Konijn

‘Mag ik uitnodigingen schrijven papa.’

‘Ja hoor Lulu.’

Ik had maar half geluisterd, lag op de bank in mijn boek verdiept.

‘Aan welke kant moet je ook alweer schrijven waar de brief naartoe moet.’

‘Aan de voorkant, waar je ook de postzegel plakt.’

Even later staan er zes enveloppen voorzien van adressen en een postzegel op de piano.

‘Wat is dat Lulu.’

‘Dat zijn de uitnodigingen.’

‘Hoe kom je aan die enveloppen.’

‘Uit jouw kastje.’

‘En de postzegels.’

‘Uit de doos. Ik had het gevraagd papa, ik mocht toch uitnodigingen schrijven.’

‘Wat voor uitnodigingen,’ vraag ik ongerust.

‘Voor het feestje van Konijn.’

‘Pardon?’

‘Voor Konijns verjaardag. Zes januari.’

Konijn is een lappenpop waarvan de verjaardag al sinds jaar en dag inderdaad op zes januari wordt gevierd. Twee jaar geleden heeft Bibian voor de gelegenheid nog een taart gebakken met cakevulling en gekleurd marsepein aan de buitenkant met een portret van Konijn. Volgens Lulu is Konijn ons eerste kleinkind, hoewel Konijn ouder is dan Lulu. Sommige raadsels behoeven echter geen oplossing.

‘Wie heb je dan uitgenodigd.’

Lulu noemt de namen van zes klasgenootjes.

‘Die heb je allemaal uitgenodigd voor Konijns verjaardag. Had je dat niet even met me kunnen overleggen.’

‘Dat heb ik gedaan.’

Ik kan me er niets van herinneren, maar Lulu vertelt me ook zoveel. Soms mis ik wel eens iets.

‘Wat voor dag is zes januari eigenlijk.’

‘Dat weet ik niet papa.’

‘En moeten die kinderen dan allemaal een kadootje voor Konijn meenemen.’

‘Ja natuurlijk.’

‘Maar Konijn is een lappenpop Lulu.’

‘Helemaal niet. Konijn is een echt konijn. Konijn kan praten.’

De tranen springen haar in de ogen. En ze heeft gelijk: Konijn kan praten. Bibian wist er ook van.

‘Lieve Lulu, ik ga echt geen feestje met zes kinderen geven omdat Konijn jarig is. We moeten Valentijns verjaardag nog vieren.’

‘Je had het beloofd papa.’

‘Dat is niet waar Lulu.’

‘Wel waar. Zou jij het leuk vinden om je verjaardag niet te vieren.’

‘Ik weet heel zeker dat jouw klasgenootjes geen kado voor een konijn gaan kopen. Dat is onzin Lulu.’

‘Echt wel papa.’

‘En bovendien gaan we misschien naar België in de eerste week van januari. Dan zijn we er dus helemaal niet.’

Nu komt Swip me te hulp: ‘We kunnen het toch in België vieren. Dan kopen we daar een taart bij die lekkere bakker, weet je nog wel Lulu.’

Lulu weet het nog, maar is niet overtuigd.

‘En de slingers dan.’

‘Slingers kunnen we gewoon van thuis meenemen, en balonnen ook. Dan vieren we het met z’n vijven.’

‘Hmm,’ zegt Lulu.

Ze heeft haar jas aangetrokken en is nu klaar om naar school gebracht te worden.

‘Je hebt Konijn trouwens boven bij mij in bed laten liggen,’ zeg ik belerend, als om te bewijzen dat Lulu, als het haar zo uitkomt, Konijn meteen weer vergeten is.

‘Helemaal niet papa. Konijn was nog moe en wilde nog even blijven liggen.’