Links
Ik heb altijd links gestemd en eigenlijk al mijn vrienden zijn links, van PvdA en Groen Links tot S.P. De eerste keer dat ik mijn lidmaatschap van de PvdA opzegde was toen Diederik Samson illegaliteit strafbaar wilde maken; ik vermoed bij wijze van knieval naar het toen nog in opkomst zijnde populisme. Ik heb hem op zijn partij-e-mail-adres daarop aangesproken en gedreigd mijn lidmaatschap op te zullen zeggen. Klaas ten Holt, componist ondertekende ik. Nooit antwoord gehad natuurlijk. Het voorstel is trouwens weggestemd, maar toen was ik al geen lid meer.
Omdat Fortuyn de verkiezingen leek te gaan winnen ben ik van schrik lid geworden van de S.P., en daar ik nu eenmaal lid was en vond dat ik me dan bij een door mijn partij georganiseerde demonstratie niet mocht drukken begaf ik me naar de Dam waar we gingen ageren tegen het een of ander (ik geef het toe: ik ben vergeten wát) dat ik ook een schande vond. Bij nader inzien denk ik dat het iets met het klimaat te maken had. Maar aangekomen op de Dam bleek de demonstratie gekaapt door militante anti-Israël S.P.’ers, compleet met Palestijnse vlag en Arafat sjaal. Ik had het kunnen weten: het klimaat, daar zitten de joden achter. Ik ben uiteindelijk maar drie maanden S.P. lid geweest.
En nu schreeuwt links moord en brand over diezelfde criminalisering van illegalen door ons demissionaire kabinet. Je mag natuurlijk van mening veranderen, maar ik vind er toch wat van.
Op de een of andere manier stel ik me bij links toch iets anders voor dan bij hoe het zich nu profileert en waar het voor staat. Links hoort volgens mij vooral sociaal-voelend te zijn, betrokken, opkomend voor de zwakkeren in de samenleving, geëmancipeerd, weldenkend, etc. Maar ik zie om me heen vooral mensen die het zich gemakkelijk kunnen permitteren om links te zijn, omdat ze geld genoeg hebben, een fijne goedbetaalde baan hebben of een riant pensioen, en dus geen enkel risico lopen met hun linkse identiteit, waarbij ze hun meningen gemakzuchtig oplepelen uit de kranten die je leest als je links bent.
En wat is het grote thema van links heden ten dage? De veel te hoge huren? De zorg of het onbetaalbare eigenrisico? De teloorgang van het onderwijs? Het milieu? Of desnoods de kaalslag in de kunsten? Wel of geen asielzoekers? Uitbuiting van illegalen? Welnee: Israël! Dat verdomde landje aan de kop van de Méditerranée, dat zelfbenoemde uitverkoren volkje waar het veel te goed mee gaat. Allang geen arme sloebers uit de Shtetls meer, rijp voor de gaskamer, maar welvarende ondernemers, aan de top in de wetenschap en de kunsten, militair stevig in het zadel. Ze hadden zich daar nooit mogen vestigen om hun eigen staat te stichten op het grondgebied van de Palestijnen (ze noemden zichzelf toen nog niet zo, Arafat heeft de merknaam verzonnen) die daar al eeuwen woonden.
Dat de werkelijkheid heel anders is, veel complexer met aan beide kanten daders en slachtoffers en Engeland in een uiterst dubieuze rol, wordt gemakkelijk onder het tapijt geschoffeld.
En nu is er dan de genocide en de etnische zuivering in Gaza. Ook al zijn de bewijzen flinterdun, moeten toonaangevende kranten regelmatig hun overhaaste berichtgeving rectificeren, blijken de bronnen vrijwel altijd door Hamas gecontroleerd; het maakt niet uit: Barbertje moet hangen. Die joodse staat had daar immers nooit mogen zijn!
Maar ondanks alles zie ik mezelf toch als links, als socialist, maar dan met een kleine afwijking: ik ben vóór Israël. Ik zie mezelf dan ook niet snel op de V.V.D. stemmen, laat staan op een van de nieuwe populistische partijen, maar Timmermans met zijn gespeelde verontwaardiging gaat mijn stem zeker niet krijgen. Dat hele Israël of de Palestijnse zaak interesseert hem namelijk geen biet, het is gewoon een ordinaire bliksemafleider van de binnenlandse problematiek, die hij en zijn partij toch niet kan en gaat oplossen. En hij weet: twee miljoen moslims in Nederland, dat zijn een hoop potentiële stemmen. Geen verbinder ook, Timmermans. Net zo polariserend als zijn tegenstrevers.
