zondag 14 oktober 2012

Publiek


Vriendin S. vroeg mij of ik al negatieve reacties had gehad op mijn ‘in de publiciteit treden’ met mijn verdriet over de dood van Bibian. Zij bedoelde daarmee – denk ik - niet zozeer vanwege de kwaliteit, of juist het gebrek daaraan van mijn schrijverij, alswel vanwege de mogelijke onkiesheid van het ‘uitventen’ van mijn leed. Hoewel ik een beetje schrok van de directheid van haar vraag, heb ik daar natuurlijk wel over nagedacht. Death sells, was al eerder het laconieke commentaar van een bevriend kroegbaas, toen ik trots vertelde dat Bibian een eigen etalage in de Amsterdamse Athenaeum boekhandel had gekregen.
Niet dat ik wakker lig van kritiek, uitgesproken of onuitgesproken, net zomin als ik me laat afleiden door complimentjes. Ik probeer mijn eigen koers te varen, en uit alle reacties de steekhoudende te filteren.
Ik probeer me soms voor te stellen wat Bibian ervan gevonden zou hebben, en ik denk dat zij niet altijd dezelfde keuzes zou hebben gemaakt als ik in wat je wel of niet ‘naar buiten’ zou moeten brengen. Toen zij leefde waren we het ook niet altijd over alles eens; hadden we soms stevige meningsverschillen, met name over we hoe we ons wilden presenteren in wat we deden.
Wel hebben we van het begin van Bibian’s diagnose een soort openheid nagestreefd die ik als positief en verhelderend heb ervaren. Wij maakten daarbij enthousiast gebruik van de nieuwe Sociale Media, zonder ons echt de impact en de reikwijdte te realiseren. Ik heb geen idee hoe ik hier over jaren op terug zal kijken.
Mijn eigen vader schreef een boek over zijn ziekte - hij had prostaatkanker - maar viel daarmee nauwelijks op. Kennelijk had ook hij de behoefte naar buiten te treden met wat hem overkwam. In zijn tijd bestond nog niet de mogelijkheid dit op het internet te doen door middel van een blog. Volgens mijn vader die graag koketteerde met zijn conservatisme was het internet een modegril die snel weer voorbij zou zijn. Een computer kwam er bij hem niet in. 
Ik bezit geen boek met richtlijnen voor weduwnaars en doe dus maar wat. Er komt veel op me af. Ik moet voortdurend keuzes te maken waar ik wel of niet op in wil gaan. Ik hoop vooral dat het me ergens brengen zal. Ik ontmoet nieuwe mensen, doe dingen die ik niet gedacht had ooit te zullen doen, en ik kan niet ontkennen dat ik dat als leuk en spannend ervaar.
Ik vind het niet vervelend om voor de radio of op film uit te leggen wat mij bezielt; het helpt me dat voor mezelf duidelijker te krijgen.
Ik wil verder met mijn leven, noodgedwongen zonder Bibian, en ik denk dat dat alleen kan als ik mij ook openstel voor wat mij aangeboden wordt. En als ik daarbij dan ook nog een paar eigen liedjes mag komen zingen, sla ik dat niet af.  

15 opmerkingen:

  1. Met openstaan voor de wereld ontvang je ook veel steun. Dat lijkt me fijn. Dat jullie noodgedwongen een ander leven krijgen is al moeilijk genoeg. Aandacht maakt het gemis niet minder.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Uitventen van leed is het laatste wat in me opkomt als ik jouw blog lees. Het is alleen maar menselijk , open en sensitief. En jouw verhalen inspireren andere, so keep going on, please. .

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Eerlijk gezegd krijg ik heel soms een ongemakkelijk gevoel als ik je blog lees (meestal ben ik onder de indruk van jouw schrijftalent en je gave om je gevoelens te verwoorden). Maar ja, wie ben ik? De grens wat ervaren wordt tussen integer of `uitventen' zal voor iedereen anders liggen. De lezer kan zelf kiezen wat'ie wel of niet leest. Als jij je eigen koers inderdaad maar blijft varen. Heel veel sterkte met je leven, ik hoop van harte dat er mooie dingen op je pad mogen komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. je staat er niet bij stil
    dat je andere mensen met jouw
    schrijverij helpt
    en een vorm van herkenning geeft
    in al je eerlijkheid
    en openheid
    ik persoonlijk voel het
    als een verademing
    dat ik niet de enige ben/was
    die dit heeft meegemaakt
    ben nu na 39 jaar moeder
    10 jaar vader
    eindelijk aan het verwerken geslagen
    en wat een ander ervan denkt
    zal jouw toch worst zijn
    ga zo door...........
    als je het op kan brengen
    maar het allerbelangrijkste
    zijn de kinderen

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het is jouw blog, dus jij bepaalt wat erin komt. Als anderen daar een oordeel over hebben, is dat hun probleem. Mensen die het willen lezen, lezen het, mensen die dat niet willen, doen dat niet. Heel simpel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Man, je wil niet weten hoe zeer je verhaal mij steeds weer raakt ! Ga door op je weg!, ben zelf moeder van een dochter van 8 en een zoon van 13. We zijn een heel gezin met Asperger,en mooie kant daar van vind ik dat dat vaak mensen betreft die graag hun eigen weg gaan en goed weten wat ze willen.

