donderdag 13 december 2012

Intimiteit


Iemand berichtte mij dat mannen gemiddeld één maand na het overlijden van hun partner een nieuwe relatie aangaan. Meestal met een jongere zuster van hun vrouw of een goede huisvriendin. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen; het voelt vertrouwd, de breuk lijkt minder groot. Ik vermoed dat het vooral gaat om full time werkende mannen met jonge kinderen.
Mijn eigen vader had aan een week of twee genoeg. Ik veroordeel hem daar niet om. Ik denk dat het niet verstandig was, maar ik begrijp het ook wel. Hij had jarenlang zonder klagen voor mijn zieke moeder gezorgd en was toen zij stierf zelf inmiddels ook ziek.
Ik probeer mijn eigen idee hierover te formuleren, maar kom er niet goed uit.
In de eerste plaats mis ik Bibian. Ik twijfel niet aan mijn gevoelens voor haar, mijn liefde voor haar, maar ik denk weinig aan haar. Ik kom haar af en toe onverwacht tegen, en word dan hevig geëmotioneerd: ik schiet vol. Ik weet niet goed of dat is omdat ik mezelf zo zielig vind in mijn gemis, of omdat ik het voor haar zo erg vind: haar lijdensweg en haar vroege dood. Allebei waarschijnlijk.
En wat mis ik precies in Bibian, die ik onmogelijk volledig kan duiden, noch in wie zij was, noch in wat ze voor mij betekende.
Ik mis de vriendschap en de kameraadschap. Samen werken aan wat ons bezighield, ons bezielde. Om onduidelijke redenenen liep onze belangstelling vrijwel parallel. Misschien hadden we allebei een groot vermogen tot aanpassen, of waren we allebei bang de ander kwijt te raken als onze belangen niet meer gelijk zouden lopen. Moeilijk te zeggen. Ik denk dat we in feite allebei nogal dominant waren in combinatie met een redelijke dosis verlatingsangst en structurele onzekerheid.
Ik vrees dat de kans niet erg groot is dat ik ooit weer een partner zal vinden waar ik zoveel kameraadschap mee zal delen. Beter maar niet naar op zoek gaan dus. Zoiets ontstaat, of ontstaat niet. Daar kom je toch pas na een tijd achter.
Misschien moet ik alles wat ik met Bibian deelde - als ik het ‘allemaal’ terug zou willen - verdelen over meerdere relaties en contacten. Zoals de componist Berio de door hem voor zijn vrouw Cathy Berberian gecomponeerde Folksongs na haar dood alleen nog door meerdere zangeressen liet zingen. Allemaal een of twee liederen, maar niemand meer de hele cyclus.
Maar ook mis ik intimiteit. Vertouwdheid, vertrouwelijkheid. Dichtbij iemand zijn. 
Niks leuker dan samen in bed liggen, al of niet te vrijen, veel praten over wat je deelt of juist niet deelt. Wat we natuurlijk het meeste bespraken was het wel en wee van de kinderen. Ik realiseer me dat ik die nooit met iemand anders zal kunnen delen. In elk geval niet zoals met Bibian. Dat te willen zou een vergissing zijn.
Toch heb ik er behoefte aan: intimiteit. Ik flirt, leg nieuwe contacten, probeer mezelf te manifesteren, naar buiten te treden. Tegelijk beangstigt het me. Eigenlijk wil ik alleen de mogelijk van intimiteit. Het gevoel dat het er in potentie is, maar niet geconsumeerd hoeft. Of ‘nog’ niet geconsumeerd hoeft. Ik zoek het op, maar ben er ook bang voor. Voor de verwarring die het ongetwijfeld teweeg zal brengen.

4 opmerkingen:

  1. Klaas, ik lees je blog met ontroering en veel herkenning. Voor mij een enorme troost, ook de wijze uitspraken die je doet, want verdriet, rouw, is toch een van de moeilijkste emoties die er zijn.
    Dankjewel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Klaas,
    Om met je begin zin te starten: ik denk(maar weet dat natuurlijk niet zeker) dat er dan "onderhuids" al iets gaande was met zo'n nieuwe relatie. Ik kan mezelf in ieder geval niet voorstellen dat ik binnen een maand al een nieuwe start gemaakt zou hebben (mijn vrouw is nu 3 1/2 maand geleden overleden en ik ben er zeker nog niet aan toe). Gelukkig is niet iedereen hetzelfde en ik zeg hiermee ook niet dat ik dat afkeur.
    Overigens herken ik heel veel in wat je schrijft. Ik denk dat de "onduidelijke" redenen waar je over schrijft toch niet zo "onduidelijk" waren, tenzij je "zomaar" met Bibian getrouwd zou zijn. Je kiest elkaar toch ook op o.a. gemeenschappelijke interesses?
    Als je echt de behoefte hebt toe te geven aan het laatste wat je omschrijft: gewoon doen, want dan ben je er blijkbaar heel voorzichtig aan toe. En de verwarring die het teweeg brengt?
    Zoveel anders als toen bij Bibian?
    Ik weet zeker dat je je verstand en onderbuikgevoelens uit elkaar weet te houden en dat lijkt mij erg belangrijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Klaas gister nog: troost in het beeld dat je schetste,
    dicht tegen Lulu.
    Weer brengt je blog een kans om pijn,
    zowel intiem als in bredere zin, te verwoorden.
    Extra dank uit lamgeslagen Amerika vandaag.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Iemand verovert je hart.....of niet.
    Met een aan mindfucking grenzende snelheid of in een tergend langzaam tempo.
    Hoofd en hart in verwarring? Ja! Maar wel met gezonde gretigheid zoekend naar het oude gevoel bij nieuwe bronnen.

    BeantwoordenVerwijderen