maandag 26 november 2012

Donker

 
Het valt me zwaar, de laatste dagen, om de leuke vlotte, grappige weduwnaar/papa te spelen. Ik heb het druk – dat heb ik voor een gedeelte aan mezelf te danken, maar ik verdrink ook een beetje in de hoeveelheid kleinere en grotere dingen die mijn aandacht vragen. Ik wil het zo graag ‘allemaal’ doen, en liefst ook nog voorbeeldig. Dat is ook wel een beetje een thema bij mij. Het lijkt wel of ik mijn leven als één groot examen zie, met alle vrienden, familie, collega’s en anderen als een leger examinatoren en gecommiteerden. Klinkt als faalangst, zou je zeggen, maar dat dekt toch ook niet helemaal de lading. Masochisme? Verlatingsangst? Extreem Calvinisme?
Ik zou het zo graag los willen kunnen laten. Mijzelf ontremmen, eindelijk eens amok maken. Hopeloos.
In deze donkere dagen van verplichte gezelligheid voel ik de druk om de boel bij elkaar te houden meer dan ooit. Ik probeer wanhopig het iedereen naar de zin te maken, maar het komt niet over. Ik sta er alleen voor.
De een doet helemaal niets meer op school, moet steeds vaker nablijven, simuleert bloedneuzen en ergere verwondingen in de les en op het schoolplein met een flesje ‘nepbloed’ van de feestwinkel, vergeet het huiswerk mee te nemen of – als ik het alsnog ga halen – het te maken of in te leveren. Moet wel dit jaar nog even de Cito doen, is als hoogbegaafd gediagnostiseerd, maar wil alleen nog Minecraft spelen op de computer.
Als ik probeer uit te leggen hoe belangrijk een goeie schoolopleiding is krijg ik te horen dat je om deejay te worden aan HAVO meer dan genoeg hebt.
Ik bluf dat Tiësto gestudeerd heeft, dat Armin van Buuren doctorandus is, maar ik weet het niet overtuigend te brengen.
De ander doet wel zijn best op school maar verdwaalt hopeloos in alle nieuwe structuren, de hoeveelheid huiswerk en de organisatie daarvan. Ik zie hem worstelen met de lesstof, bied aan hem te overhoren, maar moet ondertussen ook koken, een wasje draaien en de vuilniszakken buiten zetten.
Lulu is vooral verdrietig. Ze leeft zich iets teveel in in het Sinterklaasjournaal, maakt zich zorgen om pakjesavond. Mist haar moeder.
En zo zitten we dan als vier eilandjes aan tafel aan het avondeten. De een kijkt naar links, de ander naar rechts. Ondertussen striemt de regen tegen de ramen. Ik draai Alabama Shakes, wat mij op nog meer onbegrip komt te staan.
Ik voel me hopeloos in de minderheid.
Na het eten sleep ik mij ontmoedigd naar de bank, laat de kinderen afwassen, de tafel dekken voor het ontbijt. En een toetje is er vandaag ook niet.
‘Slaap lekker jongens, poetsen jullie nog wel je tanden,’ roep ik vanaf de bank. Het wordt me niet in dank afgenomen.
Nee, zo’n vader wil ik niet zijn.

  

19 opmerkingen:

  1. Klaas, geen nacht zo donker of het wordt weer licht! ...........Sterkte man, Thea.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. na striemende regen komt zonneschijn, echt!!
    Kinderen zijn nou eenmaal kinderen.
    Soms zijn er ook even geen woorden..
    alleen een dikke knuffel kan ook al fijn zijn.
    Klaas hou je taai in deze moeilijke decembertijd

    Voor jou ook een warme omhelzing...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is ook wel fijn dat je kinderen reageren op wat er allemaal gebeurd is. Ik zou me echt zorgen maken, als dat niet zo was. Geef de rebel ruimte om te rebelleren! En wees stiekem een beetje trots op hem, want dat worden vaak de leukste mensen. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Klaas,

    Kinderen opvoeden valt sowieso lang niet altijd mee, ook niet als je wel met zijn tweeen bent. Overigens schijnen de eerste vier jaar het allerbelangrijkst te zijn voor de ontwikkeling van een kind. Daarna is het eigenlijk een kwestie van erop vertrouwen dat je kind de capaciteiten heeft om de keuzes te maken die bij hem passen, ook als ze bijzonderheden hebben zoals Asperger of hoogbegaafdheid en als ze hun moeder verloren hebben. Dat vertrouwen, dat is vaak moeilijk, en dan meen je als ouder toch dat je van alles moet doen, moet sturen en dan loop je daarover te tobben. Als ik dat zo lees, hebben jouw drie kinderen allemaal een enorme eigenheid over zich (net als hun ouders) en een sterke drive om hun eigen ding te doen. Dat lijkt me een uitstekend startpunt om gelukkig te zijn en uiteindelijk je plek in deze wereld te vinden. Als ouder hoef je alleen maar je onvoorwaardelijke liefde te geven. Volgens mij heb jij dat in overvloed. Een boek waar ik in dit kader veel aan heb gehad is: Einde aan de opvoeding van Jan Geurtz. Als je de tijd kan vinden, zou je het eens moeten lezen.

