Koorts. Ik dacht, ik maak een wandeling in het
Amsterdamse Bos met Lulu en Swip, die een dagje vrij hadden. Pannekoeken eten.
We gingen met de auto naar het bos, en wandelden naar de Geitenboerderij. Ik
ben al tien dagen grieperig, maar was koortsvrij opgestaan. Voor het eerst
scheen de zon; drie kilometer moest toch te doen zijn.
Eenmaal in het bos wist ik het meteen: geen
goed idee. Maar ik wilde de kinderen niet teleurstellen, die zich nu op
pannekoeken verheugden.
Ooit had Lulu twee keer achter elkaar een
koortsstuip. Ze was nog een baby, kreeg plotseling hoge koorts. We gaven haar
een zetpil en ze kreeg een stuip. Verstrakte helemaal. Het duurde maar heel
even, toen ademde ze weer gewoon.
De huisarts kwam, niets aan de hand. De koorts
daalde door de zetpil.
’s Avonds kreeg Lulu opnieuw hoge koorts. We
gaven haar dus maar weer een zetpil. Al snel schoot ze opnieuw in een stuip,
maar nu veel langer en heviger dan de eerste keer.
Ze werd blauw, bewoog niet meer, ademde niet
meer. We waren totaal in paniek.
Ik belde de doktersdienst, het alarmnummer,
stond met mijn mobieltje aan mijn oor terwijl Bibian gilde: ‘Klaas, Klaas, O
God, Klaas, ze is dood. Lulu is dood.’
Ik kreeg iemand aan de lijn. Riep dat mijn
dochtertje dood was.
Op dat moment schoot ze weer uit haar stuip.
Ze lag op de grond in onze woonkamer met Bibian boven haar. Ze ademde, kreeg
weer kleur.
De weekenddokter kwam en stelde voor toch maar
naar de eerste hulp te gaan. Twee koortsstuipen achter elkaar was niet
gebruikelijk. In het ziekenhuis wilden ze Lulu een nachtje ter observatie
houden.
Daar moest ik aan denken toen ik met gloeiende
wangen door het Amsterdamse Bos liep, op weg terug naar de auto. Langs al die
plekken waar ik ook met Bibian was.
Het grote stuk graniet waar we samen zaten
toen onze agressieve huisbaas haar had geslagen. We hadden net aangifte gedaan,
waren nog in shock.
Het veldje waar we samen tegen de sterren
schreeuwden, vroeg in de novemberavond, toen we net het slechte nieuws hadden
gekregen van haar kanker.
De laantjes waar we samen renden, of ik met
haar meefietste als zij alleen rende.
Het pierebadje waar we op mooie zomeravonden
met onze kinderen op het gras lagen. Een tas vol lekker eten bij ons.
De manege waar we samen trots naar onze
dochter op haar grote pony hadden staan kijken. En later zelf ook lessen namen.
Ik zag haar plotseling weerspiegeld in het
raam tegenover me, toen we bij de Geitenboerderij op het terras zaten. In haar
grote gewatteerde legerjas liep ze voorbij. Ik schrok, draaide me om, maar er
was niemand.
Het zal de koorts wel geweest zijn.
.....of niet....
BeantwoordenVerwijderenLeuk weer wat van je te horen!! Swip en Lulu zullen het uitje vast superleuk hebben gevonden! Hou je taai! Xx
BeantwoordenVerwijdereninderdaad....of niet....Ik denk dat ze altijd bij jullie zal zijn.Liefs Janke
BeantwoordenVerwijderenEven laten weten dat ze nog steeds bij jullie is, wat mooi Klaas dat je dat ook al is het een fractie van een seconde geweest mocht mee maken.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je je inmiddels weer wat beter voelt. Groet Rose.
gelukkig je bent er nog
BeantwoordenVerwijderenik hoop dat je je beter voelt
het is een hardnekkige griep
zelf ben ik er met vallen en opstaan
al vier weken mee bezig
wat goed je hebt het/haar mogen zien
ondanks of juist door
je ziek zijn
beterschap groet patty
Beste Klaas,
BeantwoordenVerwijderen"De koorts"? Nee..............er is blijkbaar meer tussen hemel en aarde dan wat we kunnen bevatten. Onlangs was ik in de sauna en daar lag een vrouw die voor 100% op mijn overleden vrouw leek; dan ben je even van het padje.
Een aantal keren was de plek naast me in het bed ook warm! (nee, geen electrische deken of dat ik me toch even verplaatst had). Van een rationeel denkend iemand, wars van "zweven", verander ik toch in iemand die denkt van "het zou toch.....".
Zoals hierboven ook al gezegd: ze laten toch nog weten dat ze bij ons zijn en dat voelt, buiten het verdriet, toch ook wel weer fijn.
p.s. Goed dat Patty ook weer reageert: was een beetje ongerust!
dank je wel
Verwijderengroet patty
Of niet.....
BeantwoordenVerwijderenJuist het Amsterdamse bos is een plaats waar je zulke dingen kunt waarnemen naar mijn idee?
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet wat de magie van dat bos is?
Misschien zijn het de herinneringen die er liggen van zoveel mensen...
maria