Israël - 3
Er is in het Westen een vreemde focus op Israël, ik denk vanwege de holocaust en het taboe op antisemitisme in de jaren na de oorlog. Het was er wel, maar het mocht niet benoemd. En nu mag het eindelijk weer, alleen doen we net of het iets anders is: antizionisme. En dan vanuit de misconceptie dat het zionisme een beweging is die uit is op etnische zuivering en genocide op alle Palestijnen. Ik zeg: zoek het maar het eens op. Het zionisme is niets anders dan het streven van de joden naar een eigen staat in Israël. Het zegt niets over de vorm daarvan, het gaat alleen over een veilige thuishaven voor joden, al of niet religieus, en het is een reactie op het heftige antisemitisme en de pogroms op joden in Europa. En nu er voor de joden een sterke en veilige thuishaven is, mogen we ze weer haten en wegpesten.
Je kunt er natuurlijk wat van vinden dat Israël er is, of er misschien helemaal niet zou mogen zijn (geldt dat dan ook voor Jordanië, Syrië en Libanon? Ongeveer even oud en net zo geconstrueerd), maar het is een gepasseerd station, Israël is een feit, en het zal voorlopig niet verdwijnen. Het staat militair zeer sterk en is een belangrijke economische factor. En Israël heeft inmiddels vrede gesloten met Egypte, Jordanië, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein.
Ik denk ondertussen dat er zeker mogelijkheden zijn voor een vreedzame co-existentie van Israëliërs en Palestijnen in of met Israël in enige vorm (één, twee of drie staten), maar alleen en pas dan wanneer Hamas weg is. Hamas is namelijk helemaal geen bevrijdingsbeweging zoals sommigen ook hier in Nederland denken (tenzij je Isis ook een bevrijdingsbeweging noemt), het is ook geen regering of vertegenwoordiging van de Gazanen of de Palestijnen. Je kunt met iedereen onderhandelen, maar niet met een terreurbeweging.
En helaas is er in de omliggende Arabische landen ook nog eens nauwelijks sympathie voor de Palestijnen (dus los van Hamas). Niemand wil de Palestijnen, dat is hun tragiek. Israël ook liever niet, maar ze moeten wel; ze zijn er en ze gaan niet weg. Dat snapt elke Israëliër, ook als hij voor de camera iets anders beweert (dat noem je populisme: als Wilders dat over vluchtelingen of Marokkanen doet, lachen we hem uit, als Smotrich en Ben Gvir het doen, nemen we ze ineens serieus).
Maar met Netanyahu valt gelukkig prima te onderhandelen, die heeft namelijk geen principes (zoals Hamas die juist wél heeft). Netanyahu vindt alles best zolang hij maar niet de gevangenis in hoeft. Hij is een schurk, maar ook een opportunist, en precies daar liggen de kansen. Hij heeft niet voor niets Trump voorgedragen voor de nobelprijs voor de vrede, natuurlijk wil hij vrede, niet vanwege het leed van de Palestijnen, niet vanwege de oorlogsdreiging voor Israël, maar voor hemzelf, om zijn eigen hachje te redden.
Ik denk dan ook werkelijk dat het goed gaat komen, tenzij Iran roet in het eten gooit met een atoombom, maar die kans lijkt me niet meer zo groot. Ik denk trouwens sowieso niet dat iemand een atoombom op Israël zou gooien, vanwege alle heilige plaatsen en de historie. Dat is toch een soort vragen om een Armageddon.
En hou eens op over die etnische zuivering en die genocide. Er vallen veel doden, dat is duidelijk, maar etnische zuivering? Zoiets als Hitler wilde (en deed) met de joden in Europa? Als Israël werkelijk uit is op etnische zuivering, dan vind ik dat ze het slecht aanpakken. Het lijkt me niet heel moeilijk voor het IDF om die klus te klaren. Gaza is een stuk overzichtelijker dan al die joodse shtetls van voor de oorlog in Europa. En Israël heeft ook alle tijd gehad, het bestaat al sinds 1948.
