Koorts

 

Koorts. Ik dacht, ik maak een wandeling in het Amsterdamse Bos met Lulu en Swip, die een dagje vrij hadden. Pannekoeken eten. We gingen met de auto naar het bos, en wandelden naar de Geitenboerderij. Ik ben al tien dagen grieperig, maar was koortsvrij opgestaan. Voor het eerst scheen de zon; drie kilometer moest toch te doen zijn.

Eenmaal in het bos wist ik het meteen: geen goed idee. Maar ik wilde de kinderen niet teleurstellen, die zich nu op pannekoeken verheugden.

Ooit had Lulu twee keer achter elkaar een koortsstuip. Ze was nog een baby, kreeg plotseling hoge koorts. We gaven haar een zetpil en ze kreeg een stuip. Verstrakte helemaal. Het duurde maar heel even, toen ademde ze weer gewoon.

De huisarts kwam, niets aan de hand. De koorts daalde door de zetpil.

’s Avonds kreeg Lulu opnieuw hoge koorts. We gaven haar dus maar weer een zetpil. Al snel schoot ze opnieuw in een stuip, maar nu veel langer en heviger dan de eerste keer.

Ze werd blauw, bewoog niet meer, ademde niet meer. We waren totaal in paniek.

Ik belde de doktersdienst, het alarmnummer, stond met mijn mobieltje aan mijn oor terwijl Bibian gilde: ‘Klaas, Klaas, O God, Klaas, ze is dood. Lulu is dood.’

Ik kreeg iemand aan de lijn. Riep dat mijn dochtertje dood was.

Op dat moment schoot ze weer uit haar stuip. Ze lag op de grond in onze woonkamer met Bibian boven haar. Ze ademde, kreeg weer kleur.

De weekenddokter kwam en stelde voor toch maar naar de eerste hulp te gaan. Twee koortsstuipen achter elkaar was niet gebruikelijk. In het ziekenhuis wilden ze Lulu een nachtje ter observatie houden.

Daar moest ik aan denken toen ik met gloeiende wangen door het Amsterdamse Bos liep, op weg terug naar de auto. Langs al die plekken waar ik ook met Bibian was.

Het grote stuk graniet waar we samen zaten toen onze agressieve huisbaas haar had geslagen. We hadden net aangifte gedaan, waren nog in shock.

Het veldje waar we samen tegen de sterren schreeuwden, vroeg in de novemberavond, toen we net het slechte nieuws hadden gekregen van haar kanker.

De laantjes waar we samen renden, of ik met haar meefietste als zij alleen rende.

Het pierebadje waar we op mooie zomeravonden met onze kinderen op het gras lagen. Een tas vol lekker eten bij ons.

De manege waar we samen trots naar onze dochter op haar grote pony hadden staan kijken. En later zelf ook lessen namen.

Ik zag haar plotseling weerspiegeld in het raam tegenover me, toen we bij de Geitenboerderij op het terras zaten. In haar grote gewatteerde legerjas liep ze voorbij. Ik schrok, draaide me om, maar er was niemand.

Het zal de koorts wel geweest zijn.