    Werk als verpleegkundige in de thuiszorg, en zo zijn er nog wel een aantal dingen te noemen die me herkenning geven in je verhalen. Mij help je door te laten zien wat er met jou en je kinderen gebeurt, mijn man heeft het boek gekocht van Bibian: aangrijpend om te lezen. De cd, jullie muziek : intens om naar te luisteren !

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Maakt niet uit; er bestaat geen handleiding en daarom is er ook geen goed en fout. Er over praten en schrijven haalt de druk een beetje uit je hoofd, is mijn ervaring. Fijne en nare herinneringen delen met anderen of met papier. Het is het enige wat een beetje helpt te overleven. Het maakt in feite niet uit wat een ander daarvan vindt. Uiteindelijk wordt de pijn minder. Sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Het is waar, death sells!! We hebben lang genoeg sterven en rouwen verstopt. En nu worden we geconfonteerd met hele uitzendingen en beschrijvingen van mensen die gaan sterven of van mensen die proberen een weg te vinden in hun verdriet en gemis, de achterblijvers dus. Maar so what!! Wie het niet wil horen, lezen of zien...er zit een knop! Zelf denk ik dat je bij veel mensen iets raakt, zo ook bij mij, waardoor we je blogs blijven lezen. Soms schrijf je iets dat mij minder raakt. Maar over het algemeen vind ik het op de één of andere manier mooi dat je verder gaat, daar waar Bibian is opgehouden. Dus wat mij betreft, blijf schrijven!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Klaas,
      Nooit gereageerd maar wel meegelezen.
      Iedereen vind wel iets en je gaat vast nog kritiek krijgen. Tot de tijd dat je het zat wordt zou ik zeggen; open lekker een spaarrekening voor de kinderen en stort daar alles op wat je verdient aan jullie openheid.En als jullie kinderen op kamers gaan later koop je een leuke "op kamers uitzet" voor ze die je met terugwerkende kracht namens jou en Bibian geeft.

      Verwijderen
  9. Quality sells. Wat je beleeft is van een ontroerende eenvoud en directheid. Je brengt de essentie van leven en liefhebben aangrijpend dichtbij. liefs Sophie

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik zou denken dat het schrijven je helpt je verdriet een plaats te geven. Ik ben zelf niet zo'n schrijver (vooral niet in het Nederlands)maar toen bij mij borstkanker werd verklaart hielp het mij om emoties en ervaringen met doctors, scans, enz op te schrijven. Je schrijft heel goed, heel open, geen doekje voor de mond en ik waardeer het. Toen Bibian nog leefde en haar blog schreef, keek ik iedere dag of ze iets had geschreven. Vaak huilde ik om haar maar tegelijke tijd ook om mezelf. Iets wat ik nog niet echt had gedaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Af en toe Klaas lees ik dingen op je blog die ik liever niet had gelezen.
    Natuurlijk het is mijn eigen keus om in te loggen en je blogs te lezen.
    Maar soms schrik ik een beetje en denk wel eens of Bibian had gewild dat je zo precies beschreef hoe haar laatste minuten zijn geweest.
    Sommige dingen zijn zo prive dus ik begrijp de vraag van vriendin S. wel een beetje.
    Je openheid siert je beslist maar soms is er een afweging nodig van wat je wel en niet met ¨de wereld¨ wil delen.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hi Klaas,

    Sinds het overlijden van mijn vader vorige maand (56 jaar) ben ik Bibian's boek en jouw blog gaan lezen. Meestal ging ik na wat bladzijden in het boek naar je weblog om daar "verder" te lezen. Het blijft vreemd om van twee onbekenden hun gedachten en gevoelens in verhaalvorm te lezen, maar tegelijkertijd is het toch prettig, omdat veel dingen herkenbaar zijn. Vanmiddag heb ik Bibian's boek uitgelezen en de CD opgezet. Ik hoop dat de gedachte dat zelfs wildvreemden even "stilstaan" bij het overlijden van jouw lieve Bibian je goed doet, al is het maar een beetje.
    Ik kan me eigenlijk niet vinden in sommige reacties hierboven. Ik lees je blog met veel plezier (ook al klinkt dat natuurlijk wat raar) en ik vind het ontzettend knap hoe je nog steeds elke dag een verhaal weet te schrijven! Of Bibian misschien niet alles dat jij publiceert prettig zou vinden, dat kan jij zelf als beste beoordelen, maar het is en blijft jouw uitlaatklep en daar moet je zeker gebruik van blijven maken. Ik denk en hoop persoonlijk dat er meer mensen zijn die je blog lezen en je eerlijkheid waarderen (zoals ik) dan lezers die vinden dat je "te ver" gaat.

    Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Hoi Klaas, ik herken wat je schrijft. Wat breng je naar buiten en wat niet, en hoe houd je daarmee rekening met je partner. In jouw geval is je partner overleden, in mijn geval leeft hij nog wel, maar ik breng wel alles vanaf zijn hersenstaminfarct naar buiten op mijn manier. Ik weet ook dat hij sommige dingen niet zou zeggen, maar ik doe het toch. Hij houdt me niet tegen, maar leest het gewoon niet wat ik via mijn blog en boek naar buiten breng. Hij ziet wel hoeveel ik heb aan de reacties die mijn schrijverij teweegbrengt en hoort ook hoeveel andere mensen er aan hebben. Kortom... vooral doorgaan!!
    Geniet van wat het je allemaal brengt. Op deze manier geef je zin aan het overlijden van Bibian.
    Sterkte!
    Cora Postema

    BeantwoordenVerwijderen