Sorry, noem mij naïef, of blind, maar ik geloof er niets van, en dus ook niet van die vermeende genocide. Ik zeg niet dat Israël het goed of ethisch aanpakt, maar het doel is niet etnische zuivering. Het doel is voor eens en voor altijd af te rekenen met Hamas.
Israël - 2
Misschien ten onrechte, maar ik ben ook hoopvol over een oplossing van het conflict, misschien zelfs al in de nabije toekomst. Dat het zo niet kan doorgaan is volgens mij aan alle partijen wel duidelijk, behalve aan Hamas, dat juist gedijt bij verdere escalatie. Zonder Israël vrij te willen pleiten van schuld aan de hele situatie, zowel op de Westbank als in Gaza, denk ik toch dat het Hamas is, en alléén Hamas, dat een oplossing in de weg staat.
Ook in Israël raakt men onderling meer en meer verdeeld. Actiegroepen halen het nieuws en spreken van genocide, soldaten proberen zich te verenigen in een protest tegen de brute interventie van het IDF in Gaza en Israël zal zich realiseren dat de wereldopinie zich gevaarlijk tegen haar keert.
Maar wat moet er dan gebeuren? Terug naar het Gaza van vóór 7 oktober lijkt me geen optie, dan blijft alles bij het oude en kun je wachten op de volgende escalatie waarbij er onder de Palestijnen opnieuw de meeste slachtoffers zullen vallen. Hamas hoopt denk ik de wereldopinie zo te kunnen manipuleren dat Israël uiteindelijk genoeg zal verzwakken zodat het zich niet meer zal kunnen verdedigen, of dat de gezamenlijke Arabische wereld zich tegen Israël zal keren in een nieuwe grote vernietigingsoorlog, zoals de Yom Kipur oorlog eigenlijk was bedoeld. Maar ik denk niet dat dit realistisch is; ook in de Arabische wereld zitten ze niet op het wereldkalifaat te wachten, zeker niet als de energietransitie werkelijkheid wordt.
Hamas moet dus weg uit Gaza. Iedereen die denkt dat dit een legitieme verzetsbeweging is die vecht voor de vrijheid van het Palestijnse volk vergist zich, het is een doodenge, maffiose, criminele sekte met een gestoord wereldbeeld. Hamas is echt het laatste dat de Palestijnen nodig hebben in Gaza.
Ik denk dat het vertrek van Hamas ook onvermijdelijk is, Israël zal niet stoppen totdat ze de oorlog heeft gewonnen, koste wat kost. Dat betekent dat er dus nog meer slachtoffers zullen vallen, nog meer honger, ellende, vernietiging. Ik vind daarom ook dat het Westen zich veel constructiever zou opstellen wanneer het zich veel harder tegen Hamas zou uitspreken en druk zou uitoefenen op de paar staten die Hamas nog altijd steunen. In dat licht vind ik het besluit van onze demissionaire regering om een inreisverbod voor de ultra rechtse schurken Smotrich en Ben-Gvir lachwekkend (daar zullen ze in de knesset wakker van liggen, kunnen ze niet meer naar de hoeren en daarna wiet scoren bij de Buldog in Amsterdam) en totaal de plank misslaan. Hamas moet weg, zo simpel is het.
Maar daarna wordt het ingewikkelder, want hoe dan verder? De twee-staten-oplossing maar weer gaan uit-onderhandelen? En met wie dan? Wie gaat de Palestijnen in Gaza straks vertegenwoordigen? En zijn het wel twee staten, zijn het er niet eigenlijk drie: Israël, de Westbank en Gaza? Want Gaza en de Westbank hebben ieder een eigen en onderling vijandige regering.
