maandag 22 april 2013

Boos


Lulu zegt dat ze actrice wil worden (én danseres, pianist, zangeres, schrijver en dierendokter) en ze wordt op haar wenken bediend: er wordt een film over haar gemaakt. Over een meisje dat haar moeder verliest en hoe ze daarmee omgaat. En over de speciale band die ze met haar knuffels heeft; konijn in het bijzonder.
Het wordt een soort half gespeelde documentaire.
De regiseuse heet Ronja (een tot de verbeelding sprekende naam) en het wordt haar eindexamenfilm.
Ik vind dat Lulu het bewonderenswaardig goed doet. Ze is zeer goed in staat te zeggen wat ze denkt, en ze maakt van haar hart geen moordkuil.
Toen ik liet doorschemeren dat ik iets met S. had was ze woedend en dat liet ze merken ook. Een week of twee lang sprak ze nauwelijks tegen me.
‘Lulu, ik vind dat je je haar moet wassen.’
‘Hmmm.’
‘Doe je het zelf of zal ik het doen.’
‘Hmmm.’
‘Kom nou Lulu, anders wordt het veel te laat.’
‘Hmmm.’
‘Heb ik je iets misdaan?’
‘Hmm hmm.’
‘Kun je je misschien uitspreken.’
‘Hmmm.’
Ze zit met haar benen opgetrokken en haar amen om haar knieën op haar bed. Ze kijkt me niet aan.
‘Ben je boos op me.’
‘Ja.’
‘Vanwege S.’
‘Hmmm.’
Dat haren wassen kan morgen ook wel, denk ik bij mezelf. Ik wacht op wat er komen gaat.
‘Vind je haar mooier dan mama.’ Ze praat heel zacht.
Ik klim naar boven en kom bij haar zitten. Ik mag haar niet aanraken.
‘Vind je haar liever dan mama.’
Ik zeg niets. Wat moet ik zeggen.
We zitten een tijdje samen op haar bed. Ik dek haar toe, geef haar een kus en doe het licht uit.
‘Slaap lekker meisje.’
‘Hmmm.’
De volgende morgen lijkt ze het vergeten te zijn. Tot ik aan het ontbijt vraag of ze nog boos op me is. Ze schakelt heel snel.
‘Ja.’
Ze weet in elk geval precies welke gezichtsuitdrukking daarbij hoort. Mokkend doet ze haar jas aan; weigert een vest aan te trekken ondanks de kou.
‘Jij bent heus niet de baas over mij hoor.’
Ik vind van wel. Uiteindelijk gaat ze ermee akkoord dat ik haar vest in haar schooltas doe. Voor alle zekerheid...
Als ik haar ’s middags ophaal van school wil ze een vriendinnetje meenemen.
‘Je was toch boos op me.’
‘Nu niet meer papa.’
De hele middag is ze vrolijk en uitgelaten.
Maar zodra het vriendinnetje is opgehaald is ze weer boos. Ze komt toch bij me zitten in de keuken terwijl ik het eten maak.
‘Heb je zin in pasta?’
‘Hmmm.’
Het duurde een week of twee. Toen was het over.
‘Ben je niet meer boos op me.’
‘Nee.’
‘Waarom dan niet.’
‘Weet ik niet papa.’
Nu kunnen we Bibian weer gewoon samen missen.

18 opmerkingen:

  1. Heel begrijpelijk van Lulu,maar ook van jou.Het zal allemaal even moeten betijen denk ik.En het is een cliché...maar het leven gaat door.Liefs Janke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het leven is al veel te kort, als er iemand is die dat weet ben jij het wel... samen is het leven makkelijker, dus ik snap je helemaal qua nieuwe liefde. Maar sluit me toch aan bij wat de anderen gezegd hebben, wellicht zou het beter zijn dit nog even bij je kinderen vandaan te houden.

    Het lijkt me nogal veel voor zulke kleintjes om te moeten verwerken. Het is nog zo kort geleden dat ze hun moeder kwijt zijn geraakt, het moet enorm verwarrend zijn papa nu alweer met iemand anders te zien terwijl ze nog bezig zijn een nieuw normaal te zoeken.

