woensdag 31 oktober 2012

Verliefd


Ik verlang zo naar de liefde. Naar de wanhoop van de liefde, naar de lange wachttijden. Eerst had je mijn aandacht getrokken; toen nam je genadeloos bezit van mij, daarna begon het wachten, de pijn, het voelen van de pijn en de angst. 
Ik wil het, ik wil je. Je bent zo mooi, zo mooi, te mooi, alles aan je is perfect. Je lacht me uit. Met je ogen; je ogen die glinsteren.
Wat zou ze denken? Zou ze ook aan mij denken? Natuurlijk niet, waarom zou ze, ze kent me immers niet. Nog niet. Ik moet, ik moet iets doen, iets verzinnen. Ik weet niet waar ze woont, ik weet haar nummer niet, ik ken haar vrienden niet. Er is maar één plek waarvan ik weet dat ze er soms is, dat ze er één keer was. Daar. Daar te zijn; steeds heen te gaan. Er te zitten, te denken: ze kan nog komen.
Het is zoet en bitter. Hoe zou ze ruiken, haar adem, zou die zoet zijn, of zoetzout. Warm! Zeker warm. Als ik heel dicht bij haar was, zou ik dan iets weten te zeggen, of alleen stamelen. Gelukkig ben ik goed in stamelen, altijd geweest.
Stamelen en vuurrood worden. Dat gloeiende gevoel in mijn wangen, daar ben ik een expert in. Niets weten uit te brengen kan ik ook heel goed.
Ik moet een lijstje van mijn kwaliteiten maken. Dan kan ik haar vertellen waar ik goed in ben. Een goede indruk maken om haar te overtuigen.
Je benaderen is het allermoeilijkste. Althans: zonder mezelf belachelijk te maken.
Ik zou graag voor je koken, boodschappen doen: ook een lijstje. Twijfel. Wat zal ik maken, drie gangen of twintig. Beter drie, anders vertrouwt ze het niet. Niet te veel drinken, geen wartaal uitslaan. Zorg dat je goed uitgerust bent.
Hoe krijg ik je aan mijn tafel. Wat kan ik verzinnen dat het aannemelijk maakt dat jij bij mij zou komen. Je kent me niet. Ik ken je niet. Ach wat, ik ken je wel. Je weet alleen nog niet hoe leuk ik ben, wanneer ik wel iets uit kan brengen. Als je maar niet zo spottend naar me keek, niet de hele tijd.
Ze weet het natuurlijk allang. Ze had het meteen al door. Vandaar die blik. Kom maar op jij, je maakt geen schijn van kans. Jongens zoals jij maken bij mij geen schijn van kans. Ik had het kunnen weten.
En dan: je overal zien. Fietsen door de stad, rare omwegen maken.
Waar zou ze zijn? Waar zou ze wonen? Wat zou ze doen? De symptomen: pijn, koorts, een droge mond, pleinvrees, evenwichtsstoornissen, concentratiestoornissen.
Bijna net als hoe het was toen je ziek werd. Angst is hetzelfde als verliefdheid, weet ik nu. Maar ik mis het zo, ik mis je zo. Ik verlang zo naar dat heel erg ziek zijn, het heel erg te pakken hebben, de blinde paniek, als ze maar... als ze maar niet... Dat nog één keer te voelen. Jouw overwinnaarsblik. Nog niet van jou te zijn. Het radeloze willen.
 

8 opmerkingen:

  1. verwerking, een plek geven, verwerken... 2 jaar na de dood van lief, en een volgende relatie verder inmiddels, niet gelukt, komt het weer knalhard langs. LIEFDE dat wil ik ook. Vertrouwen, warmte, een arm, seks, verzin ze maar. Ik ben hulp gaan zoeken, bij een psych, sinds vorige week. Zo gaat het niet. Jouw bovenstaande tekst had de mijne kunnen zijn. Het schiet niets op, herfstblues op volle sterkte. Sterkte wens ik je en mezelf stiekem ook..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je liefde voor Bibian is zo groot! En wat heeft zij veel van jullie gehouden. Blijf die liefde voelen ondanks de eenzaamheid en verdriet. Meer kun je niet behalve moedig doorgaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oooh Klaas, ik voel gewoon het gemis en de pijn met je mee. Wat kun jij toch heerlijk schrijven. Ik lijk wel aan ramptoerisme te doen omdat ik alles van je wil lezen. Schrijf het maar neer Klaas, misschien helpt het, misschien ook niet. Hou je taai jongen en een knuf aan de kids.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Tot in de ziel betrapt, geraakt...jubelende beweging ingezet van donkerlichte gevoelens.
    Iedere keer denken: misschien loopt het verhaal nu wel goed af..... net als bij een boek of een film: "als ik het weer lees, of ernaar kijk dan neemt het een andere wending".

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Klaas, die zoektocht naar Bibian in Amsterdam. Zou dat meisje hier of daar..... Die speurtocht, dolend, spanning, teleurstelling, hoopvol en dan toch bingo. Een intenser en gelukzaliger gevoel van leven bestaat dan niet!
    Het doet mij ook aan vroeger denken (jaren tachtig). Precies eender meegemaakt. Ook zij was 11-12 jaren jonger dan ik. Ik heb haar gelukkig nog steeds, maar zie nu door jou, dat het nooit en te never vanzelfsprekend mag zijn en worden.
    Tot morgen, Paul.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ook het missen is een mooi gevoel!!

    BeantwoordenVerwijderen