bed gaan liggen. Weg. Anders geformuleerd: ik heb een zware depressie. Ik kan niet tegen dit jaargetijde, dit weer, drukte, teveel glaasjes rode wijn, verwarrende en tegenstrijdige gevoelens, zorgen om de kinderen en mijn doffe verdriet. Alsof ik opgesloten ben in een egaal witte kamer zonder deur, met één klein raampje hoog bovenin en fel TL-licht dag en nacht. Vage geluiden van een feestje dringen door de dikke muren.
Lulu ziet er redelijk gelukkig uit. Zij bekijkt de wereld vanuit een ander perspectief. Ze heeft zin om iets te kopen van haar opgespaarde zakgeld. Het maakt haar eigenlijk niet zo veel uit wat.
Ik ken dat gevoel heel goed, maar dan uit onrust, onvrede. Een cd kopen of een boek. Consumeren. Een overbodige aanschaf om heel even dat gevoel van verlamming kwijt te zijn. Voor Lulu is het anders. Zij is gewoon trots op haar spaarcentjes en de relatieve financiële onafhankelijkheid die ze haar geven. Ik had een keer geen geld in huis om de schoonmaakster te betalen. Lulu trok zonder blikken of blozen haar portemonnee en overhandigde mij een briefje van vijftig. Ze hoefde geen rente, zei ze erbij.
In de speelgoedwinkel kan ze niet besluiten. Ze kiest uiteindelijk een heel klein plastic fantasiediertje dat ik voor haar afreken. Als ze het buiten uitpakt hoor ik aan haar stem dat ze licht teleurgesteld is. Het is niet helemaal wat ze ervan had verwacht.
Mijn leven is op dit moment ook niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Ik was zo vreselijk gelukkig met mijn gezinnetje, mijn simpele, overzichtelijke  burgermansbestaan. Nu loop ik met Lulu aan één arm en mijn ziel onder de andere arm over straat. Ik wil deze rol helemaal niet spelen: die vent met zijn overleden vrouw en zijn lieve dochter die zo op haar lijkt. Zie hem daar lopen, op een druilerige zaterdagmiddag in de kalverstraat, op zoek naar een speelgoedwinkel. Hij hoort niet eens wat ze tegen hem zegt. Hij wacht tot het ophoudt; tot het overgaat.

25 opmerkingen:

  1. Mijn hemel, het is zo logisch, deze tijd van het jaar, de opgedrongen manier van feestelijkheid en huiselijkheid en jij met je pijn. Drink zo min mogelijk alcohol, en probeer in elk geval goed te eten. Ga naar de dokter als het niet beter wordt.
    Echt er komt weer een voorjaar.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Af en toe diep in het glaasje kijken voor een tijdelijke verdoving is helemaal niet zo erg hoor. Moet alleen niet uit de hand lopen.

      Verwijderen
  2. Klaas, oh, ik zou willen dat er iets was dat je pijn zou kunnen verzachten, pas op hoor dat je hier niet in blijft hangen, zoek hulp en wat vitamine D3 als je te weinig in de buitenlucht komt, alle beetjes helpen misschien.
    Knuffel voor jullie, Thea.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Overigens had ik door dit trieste bericht heen wel een glimlach om Lulu die geen rente hoeft, geweldig, de schat :-) Thea.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik wens je mooi weer
    en al het geluk
    van de hele wereld
    en zoek hulp
    groetjes patty

    http://www.youtube.com/watch?v=RFc5sdn78b0

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Klaas,

    Een keer te veel rode wijn: no problem! Als het een gewoonte (lees vlucht)wordt, dan is het niet onverstandig om daar eens met iemand over te praten (huisarts?).
    "Zoek hulp" hoeft niet direct te betekenen dat je een psych moet opzoeken. (Klinkt direct zo beladen). Als consumeren een tijdelijke/korte oplossing is, geef daar gewoon aan toe!
    Koop een bos kleurijke bloemen, of nog beter, koop een reeks losse bloemen en maak daar samen met je kinderen iets moois van. De kamer wordt direct iets minder grauw en hopelijk/mogelijk ook je state of mind.
    Maar Klaas, je gevoelens komen me zo bekend voor! Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Natuurlijk voel je je klote je bent je maatje kwijt.
    Klaas het is pas drie maanden geleden wees niet bang om te rouwen HET MAG.
    Zorgen moet je je gaan maken als je echt niet meer dingen gaat doen met je kindjes, maar je bent met Lulu naar de winkel geweest ook al lag je liever met je kop onder de dekens. Je hebt bemerkt dat ze teleurgesteld was over haar aankoop, je pakt de signalen dus echt nog wel op. Je houd je gezin draaiende ondanks je verdriet, petje af voor je.
    Bibian zal trots op je zijn want je doet het toch allemaal maar, en af en toe je bed in met de dekens over je hoofd mag ook laat het maar toe zolang je er maar niet in blijft hangen enne,,,, rustig aan met de rode wijntjes.
    Diep respect!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Volgens mij moet je geen hulp zoeken hoor, dit heet intense rouw & heel groot verdriet. Kl*te, maar het is wat het is. Het is gewoon heel erg. Dus ook normaal dat je je zo voelt. Sterkte Klaas!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Geloof me, Klaas, wat er met je gebeurt aan gevoelens is volslagen 'normaal' . Trek je op aan steunbetuigingen als die van Rose (perfect invoelend en analytisch sterk) en laat de andere goedbedoelde 'adviezen' maar even voor wat ze zijn. Je doet het goed, neem dat maar aan van een gepensioneerde rouwtherapeute, lieve groet, Fran