    Groeten, Nina

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Klaas, niet te hard zijn voor jezelf, je bent in een diepe rouw en hebt de zorg voor jullie drie kinderen, dat is heel heel erg zwaar. Alle vier moeten jullie een hernieuwd evenwicht vinden nu er één pijler van je gezin is weggevallen. Je kinderen zijn nu ook even wat stuurloos (gun hun dat ook), maar dat komt wel goed, ze hebben een prima basis, daar gaat het om.
      Je kan niet altijd alle ballen hoog houden, dat is wel echt een enorme krachtinspanning. Dan maar af en toe een neerslachtige vader, voel je daar niet schuldig om.
      Ga je met die feestdagen wel bij hele lieve mensen zijn die jullie in een warm bad dompelen en waar je jezelf kan zijn met al je sores en verdriet? Doen hoor...
      Christl

      Verwijderen
    2. O zie dat dit per ongeluk onder de reactie van Nina is gekomen, dat was niet de bedoeling....

      Verwijderen
  5. Morgen gaat het weer iets beter. Wees niet te hard voor jezelf, je bent ook maar een mens.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Een ieder reageert op verlies en rouw op zijn eigen manier. Rebelleren, stil worden en zelfverwijt het is allemaal normaal. Al voelt het alsof het niet zo moeten zijn. Je doet het volgens mij heel goed, en af en toe niet perfect zijn ; je bent een mens, eis niet teveel van jezelf. Sterkte in deze donkere dagen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. klaas het gaat goed zoals het gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dat de kinderen zo reageren, volgens mij is het normaal na zo'n ingrijpende gebeurtenis.
    Als juf heb ik zoveel kinderen gezien, die er met de pet naar gooiden en jaren later met prachtige diploma's en cijferlijsten langs kwamen, zelfs proefschriften stuurden ze me toe. Die waren dan zo ingewikkeld, dat ik zelfs de titel niet eens kon begrijpen. Waarmee ik maar wil zeggen, heb vertrouwen in je kinderen, de basis is goed en ze komen er wel met jou als vader. Het valt niet mee in deze donkere dagen, ik hoop dat je wat praktische hulp krijgt, dat heb je nodig...
    Groeten van een meelezer met dubbele achternaam.
    Wilma.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Inderdaad Klaas,
    Het wil niet zeggen dat als ze hun best nu niet doen (of als het nu niet lukt), ze uiteindelijk falen. het is natuurlijk goed om je best te doen ze te motiveren, maar soms zit het er gewoon niet in. als voorbeeld: Ik heb zelf vreselijk gepuberd en ik belandde op de MAVO. inmiddels heb ik net een universitaire studie afgerond en ga ik binnenkort aan de slag als promovendus.
    wees niet al te streng voor jezelf en vertrouw erop dat de toekomst weer betere tijden met zich meebrengt.
    veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Het iedereen naar de zin maken, gezelligheid, dat is het probleem van die feestdagen. Ga er maar aanstaan als alleenstaande weduwnaar. Problemen lijken in dit jaargetijde altijd groter dan ze in werkelijkheid zijn. En zeker de eerste keer. Problemen op school wil je zo snel mogelijk oplossen. Je kinderen mogen niet lijden onder de situatie. Het is al moeilijk genoeg. Het is de chronische vermoeidheid van alles goed te willen doen. En dus het gevoel te hebben te falen.
    Ik heb het allemaal meegemaakt en was blij als het weer voorjaar werd. Ieder jaar gaat het beter dat is echt waar. D

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Je moet er doorheen, het kan niet anders, je gaat er doorheen!! Sterkte Klaas, samen met jullie kinderen!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Klaas, ben op je blog terecht gekomen doordat ik eerst Bibian's blog las. Ben op dezelfde dag als Bibian geboren en voelde alleen al daardoor een verbondenheid. Haar blog heeft me diep ontroerd, haar levensverhaal. Nu volg ik jouw blog en de manier waarop je schrijft, vooral dan over jouw gevoelens voor Bibian, zouden echt de woorden van mijn man naar mij toe kunnen zijn. Wij zitten momenteel in de fase dat ik voor een tijdje ons huis en mijn gezin verlaten heb om rust en balans te vinden. Diepe, rauwe gevoelens. Hopelijk brengt tijd raad. 'only know your lover when you let her go' zingt Passenger en hij heeft gelijk...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Je kan het zelf niet allemaal in hand houden. Het kan veranderen van een dag naar de andere dag. Ik heb drie kinderen, en vindt het ook moeilijk om alles te laten lopen zoals ik had gehoopt. Terwijl ik schrijf zie ik de sleutel van een van de kinderen onder de piano liggen, het huiswerk nog in de tas, of zal ik zeggen weer in de tas. Je doet het goed Klaas, be kind to yourself.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Uiteindelijk komt alles goed, Klaas! Houd dat voor ogen.
    Quote van Bibian: "Dat geloof ik ook!"
    En van harte met jullie grote zoon.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wat schrijf je mooi, Klaas. Ik denk dat je met je woorden veel mensen troost die deze gevoelens herkennen.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Go with the flow, Klaas
    En van harte met jullie zoon !

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Hallo Klaas,ik volg je blog al een tijdje,ik ben manager van een kralenzaakje beadies,schuintegenover de pels,als Lulu zin heeft om Eem keertje een armband/ketting of oorbellen te maken is ze/jullie van harte welkom.maandag en zaterdag wordt er niets gemaakt ,maar de andere dagen wel aan de grote tafel,ik ben er altijd op dinsdag. Groetjes petra

    BeantwoordenVerwijderen