Lulu wil een kerstboom: ‘Je had het beloofd,
papa.’
Dat is waar.
We gaan samen kijken bij een stal op het
Gerard Douplein maar daar zijn de bomen ons te klein. Op het Heinekenplein
vinden we precies wat we willen hebben: niet te groot, maar ook niet al te
petitterig. Voor vijftig Euro is hij van ons. ‘Daylight robbery,’ zou mijn
anglofiele vader gezegd hebben.
Met de boom op het rekje voorop mijn fiets en
Lulu achter op de bagagedrager (ze vindt zichzelf te groot voor een
kinderstoeltje en voor het eerst in dertien jaar rijd ik weer op een fiets
zonder) fiets ik naar huis.
Samen tillen we hem naar boven. Voor Lulu is
het in elk geval een hele grote boom. Nu moet hij nog opgetuigd.
Ik til de grote plastic doos van de Blokker
met de ballen, de engeltjes, de kransen, de lampjes en de piek van de bovenste
plank van de stellingkast. Lulu kan niet wachten.
‘Hoeveel ballen mag ik doen papa?’
‘Net zoveel als je wilt.’
‘Echt waar?’
Als ik de deksel van de doos haal moet ik even
slikken. Dit zijn niet de ‘gewone’ kerstballen die wij al jaren hergebruiken.
Vorig jaar, de laatste kerst met Bibian, hebben Lulu en Swip de boom omgeduwd
waarbij de meeste ballen en engeltjes sneuvelden. De hele woonkamer lag bezaaid
met flinterdun flijmscherp kerstballenglas. Swip en Lulu vond ik dodelijk
geschrokken in de hoek van de kamer achter het tafeltje waar de boom op had
gestaan.
‘We konden er echt niets aan doen papa...’
Klasgenootjes van onze kinderen hebben toen
een prachtige collectie kerstboomversieringen voor ons gemaakt. De fraaiste
ballen, engeltjes en fantasiehangers. Volgeschreven met kerstwensen voor Bibian
en ons allemaal: beterschap, sterkte, ik hoop dat je niet dood gaat, word
snel beter. De mooiste en pijnlijkste boom die we ooit
hadden. Ook de grootste trouwens.
Lulu pakt de eerste bal uit de doos.
‘Doe die maar niet, Lulu.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat... omdat ik er verdrietig van word.’
‘Maar hij is zo mooi.’
‘Jawel maar... hij is eigenlijk voor mama. En
die is er niet meer.’
Lulu begrijpt het niet helemaal.
‘En deze?’
Ze pakt een felgekleurde waar ‘Bibian Rocks’
op staat.
‘Eh... zijn er ook gewone, waar niets op
staat?’
Niet zo heel veel.
Wat te doen. Lulu beleeft het heel anders, en
die boom is er toch vooral voor de kinderen.
‘Hmmm. Misschien moet jij maar gewoon kiezen
Lulu. Laten we afspreken dat jij de baas over de kerstboom bent.’
‘OK papa.’
Ik weet er nog één of twee, die al te
expliciet aan ziekte en dood refereren, te diskwalificeren. En toegegeven: het
wordt een prachtige boom.
Maar na de kerst zal ik de collectie op
slinkse wijze laten verdwijnen en een geheel nieuwe aanschaffen. Met een beetje
geluk tik ik nog wat fraaie restpartijen op de kop in de uitverkoop.
Beste Klaas,
BeantwoordenVerwijderen"De boom is er toch vooral voor de kinderen" :
De beste uitspraak en de juiste beslissing die je kon nemen! KLASSE! Zeer waarschijnlijk zul je toch, al of niet door de belevenis van je kinderen, er toch ook van genieten.
Ongetwijfeld zul jij (net als ik) "fijne dagen" toegewenst krijgen. Misschien denk je dan (net als ik) "het zal wel". Toch wens ik jou, met je kinderen dat toe en wens je sterkte in deze, toch lastige, tijd! We komen er wel!!!
inderdaad voor de kinderen
BeantwoordenVerwijdereninderdaad je vader had gelijk!!!!!!!
na de kerst bij een tuincentrum geweldig!!!!!
of blokker die zijn nu al aan het uitverkopen
dit is slechts de praktische kant van mij
maar weggooien moet je volgens mij niet doen
ergens verstoppen
voor de kinderen voor later
wens je des al niet te min
een hele fijne avond met boom en kinderen
groeten patty
hoi Klaas
BeantwoordenVerwijderenik wilde zeggen wat hierboven al staat. laat de kerstballen niet helemaal verdwijnen. later vinden jou kinderen het vast waardevol om te hebben.
ondanks alles een hele mooie en fijne kerst. Het feest dat Jezus is geboren.
een dikke knuffel voor kindjes
Lieve Klaas,
BeantwoordenVerwijderentijdens het lezen van je vertelling, voelde het alsof ik de Kerstboom zowel door jouw als Lulu's ogen heb bekeken. Dat vind ik bijzonder; hoe je het verwoordt, maar vooral hoe je de keuze maakt het zo te doen.
‘Hoeveel ballen mag ik doen papa?’
‘Net zoveel als je wilt.’
‘Echt waar?’
Ik weet niet waarom, maar daar krijg ik bijna tranen van in mijn ogen.
Misschien omdat ik het gevoel nog weet van vroeger: dé kerstboom en de versiering.
De wereld bekeken door Lulu's ogen biedt in dit geval een troostrijke kijk op leven in het moment. Een zeer geschikte Kerstboom- opzicht-ster!
Tussen nu en volgend jaar liggen 365 dagen.
BeantwoordenVerwijderenGooi niets weg. Als je er volgend nog zo verdrietig van wordt, dan laat je die doos dicht. Je kinderen zullen je er later dankbaar voor zijn.
De eerste kerst zonder je lief - dat wordt een beproeving. Sterkte!
En blijven bloggen!! Ook in 2013.