woensdag 26 december 2012

Vijf maanden


Vijf maanden slaap ik nu alleen; soms met een of meer kinderen, maar toch alleen. Het regent vandaag en het is koud. Ik word verdrietig bij het idee dat jij daar maar ligt, in je houten kist, diep onder de aarde; de natte, koude aarde. De zinloosheid daarvan.
We stonden bij je graf. Lulu en Swip gingen er al snel vandoor, achter konijntjes aan. Valentijn sloeg zijn arm om mijn schouder, om me te troosten. Hij is groot geworden.
Ik had bloemen voor je mee willen brengen, maar was vergeten die te kopen. Dat komt dan de volgende keer wel. Ik kan me moeilijk op je concentreren als de kinderen er zijn, maar wil ze toch ook graag bij me hebben. We waren niet de enigen die hadden bedacht op eerste kerstdag een bezoekje aan Sint Barbera te brengen. Kerst is een familiegebeuren.
Het is vakantie en de kinderen vervelen zich; maken veel ruzie.
Vanmorgen heb ik eerst iedereen met luizenshampoo behandeld, daarna gewassen en gecremespoeld. Al het beddengoed in de machine gestopt en alle knuffels voor een paar dagen in quarantaine in een grote plastic zak geknoopt. Lulu was woedend, maar uiteindelijk begreep ze het wel.
Ik probeerde wat dingen op te ruimen. Vandaag heb ik al je uitgeschreven baspartijen, oefeningen, toonladders, gekopieƫrde jazz standards en aantekeningen van baslessen naar de papierbak gebracht. Ik begrijp niet waar je de energie vandaan haalde om je in zoveel dingen zo serieus te verdiepen en zo hard te studeren op alles wat je bezielde. Je hebt me altijd verbaasd, en ik vond niets leuker dan toeschouwer te zijn van jouw strijd om iets onmogelijks onder de knie te krijgen. Steeds opnieuw, stukje bij beetje. Het ging je altijd om het leren, om het maken. Om de beweging ergens naartoe, nooit om de stilstand van het resultaat.
Overal zie ik sporen van jou; zinnige en onzinnige sporen. Aan mij de taak om die te scheiden.
Ik heb erg m’n best gedaan met koken. Swip wilde een kalkoen, maar dat vond ik overdreven met z’n vieren.
We zaten pas om acht uur aan tafel. Ik had kaarsen aangestoken en Lulu wilde een sterretje branden. Ik probeerde het gesprek te volgen, maar het lukte me niet erg, was er maar half bij. Het ging vooral over de keuze van de film die we zouden kijken. Ze konden het maar niet eens worden.
Ik kijk nooit meer naar films. Sinds jij ziek werd kan ik de concentratie niet meer opbrengen. Het medium boeit me gewoon niet meer, niet als consument in elk geval.
Maar voor de kinderen is dat natuurlijk heel anders, en zeker in de vakantie kom ik er niet onderuit van tijd tot tijd een film met ze te kijken.
Ik wil eigenlijk alleen nog maar zinnige dingen doen, geen tijd meer verdoen met trivialiteiten. Tegelijk realiseer ik me de onmogelijkheid en de onzinnigheid daarvan. Daarbij is het heel zinnig en belangrijk om af en toe met je kinderen naar een suffe film te kijken. Lulu die op de bank tegen me aanhangt, Swip daarnaast gelukzalig met een blikje cola, en Valentijn uitgestrekt op de fatboy met een kop thee.
Eerste kerstdag zit erop.


