dinsdag 22 april 2014

Slaap

Als ik Lulu naar bed breng, wil ze dat ik even bij haar kom liggen. ‘Breng je me eerst nog thee, papa?’ Ze wil er suiker en melk in; ik vind dat ze dan eigenlijk nóg een keer haar tanden moet poetsen, maar omdat ik weet dat ze haar thee toch nooit opdrinkt, maak ik er geen punt van.
Zodra ze slaapt haal ik het kopje weer weg omdat ik bang ben dat ze het anders misschien omstoot.
    ‘Kijk papa, dit zijn mijn dagboeken.’ Er staan er een stuk of zes op een rijtje op de boekenplank aan het hoofdeinde van haar bed. ‘Welke denk je dat het oudste is?’ Ik ga het rijtje af: fout, fout, fout, fout, fout, goed.
    Ik vraag of ze al schreef vóór Bibian ziek werd.
    ‘Nee, want ik kreeg het eerste dagboek van mama.’
    ‘Heb je ook over mama geschreven?’ Ze zegt van niet. ‘Dat wilde ik niet.’
    ‘Waarom niet?’
    ‘Omdat ik daar verdrietig van word.’
    Ik wil haar uitleggen dat het juist goed is om over je verdriet te schrijven, dat het je kan helpen het te verwerken, maar ik weet me in te houden.
    ‘Ik wil dat je tegen me aan komt liggen, papa.’ Ik kruip bij haar en konijn onder de deken. Ze draait zich van me af. ’Nu moet je zacht over mijn rug aaien.’ Dat is iets nieuws: volgens Lulu deed Bibian dat ook bij haar. Ik doe het heel zachtjes, steeds min of meer de zelfde cirkelvormige beweging met mijn vingers. Ik tel daarbij tot honderd, maar dat weet Lulu niet. Het is precies lang genoeg: als ik stop slaapt ze al bijna. Ongemakkelijk lig ik op mijn zij in het smalle bed.
    Zo lag ik bijna twee jaar geleden ook met Bibian in haar ziekenhuisbed, ingeklemd tussen mijn lief en de centrale verwarming, de laatste nacht dat we samen waren. Hoewel ik in een onmogelijke houding gedwongen was, en niet wilde verliggen, omdat elke aanraking haar een marteling was geworden, viel ik toch in slaap. De droomloze slaap van de ter dood veroordeelde, al was ik het niet die moest sterven de volgende dag.
    Ik probeer me op Lulu te concentreren en niet af te dwalen met mijn gedachten. De afspraak was dat ik zou proberen binnen een half uur naast haar in slaap te vallen, net zoals Bibian soms deed toen ze al ziek was. Maar ik krijg mijn kop niet stil; in mijn hoofd ben ik dit stukje al aan het componeren. Na een paar minuten laat ik me zachtjes uit bed glijden.
    ‘Ga je nu al weg?’
    ‘Slaap lekker, lieverdje, ik ben te onrustig.’
    ‘Is het half uur al voorbij?’
    ‘Ja, bijna.’

12 opmerkingen:

  1. dank je voor dit berichtje, mooi ! Groetjes Dietmut

    BeantwoordenVerwijderen
  2. grappig.... de woordenstroom droogt op.
    gebeurt bij mij ook zo. (schreef gewoon voor mezelf en aan mijn overleden man)
    het LEVEN neemt over...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. heel vreemd het is gestopt, het "gewone leven" leven kan toch ook interessant zijn

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ook ik heb nog regelmatig op jouw Blog gekeken.
    Wens je Veel Geluk

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Beste Klaas,
    Nu - 21 juli - is het bijna 3 maanden geleden dat je je laatste bericht plaatste.
    Vrijdag a.s. is het (alweer / nog maar) 2 jaar terug dat Bibian jou met je kinderen achter liet. Over 1 maand praat ik over hetzelfde tijdsbestek.
    Gezien het nu uitblijven van verdere berichtgeving neem ik aan dat je gestopt ben met je blog en zal ik ook niet om de dag meer kijken of er (weer) een teken van leven is. Waarschijnlijk zul je (net zoals ik) in een fase zitten waarin acceptatie / berusting de sleutelwoorden zijn en proberen we door te gaan met ons leven, maar de glans is er (althans voor mij) wel af. Over een paar dagen stap ik weer (alleen) in de auto en ga voor 4 weken naar Frankrijk. Best wel weer moeilijk, maar thuis blijven is ook geen optie.
    Ik wens je het beste voor de toekomst en bedank je voor je openheid en berichtgeving.
    Ik heb zelf ook steun ondervonden van andere lezers van je blog; ze weten zelf wel wie dat zijn: bedankt.
    Het ga jullie goed.
    theo_hamoen@hotmail.com

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. persoonlijk vind ik het ook heel jammer maar ook een goed teken dat klaas is gestopt
      voor jouw wens ik je voor de toekomst het allerbeste en geniet ondanks alles van je welverdiende vakantie wie weet hoeveel goeds je in je resterende leven nog te wachten staat
      voor oprechte mensen is het glas altijd nog halfvol
      iedereen is op vakantie ik ook eerdaags in september
      hoop dat ik er van kan genieten zonder al teveel pijn eerst nog een rotdag doorkomen met afscheid nemen van een dierbare vriend, net 65 en ook kanker
      afwachten op goede berichten uit israel dat het rustig mogen worden
      dan nog afscheid nemen na identificatie van twee mensen hier uit het dorp
      dus theo doe voorzichtig en klaas ook met de kinderen want het kan zoals jullie weten zo over zijn
      mvg patty

      Verwijderen
    2. Dankjewel Patty!
      Ook jij veel sterkte en bedankt voor je support!

      Verwijderen
  6. zo'n lief, waar gebeuren, heeeeel veeeeel sterkte voor allen en Lulu en Klaas in het bijzonder!
    Liefs Mariken van Schijndel

    BeantwoordenVerwijderen