Kerstboom

Lulu wil een kerstboom: ‘Je had het beloofd, papa.’

Dat is waar.

We gaan samen kijken bij een stal op het Gerard Douplein maar daar zijn de bomen ons te klein. Op het Heinekenplein vinden we precies wat we willen hebben: niet te groot, maar ook niet al te petitterig. Voor vijftig Euro is hij van ons. ‘Daylight robbery,’ zou mijn anglofiele vader gezegd hebben.

Met de boom op het rekje voorop mijn fiets en Lulu achter op de bagagedrager (ze vindt zichzelf te groot voor een kinderstoeltje en voor het eerst in dertien jaar rijd ik weer op een fiets zonder) fiets ik naar huis.

Samen tillen we hem naar boven. Voor Lulu is het in elk geval een hele grote boom. Nu moet hij nog opgetuigd.

Ik til de grote plastic doos van de Blokker met de ballen, de engeltjes, de kransen, de lampjes en de piek van de bovenste plank van de stellingkast. Lulu kan niet wachten.

‘Hoeveel ballen mag ik doen papa?’

‘Net zoveel als je wilt.’

‘Echt waar?’

Als ik de deksel van de doos haal moet ik even slikken. Dit zijn niet de ‘gewone’ kerstballen die wij al jaren hergebruiken. Vorig jaar, de laatste kerst met Bibian, hebben Lulu en Swip de boom omgeduwd waarbij de meeste ballen en engeltjes sneuvelden. De hele woonkamer lag bezaaid met flinterdun flijmscherp kerstballenglas. Swip en Lulu vond ik dodelijk geschrokken in de hoek van de kamer achter het tafeltje waar de boom op had gestaan.

‘We konden er echt niets aan doen papa...’

Klasgenootjes van onze kinderen hebben toen een prachtige collectie kerstboomversieringen voor ons gemaakt. De fraaiste ballen, engeltjes en fantasiehangers. Volgeschreven met kerstwensen voor Bibian en ons allemaal: beterschap, sterkte, ik hoop dat je niet dood gaat, word snel beter. De mooiste en pijnlijkste boom die we ooit hadden. Ook de grootste trouwens.

Lulu pakt de eerste bal uit de doos.

‘Doe die maar niet, Lulu.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat... omdat ik er verdrietig van word.’

‘Maar hij is zo mooi.’

‘Jawel maar... hij is eigenlijk voor mama. En die is er niet meer.’

Lulu begrijpt het niet helemaal.

‘En deze?’

Ze pakt een felgekleurde waar ‘Bibian Rocks’ op staat.

‘Eh... zijn er ook gewone, waar niets op staat?’

Niet zo heel veel.

Wat te doen. Lulu beleeft het heel anders, en die boom is er toch vooral voor de kinderen.

‘Hmmm. Misschien moet jij maar gewoon kiezen Lulu. Laten we afspreken dat jij de baas over de kerstboom bent.’

‘OK papa.’

Ik weet er nog één of twee, die al te expliciet aan ziekte en dood refereren, te diskwalificeren. En toegegeven: het wordt een prachtige boom.

Maar na de kerst zal ik de collectie op slinkse wijze laten verdwijnen en een geheel nieuwe aanschaffen. Met een beetje geluk tik ik nog wat fraaie restpartijen op de kop in de uitverkoop.