    BeantwoordenVerwijderen
  9. fantastisch dat je op het schrijft en publiceert.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Klaas wat jij zo treffend omschrijft is diepe rouw. Het gevoel, niet eens het besef maar het doffe ellendige gevoel dat dit het dan is. Het gevoel dat je weet dat het niet zo hoort te zijn. Ik was daar ook zo vol van. Er was helemaal geen plek in mijn hoofd voor andere dingen. Zelfs ,zoals jij ook zegt, hoorde ik mijn kinderen niet eens. ik was zo druk met mijn eigen verdriet, dat al het andere in het leven er niet toe doet. Ik was me opeens ook veel bewuster van het wisselen van de seizoenen, gek hè. Nu gaat het een stuk beter. Maar ik ben ook een paar jaar verder.
    Soms zag ik ook geen licht, maar het ging elk jaar weer wat beter. D

    BeantwoordenVerwijderen
  11. De komende weken met kerst en oud&nieuw in het vooruitzicht zijn zwaar, voor het eerst zonder Bibian. Je zult vast uitgenodigd worden door je vrienden om daar wat gezelligheid te krijgen. Je schreef in een vorig blog dat je het gevoel hebt dat je stilstaat maar er gebeurt van alles: je rouwproces, je gezin draaiende houden. Het is nu bijna 4 maanden geleden dat Bibian is overleden, steeds langer zonder haar, je steeds ellendiger en eenzamer voelen, maar houdt vol....!!! Heel veel mensen voelen met je mee en willen je helpen. Hopelijk pak je die hulp aan. Het is je zo gegund.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Helemaal eenmet Rose haar tekst. Ik las het en dacht, ik hoef niets meer te schrijven, het staat er al. Helemaal. Goed.
    Alleen 1 ding: ik vond afgelopen aterdag ook vreselijk. Dat licht of eigenl het ontbreken ervan. Somber weer. Bah.
    Typisch weer voor een vuurtje in huis en je geliefde binnen bereik. En dat voel je. Die is er niet. Al het andere is lapmiddel.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Het is duidelijk dat je niet weet wat het inhoudt: "een diepe depressie". Die heb je niet. Je bent aan het rouwen, dat is iets anders.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat een heerlijk bezit, zo'n dochter.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Dat rouw zo rauw, zo grauw kan zijn. En dan je prachtige dochter Lulu waar je over schrijft: een zonnestraal. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wij bloggers bedoelen het allemaal goed Klaas. Maar het is op afstand.
    Goede vrienden in je naaste vertrouwde omgeving, die een arm om je slaan, je knuffelen, naar je luisteren of gewoon bij je zijn, thuis of in een café, zijn volgens mijn gevoel nu het allerbelangrijkst.
    Tot morgen, Paul.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. de vijf fases van rouwverwerking. door elkaar heen, apart, tegelijk, heen en weer en weer opnieuw. het is zoals het is. en het is afschuwelijk maar tegelijkertijd ook normaal om dit mee te maken.

    (net Bibians boek gelezen en de cd op gezet.
    Prachtig en troostend tegelijk.
    Bedankt.)

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Lieve Klaas,
    Ook ik ben een trouwe lezer van je blog die je niet kent. Het enige wat ik tegen je zou willen zeggen is: hou vol. Heb er vertrouwen in dat er betere tijden komen en in de tussentijd is het wachten en volhouden. Weet in ieder geval dat er erg veel mensen zijn (bekend en onbekend) die aan je denken en je het allerbeste wensen.
    Liefs, Nina

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Hoi Klaas,Ik geniet van je blog. Na de uitzending van Bibian op tv ben ik ermee begonnen. Allemaal zo herkenbaar. Ik ben 8 maanden geleden mijn man verloren na een lang ziekteproces Dat gevoel wat je beschrijft, precies zo is het, dat ervaar ik ook. Het schijnt erbij te horen. Wij rouwenden hebben het er maar mee te doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. .....zucht......
    virtuele knuffel in de hoop dat het een heel klein sprankje steun geeft....

    BeantwoordenVerwijderen