Schrijven om de tijd sneller te laten gaan.
Vooruitschrijven. Geen genoegen nemen met het beschrijven van het verleden, het
al gebeurde, maar de grens van het nu willen naderen. Liefst overschrijden.
Dat te willen. Ik ken het gevoel heel goed van
jaren geleden, toen ik nog een dagboek bijhield. Dat heb ik tien jaar vrijwel
dagelijks gedaan. Eerst trots: wat voor een leuke jongen ik wel niet was, later
ontevreden, tekortgedaan, en uiteindelijk gedeprimeerd. Heel soms kijk ik er
nog wel eens in, als ik toevallig iets nodig heb uit de kast waar ze liggen.
Die verhalen beschrijven een ander. Ik herken me er niet in. Ik herinner me
vooral het verongelijkte gevoel tijdens het schrijven, en het gevoel van
depressie gekoppeld aan het niet snel genoeg verstrijken van de tijd.
Doorschrijven om de tijd sneller te laten
gaan. De eenzaamheid van je af schrijven.
Mijn vader hield ook een tijdje een dagboek
bij totdat hij er genoeg van kreeg. Allemaal ijdelheid, verklaarde hij toen. Ik
moest het op een dag maar eens lezen. Volgens een kennis heeft mijn stiefmoeder
het na zijn dood in de haard gegooid omdat er allemaal lelijke dingen over haar
in stonden. Ik kan het me nauwelijks voorstellen, maar gezien heb ik het nooit.
Volgens haar was er helemaal geen dagboek.
Mijn opa hield ook een dagboek bij. Mijn vader
probeerde het te lezen, maar het deprimeerde hem zo erg dat hij het na enige
pagina’s voor gezien hield.
Wij zijn een familie van tobbers, zei mijn
vader wel eens tegen mij. Dat zit in onze genen.
Misschien bedoelde hij dat hijzelf, net zoals
mijn opa, niet deed wat hij eigenlijk wilde. En daar bedoelde hij dan het
kunstenaarschap mee.
Maar ja, daarvoor moet je wel in de wieg
gelegd zijn. Iemand is niet leraar Engels maar eigenlijk schilder of schrijver.
Je doet het of je doet het niet.
Mijn opa, mijn vader en ik zijn alledrie onze
vrouwen vroeg verloren, na een goed, maar veel te kort huwelijk. Mijn opa is
daar de rest van zijn leven bitter over gebleven; mijn vader praatte na de dood
van mijn moeder al snel niet meer zo aardig over haar en ik probeer nu op mijn
beurt mijn gedachten over mijn leven met Bibian te ordenen.
Geen bitterheid in elk geval. Wel verdriet. Ik
kan me nauwelijks voorstellen dat ik Bibian ooit zou relativeren. Behalve dat
vroege sterven heeft ze me nooit iets aangedaan.
Ik schrijf ook gewoon om de tijd door te
komen, de lange eenzame uren als de kinderen in bed liggen. Soms rustig, als
het gezellig was, en soms nog naschokkend als de sfeer explosief was.
Dan zou ik willen dat de tijd sneller verstreek.
In feite een optimistisch gevoel; kennelijk verwacht ik dat het morgen beter
zal zijn. Ik schrijf me er naartoe.
x
BeantwoordenVerwijderenKonden we maar even een glimp zien van wat er komt. Maar nee, eerst het nu, later komt later. En soms is dat heerlijk en zou je de tijd stil willen zetten en soms is dat zo zwaar dat je het over zou willen slaan!! Sterkte Klaas, voor jou en je gezin! Ik wens jullie alle goeds toe in het nieuwe jaar!!
BeantwoordenVerwijderenMooi, het schrijfgevoel gevangen in woorden.
BeantwoordenVerwijderenKlaas, je leeft in een tussentijd, denk ik. Het verleden is er nog en speelt erg mee, het heden is incompleet en de toekomst onoverzichtelijk, maar allicht lichter dan het nu.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt alleen dat nu, dat niet altijd te prefereren is, maar het is wel het enige dat je hebt.
Je gezin is je houvast. Liefs!
als je de juiste persoon tegen komt zullen de kinderen haar verdragen op de plaats van hun moeder.
BeantwoordenVerwijderenDe persoon zal als het goed is een plaats naast Bibian bij jou innemen.
Zo gaat dan de reis verder...je weet alleen niet wanneer