Dit is het honderdste verhaaltje dat ik voor
je schrijf. Honderd verhalen in honderd dagen. Ik wilde een klein monument van
woorden voor je oprichten, een daad stellen, iets onzinnigs doen. Betekenis
geven. Het ging me eigenlijk minder om de inhoud van mijn schrijverij dan om
het schrijven zelf. Ermee bezig zijn, met jou bezig zijn, dat wilde ik. Als ik
schrijf is het net of je er nog een beetje bent, of je meekijkt.
Ik vermoed dat je niet met alles wat ik
schrijf even gelukkig geweest zou zijn, maar dat doet er niet toe. Het is voor
jou, maar niet van jou.
Jij bent ‘de moeite waard’. Dat was je altijd
al. Ik zou nog veel meer voor je willen doen, voor je willen schrijven. Ik denk
namelijk dat je daar weer levend van wordt.
Ik mis je. Echt vreselijk, gruwelijk en
ontzettend. Je was zo ontzettend leuk en vrolijk en grappig en mooi en ook nog
onwaarschijnlijk slim en snel. Ik ben zo trots dat ik de jouwe was, en jij de
mijne. Dat we onze levens aan elkaar geknoopt hebben.
En gelukkig zag ik het op tijd; heb ik het nu
eens een keer niet verpest door die eeuwige onrust van mij, die hopelijk met je
mee begraven is op Sint Barbara.
Ik zou zo graag willen dat je niet vergeten
wordt, dat anderen onze woorden blijven lezen en naar onze liedjes blijven
luisteren om zich er door te laten inspireren. Dat het er allemaal wél toe
doet, ondanks de waanzin en de gekte van dit ondermaanse bestaan. Dat het zin
heeft om met de mensen van wie je houdt mooie dingen te maken, of dat in elk
geval te proberen. Dat de wereld daar beter van wordt.
Mijn alcoholische vriend F. vertelde mij dat
het Russisch twee woorden voor hoop kent: hoop om te koesteren en hoop om te
laten varen. Ik weet niet of het waar is, maar dit gaat over hoop om te
koesteren.
Hoop. Ik hoop nog altijd dat ik je terugkrijg,
meisje. Dat ik je terugzie. Eigenlijk weet ik ook heel zeker dat dat zo is. Ik
krijg je terug Bibian. En niet aan de overzijde van de Styx, in een andere
dimensie of in een rare jurk met natuurhoorns en cimbalen, maar gewoon in het
hier en het nu. En daar zal niets heroïsch aan zijn. We zullen het vieren,
eerst samen en dan met wat vrienden, en dan gewoon de draad weer oppakken.
Nieuwe liedjes schrijven, filmpjes maken, eten koken en met de kinderen –
zolang ze het nog willen - kamperen op verlaten Spaanse campings. En dan zijn
we weer gewoon Bibian en Klaas. Jij en ik. Dat is namelijk belangrijker dan al het andere.
En tot die tijd doe ik het zelf wel. Ik ben al
begonnen, en ik begin er zelfs al lol in te krijgen.
goed zo, mooiiiiiiiiiiii
BeantwoordenVerwijderenzo mag ik het horen
koesteren die bibian
groetjes patty
Oh oh wat gruwelijk prachtig is het wat je schrijft.
BeantwoordenVerwijderenMieke.
Mooi. Zo stil van.
BeantwoordenVerwijderenzeer aangrijpend
BeantwoordenVerwijderenZo mens!!!
BeantwoordenVerwijderen¨En tot die tijd doe ik het zelf wel.¨
BeantwoordenVerwijderenIk begin verdomd waar een beetje van je te houden Klaas :)
Dat is de vechtlust die ik wil zien!
En Bibian ¨je lief¨ die zie je heus wel terug, ik weet het zeker.
En wij zijn er allemaal voor jou.
BeantwoordenVerwijderenPaul.
hier ben ik stil van ...zo mooi...dikke kus
BeantwoordenVerwijderen(Al)weer prachtig geschreven...
BeantwoordenVerwijderenDichterbij is er niet, heel mooi!
BeantwoordenVerwijderenScheherazade vertelt 1001 verhalen, ik hoop dat jij ook zo lang doorgaat, dan kan Bibian nog heel lang meekijken... (en je lezers meelezen :-))
BeantwoordenVerwijderenVerder krijg je van mij gewoon een dikke knuffel.
Klaas, wat doe jij dat goed!
BeantwoordenVerwijderenBeste Klaas, Bibian wordt niet vergeten, dat kan al niet meer. Ik ken(de) jullie niet, maar werd in jullie verhaal gezogen, heb je verhalen gevolgd, op youtube de filmpjes gekeken. Als ik ooit de naam Emma Peel tegen ga komen, denk ik aan Bibian, dat kan niet anders. Zo'n mooie vrouw, inderdaad met een melancholische blik in haar ogen, die blijft je bij. Zo zal ik nog wat ijkpunten hebben waardoor ik eens aan haar en jullie ga denken. Eén daarvan is een cd van Emma Peel, ik ga er een kopen, misschien twee en beluisteren.
BeantwoordenVerwijderenZe deed er toe, je Bibian.
Lieve groeten.
Lieve Klaas,
BeantwoordenVerwijderenik hoop om te koesteren met je mee
Liefs
Ps. Prachtig geschreven
Dank je wel! Wat een mooie mensen zijn jullie!
BeantwoordenVerwijderen