Als ik een Palestijn was zou ik denk ik liever een Arabische Israëliër zijn in een redelijk democratisch land met op papier gelijke rechten voor iedereen, vrijheid van godsdienst (de Al-Aqsa, provocerend gebouwd op de tempelberg bovenop de ruïnes van de tempel staat er nog steeds, ook Israëliërs zijn er trots op) en vrijheid van meningsuiting. (dat daar ook wel iets op af te dingen valt, is mij heus wel duidelijk, maar dat geldt net zo goed voor de V.S. en zelfs voor het ó zo liberale Nederland)
Misschien was de suggestie die violist Yehudi Menuhin ooit in Israël deed dan toch niet zo onzinnig: één staat met Jeruzalem als hoofdstad, met om de beurt een joodse, een islamitische en een christelijke burgemeester, met dan steeds een vertegenwoordiger van de niet regerende religies als loco burgemeesters.
Allereerst zou ik zeggen: alle gijzelaars meteen vrijlaten voor zover die nog in leven zijn, Hamasstrijders ontwapenen en dwingen te vertrekken (niemand wil ze natuurlijk hebben, dat is een bijkomend probleem, de moslimbroederschap is in Egypte en Jordanië bij de wet verboden, in de omringende Arabische landen is sowieso weinig sympathie voor de Palestijnen en zeker niet voor Hamas), dan vredesonderhandelingen, liefst geleid door een ander daartoe gekwalificeerd land. Wat mij betreft de V.S. met Trump als vredestichter. Mij maakt het niet uit wie daarvoor de credits krijgt: vrede is vrede.
Maar zolang Hamas in Gaza blijft, zal er nooit vrede komen. Als Israël zich nu terugtrekt, kun je wachten op de volgende 7 oktober. Het is natuurlijk verschrikkelijk voor de Gazanen - hoewel ik ook de weerzinwekkende beelden op mijn netvlies heb van juichende Gazanen bij het aanzicht van gelynchte festivalgangers en andere ontvoerde Israëliers. Ik denk dat geen land ter wereld het soort buren zou tolereren als Gaza onder Hamas.
Hamas wil namelijk helemaal geen vrede, Hamas wil een wereldkalifaat, en daarin is geen ruimte voor joden (daar is niets geheimzinnigs aan, het staat gewoon in de statuten) en uiteindelijk ook niet voor Christenen of wie dan ook die zich niet wil conformeren. Hamas is geen romantische underdog, zoals veel misleidde jongens en meisjes in het Westen lijken te denken (Queers for Palestine, LGBTQ for Palestine, Dutch Scholars for Palestine, etc.), maar een levensgevaarlijke, nietsontziende sekte. Hoe vreselijk het ook is voor de 'gewone Gazaan' (de hardwerkende Gazaan, zou Yeşilgöz zeggen), je kunt dit niet naast je gedogen.
Of Israël het in Gaza goed aanpakt is een ander ding. Maar het is gemakkelijk om vanaf de zijlijn moord en brand te roepen: ga er maar eens aanstaan. Hoe opereer je in een klein, afgesloten gebied met Hamasterroristen (die er net zo uitzien als de andere Gazanen, ze dragen geen uniform) die niet aarzelen Gazanen (hun eigen bevolking) als menselijk schild te gebruiken, zich in of onder ziekenhuizen en scholen te verbergen, hulpverlening te frustreren en voedseltransporten te saboteren, gijzelaars (Israëlische staatsburgers) onder afschuwelijke omstandigheden gevangenhouden, geen vrede willen, bereid zijn om alles en iedereen aan hun absurde droom van een wereldkalifaat op te offeren.
En ook: waar is de mondiale verontwaardiging over al die andere vreselijke conflicten en agressoren? Ik vind het absurd om van Israël vanwege de holocaust te eisen of te verwachten dat het zich niet mag verdedigen tegen terrorisme. Ik ben blij dat Israël er is, en ook nog in staat is zich te verdedigen. Een fijn idee ook, nu antisemitisme weer (dit keer vermomd als anti-zionisme) salonfähig is (dat moet je de politieke islam nageven: ze hebben hun pr prima op orde, de Arafat-sjaals zijn niet aan te slepen) en joden (die niets met het conflict van doen hebben) weggepest worden aan onze universiteiten, joodse scholen en synagogen worden bedreigd of beklad, joden zich op straat niet openlijk als jood kunnen profileren.
En tot slot: Heerlijk voor al die Israël bashers om zo zeker te weten het morele gelijk aan hun kant te hebben, toch? Wij zijn goed en zij zijn slecht. Was het maar zo simpel...
