dinsdag 16 oktober 2012

Alleen

 
De vanzelfsprekendheid is weg. Jij hield van mij, en wat er ook gebeurde, als ik ruzie had gemaakt, me tekortgedaan voelde, afgewezen werd of me ‘gewoon’ ongelukkig en onzeker voelde: jij was er altijd voor mij. Het gevoel deel uit te maken van iets groters dan ikzelf, ergens bij te horen. Jou als mijn vrouw te kunnen voorstellen, of jou mij als jouw man te horen introduceren. Het duurde even voor we daar aan wenden, nadat we getrouwd waren. Vrouw in plaats van vriendin te zeggen. Man in plaats van vriend. Nieuwe woorden.
Thuis komen in ‘ons’ huis: hier wonen wij. De zekerheid straks weer met jou in bed te liggen. Praten over de kinderen, plannen maken, leg die iphone nou eens weg, zullen we vrijen, nee, te moe, hoe laat is het, toch maar wel.
Nu moet ik alles zelf verzinnen. Eigenlijk vind ik het niet eens zo moeilijk, al die dingen die jij altijd deed, waarvan ik dacht dat ik het nooit zou kunnen in mijn blinde paniek toen je ziek bleek te zijn: regeldingen, zakelijke dingen, jij volgde ook maar gewoon je intuïtie. Jij deed het omdat ik het niet deed. Nu doe ik het omdat jij het niet meer doet.
Ik vond het leuker toen jij het nog deed. Omdat jij het deed. Wel zo makkelijk. Dan kon ik een beetje mopperen als je het niet goed deed, en jij mopperen dat ik het dan maar zelf moest doen, wat ook weer niet de bedoeling was. Nu valt er niets meer te mopperen. Maar ik wen er al aan. Ik doe zo veel mogelijk alle dingen die gebeuren moeten; denk er al niet meer over na.
Ik geloof niet dat ik een hekel aan mezelf heb. Ik vind mezelf eigenlijk best symphatiek. Soms een beetje manisch; lichte neiging tot dwangneurose, maar goed beheersbaar.
Langzaam begin ik me de onherroepelijkheid van je afwezigheid te realiseren. Dat dit niet voorlopig is: ik alleen met onze kinderen, en de avonden helemaal alleen. Dan slaat de schrik mij om het hart.
Vriendin H. zei dat mensen zich eenzaam voelen als niemand ze corrigeert. Als er niemand is die ze aanspreekt op hun gedrag. Ik denk dat daar wel wat inzit. Daar heb ik ook het meeste behoefte aan: commentaar. Op hoe ik me kleed, wat ik beweer, of ik nog wel lekker ruik, hoe ik overkom. Iemand die af en toe eens flink boos op me is. Daar voorzien de kinderen wel een beetje in, maar dat is toch niet hetzelfde.
Ik mis de vanzelfsprekendheid van intimiteit. Ik bedoel daarmee niet seks, hoewel ik die natuurlijk ook mis, maar meer nog: elkaar even aanraken, tegen elkaar aanzitten, beetje hangen op de bank, samen in bed liggen. En ook: niet alles te hoeven uitleggen, erop vertrouwen dat jij wel weet wat ik bedoel als ik weer eens vaag ben en zelf ook niet helemaal precies weet waar ik het over heb. Niet alles te hoeven uitleggen of me te moeten verdedigen.
Het is natuurlijk ook een kans die mij geboden wordt: alles opnieuw uit te vinden. Alles wat benoemd en bezworen was opnieuw te moeten definiëren. Ik had hem liever niet gehad, die kans, maar nu ik hem heb gekregen wil ik hem ook niet laten liggen.

9 opmerkingen:

  1. ben zo blij
    dat lulu de blouse heeft
    hij staat haar schattig

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat ontzettend helder en puur en mooi beschreven Klaas! Ik wens je elke dag alle goeds, Maartje

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hier nog "een Maartje" :-)

    "Langzaam begin ik me de onherroepelijkheid van je afwezigheid te realiseren" .. daar krijg ik kippenvel van, het lijkt me zo vreemd, onwezenlijk maar werkelijk.

    In bovenstaande woorden kan ik mij enkel proberen te verplaatsen, maar het overige wat je schrijft herken ik op een bepaalde manier. Ook al heb ik zelf niemand aan de dood verloren, ik begrijp denk ik wat je zegt. Al ervaar ik het gedeelte omtrent "corrigeren en eenzaamheid" anders.

    Ik had een soortgelijk gevoel toen mijn relatie eindigde. Het missen van de vanzelfsprekendheid van intimiteit en het niet telkens hoeven uitleggen.

    Het levensgrote verschil is, dat ik er zelf voor koos de relatie te beëindigen en de dood voor jullie heeft besloten dat er een einde kwam.

    Het is dan ook niet te vergelijken, vergelijken is überhaupt geenszins mijn bedoeling, maar het opnieuw definiëren heeft mij persoonlijk goed gedaan. Het was soms vermoeiend, verwarrend of leeg, maar op een dag was het alsof ik een helderder zicht had dan voorheen. Anders.

    Een kans is een kans,
    ongeacht je hem graag of liever niet had gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooi gezegd, Maartje. Vooral dat laatste stukje over die kans doet mij wat!

      Verwijderen
  4. Klaas, ik vind het zo mooi dat je ondanks het enorme gemis van je vrouw het positieve blijft zien, misschien wel tegen wil en dank. Tijdens het lezen van je blog voel ik bijna zelf jouw verdriet. Niet alleen omdat je het zo helder beschrijft maar ook omdat ik in jullie tv-documentaire heb gezien wat een prachtige vrouw Bibian was en hoe jullie elkaar aanvulden. Heel veel sterkte!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Klaas,
    Juist het bijhouden van je blog zal de leegte "iets" opvullen (althans, zo ervaar ik dat). Blijven doen! De reacties daarop kunnen ook een vorm van feed-back zijn; weet je nog de reacties op jouw bioscoop ervaring met je kinderen?
    Ben eigenlijk wel benieuwd hoe je dat ervaarde! Aanmatigend? Veroordelend?
    Ik schreef het al eerder; alsof je m'n spiegelbeeld bent. Ik voel me daar ook door gesterkt.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Klaas,
    Digitaal. Nullen en enen. Contacten. Belangrijk.
    Surrogaat?
    Een lijfelijke arm om iemands nek.
    Een lijfelijke omhelzing van een bekende of "onbekende".
    Men zegt dat iedereen een dubbelganger heeft.... Zou het dan toch...?
    Mijn reflectie.
    Paul.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve Klaas, wat kun jij alles toch goed verwoorden. Ik voel hetzelfde en jij beschrijft het... Ik verloor mijn maatje na 37 jaar op 6 juli; ook alvleesklierkanker. Ook ziek vanaf eind vorig jaar. Toen volgde ik Bibian al. Zij verwoordde toen al wat mijn man moest voelen. Jullie hebben mijn leven zo verrijkt! Blijf aub schrijven. Liefs, Adri

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ongelooflijk veel respect voor de wijze waarop jij, Klaas en je lieve warme vrouw Bibian openhartig over jullie angsten gepraat hebben in het openbaar! Ik wens jou en jullie drie mooie kinderen heel veel sterkte en geluk toe! Ik weet zeker dat je geen ingekakte oude verdrietige vader zult worden. Met zoveel drijfveer en goede bedoelingen zal de liefde die jij en Bibian voor jullie kinderen voelen zeker niet onopgemerkt blijven voor hen!!!!! Ook voor mij, als moeder is het een bevestiging dat ik alles uit het leven moet halen wat erin zit!!!!

    BeantwoordenVerwijderen