Weduwnaar

Weduwnaar. Er kleeft iets tragi-komisch aan dat woord. Een man hoort niet alleen achter te blijven, zeker niet met jonge kinderen. Die hebben een moeder nodig. Moeders staan voor daadkracht en energie, die weten wel hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen. Lady Madonna; niet mijn favoriete Beatle liedje.

Ik ken eigenlijk ook geen mannen die in mijn positie verkeren. Wel vrouwen. Er zullen vast verenigingen van lotgenoten bestaan, maar ik geloof dat ik daar nog even mee wacht.

Weduwnaars moesten maar liever zo snel mogelijk hertrouwen is de communis opinio. Vroeger gebeurde dat vaak met een jongere zuster van de overleden vrouw. Mijn oma was de jongere zuster van de aan de Spaanse griep gestorven eerste vrouw van mijn opa. Wel zo makkelijk, zal hij gedacht hebben. Misschien werd het huwelijk voor hem gearrangeerd, was hij zelf niet tot handelen in staat. Hij hield lang niet zo veel van mijn oma als van zijn eerste vrouw, en heeft haar dat altijd verweten: waarom leek ze niet meer op haar zuster.

Zijn mannen echt zo simpel; eerst zoeken ze zich een vrouw die op hun moeder lijkt, en daarna, als het noodlot toeslaat een vrouw die op hun eerste vrouw lijkt. En het is waar: Bibian deed mij wel degelijk aan mijn eigen moeder denken. Niet meteen, maar later steeds meer.

Nu moet ik dus op zoek naar een surrogaat Bibian. Een tweedehandsje. Om die dan vervolgens te verwijten dat ze ‘het’ niet is. Man zoekt grappige, aantrekkelijke, hoogbegaafde schrijfster, vormgeefster, zangeres, bassiste die goed Spaans spreekt, een passie voor koken heeft en Shakespeare uit het hoofd citeert. Afschuwelijke ouders geen bezwaar. Hmm.

Ik merk dat langzamerhand het huis verandert, de sfeer verandert, de taal verandert.

Eerst deden we alles alsof je er nog was. Alsof je elk moment terug zou kunnen komen. We dekten de tafel nog voor vijf, hielden elkaars handen vast en zeiden veelbetekenend: één voor allen, allen voor één, omdat we nog steeds hoopten dat je dan beter zou worden. Dat doen we nu niet meer. Een heel enkele keer nog als we je toevallig allemaal tegelijk heel erg missen. Als ik iets kook wat jij altijd maakte.

We lachen minder met elkaar. Dat mis ik wel heel erg, dat uitbundige. Ik weet zeker dat het wel weer komen gaat. We zijn er gewoon de types niet naar om te blijven somberen; daarvoor houden we teveel van het leven en zijn we ook te egocentrisch.

Maar nu missen we je nog heel erg. Lulu vroeg me vanmiddag, toen we oorbelletjes voor haar hadden gekocht in die winkel in de Damstraat waar ik ze voor jou ook vaak kocht, of ik dacht dat jij al zand geworden was. Eerst begreep ik niet wat ze bedoelde. Nee, zei ik toen. Nog niet. Dat duurt nog wel even, maar precies wist ik het ook niet. Waarom wil je dat weten, vroeg ik haar. Zomaar. Ze wist het zelf ook niet precies. Toen zijn we koffie en warme chocolademelk gaan drinken in café De Pels.

Ik maakte een foto van ons samen aan de bar, en daar was je opeens: ik hoef helemaal geen advertentie te zetten: ik heb mijn surrogaatje allang in huis. Mijn eigen kleine lieve tweedehandsje.