9 opmerkingen:

  1. Beste Klaas,
    Jouw laatste 4 woorden geven precies weer hoe het voelt, ook bij mij. Het is het "doorkomen".
    Onze eerste kerst zonder onze partner.
    Ik probeer het verdriet te ontvluchten door vanavond in de auto te stappen om in Zwitserland 4 dagen te gaan snowboarden.
    Heb er zin in, maar ben er ook huiverig voor: "de 1e vakantie zonder...." Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Er wordt veel aan jullie gedacht Klaas, het helpt natuurlijk niks,maar geeft misschien toch een warm gevoel.
    Sterkte en een dikke knuffel voor jullie, Thea

    BeantwoordenVerwijderen
  3. goedemorgen klaas en kindjes
    doodgaan is doodzonde en zeker op een jonge, te jonge leeftijd
    dat lulu en swip achter de konijntjes aan gaan achhhhhhhhhh het zijn kinderen, valentijn is al wat ouder, erg lief van hem om je te willen steunen/troosten, dat moet je koesteren.............voor je het weet zijn ze groot..............
    en ja het ruzie maken dat is overal zo met kinderen ook al denk je van niet "ze" moeten hun eigen plek vinden in het leven en jammer genoeg hoort ruzie maken daar bij

    wat betreft luizen shampoo dat was er in onze jeugd niet, door jouw schrijven ga ik terug in de tijd naar onze jeugd, toen werd er petroleum gebruikt, getver en jasses en daar gingen niet alleen de luizen/pietjes van dood, je stonk een uur in de wind en dan die luizenkam dat deed echt zeer, dit even terzijde

    hoop dat jij en de kinderen en theo h. de rest van de dagen toch "goed" kunnen doorkomen en wie weet komen jullie nog wel gezellige mensen tegen, maak er wat van groetjes patty

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Patty,
      Dankjewel!
      Uit vorige blogs meen ik te mogen concluderen dat ook jij het niet makkelijk hebt en in "geleende tijd" leeft. Sterkte en nog "veel tijd" toegewenst.

      Verwijderen
    2. ik doe mijn "best"
      doe voorzichtig breek niets
      goede heen en terugreis
      en bedankt
      aan iedereen
      die tussen de regels door kunnen lezen
      veel plezier en liefde
      speciaal klaas de kinderen en theo h.
      groeten patty

      Verwijderen
  4. Dag Klaas,
    Eind vorig jaar is mijn echtgenoot overleden aan kanker na een slopend ziekteproces. De jongste was zes toen de kanker zich openbaarde. Inmiddels zijn de kinderen tien, twaalf en veertien. 'Geen tijd verdoen met trivialiteiten' is heel herkenbaaar. We werden gedwongen om dat tijdens het ziekteproces al te leren. Ik merk dat ik de laatste tijd in afwegingen over wat we gaan doen een onderscheid maak tussen wat zinnig is voor de kinderen, voor mijzelf, voor de kinderen individueel of voor ons alle vier. Ik probeer daar wat evenwicht in te vinden. Het lijkt enigszins pramgatisch maar als ik het er zo met de kinderen over heb dan begrijpen ze dat heel goed. De kinderen wijzen daarbij mij ook min of meer de weg. Vanmiddag ga ik met de oudste dochter naar een tentoonstelling in de Hermitage. We verheugen ons daar beiden op. De jongens willen graag thuis blijven om te kunnen voetballen als het weer dat toelaat. Met een mobiel in de buurt vind ik dat prima. We verdoen geen van allen tijd met trivialiteiten.
    Jouw kinderen geven mij door het weblog de indruk dat ook zij heel goed kunnen aangeven op welke manier zij prettig verder willen leven en hoe ook voor hun en voor jou alles zinnig en de moeite waard blijft. 'Amor vincit omnio'

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Pfff, je hebt het ook niet makkelijk. Sterkte deze dagen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vind het lief dat je in de je-vorm schrijft.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Toen ik jullie eerste kerstdag zag lopen op St Barbara, wilde ik niet staren, maar jullie zagen er zo sterk en toch ook weer kwetsbaar uit daar lopend over dat brede grindpad. Jullie hoorden zo duidelijk bij elkaar, maar er miste ook iets, iemand.
    Ik was er samen met mijn man en mijn broer, we komen al vanaf 1957 op de begraafplaats, we lopen er altijd een rondje, er komen steeds meer familieleden en bekenden bij. Sinds begin dit jaar ligt onze moeder er ook, en zo af en toe lopen we ook langs Bibian, die ik "ken" van haar collumns uit de margriet. En dan denk ik dus ook aan jullie. Ik wens jullie heel veel sterkte toe !

    Yvonne

    BeantwoordenVerwijderen