    Maar als vader ken jij ze uiteraard het beste. en je weet wat ze aankunnen. Wens je veel wijsheid toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat ben je toch een goede man / vader / schrijver. Hartelijke groet, Marlies

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het lijkt erop dat de personen die zeiden dat het steeds meer op een soap gaat lijken en dat Klaas zich waarschijnlijk een breuk lacht om alle meelevende reacties gelijk gaan krijgen.
    Hij tart ons en wij zijn zo stom om er in te trappen.
    Al vaker heb ik mij afgevraagd waar toch die noodzaak vandaan komt om alles zo openbaar te maken.
    Zijn kinderen (en klasgenoten + ouders + studenten) zitten ook op internet.
    Hoe zou "jij" het vinden als je vader alles wat in jullie leven voorvalt zo open en bloot op internet zou zetten?
    Ik krijg hier inmiddels een heel onsmakelijk gevoel van.
    Alle mensen die ook vreselijke dingen hebben meegemaakt en zich daar zonder publiciteit hebben uitgered zijn naar mijn bescheiden mening gigantisch in de maling genomen met al hun meelevende reacties.
    Ik weet zeker dat alle mensen die dit blog lazen vooral meedenkend waren en geen voyeurs.
    Wezen ook niet met een wijzerend vingertje of dachten dat alleen hun mening de waarheid was.
    Zij vertelden alleen hun ervaringen, om te proberen te helpen.
    Soms zijn cliche's maar al te waar.
    Door Klaas zelf zijn we op deze situatie die er in het gezin is ontstaan gewezen.
    Ik bedoel, zo'n film over Bibian, mooi en daar kan je wat van leren maar nu moet je het in de privé sfeer van je eigen gezin oplossen.
    Waarom moet overal een camera of een blog bij?
    Klaas, jij lijkt òf verslaafd aan de aandacht òf je bent een persoon die totaal de weg kwijt is.
    Jouw moeder was niets, je vader was niets, je schoonouders waren niets, enz.
    Bibian was een heel apart, talentvol en lief persoon en ik weet het, kom niet aan Klaas.
    Maar met name nu ook je dochter wordt gebruikt vind ik het te ver gaan.
    Misschien moet Klaas eens hulp zoeken.
    Ik wens zijn zonen, zijn dochter en Klaas al het geluk van de wereld toe maar ik zou zeggen "stop de camera's" en leef gewoon je eigen leven, OOK zonder blog.
    Met vriendin en kinderen, zonder, in de bus of niet, dat maakt allemaal niets uit.
    Veel reacties zeggen: ja, maar Klaas is toch een volwassen persoon?
    Ik hoop het, maar heeft misschien een andere tic.
    Mijn intrepetatie is dat Klaas denkt dat hij niets meer is zonder Bibian.
    Als het allemaal waar is wat zij kon, ja, daar zou niemand aan kunnen tippen.
    Niets om je voor te schamen.
    Ik denk dat weinig mensen zo begaafd zijn.
    Na de dood van je geliefde is het "fucking hard" om met je kinderen te overleven en maak je van alles mee waar je je voor die tijd geen voorstelling van had kunnen maken maar je past je aan, dat moet want jij bent hun enige overlevende ouder.
    In 1ste instantie aan je kinderen en daarna kom je uiteindelijk zelf aan de beurt.
    Het cliché "Haastige spoed is zelden goed" is maar al te waar.
    Daarom bestaat het ook.
    Hoe moeilijk is het om met alleen je eigen kinderen, met beide ouders, een gigantisch eind te rijden in de beslotenheid van een bus?
    Hoe gaat dat worden met 3 kinderen zonder moeder, vader met een nieuwe vriendin en haar kinderen terwijl hun eigen moeder nog geen jaar geleden overleden is?
    Nou ja, dan ga je vragen om moeilijkheden.
    Als je écht denkt dat dit je nieuwe vrouw moet worden is dit het laatste wat je moet doen.
    Take it slow.
    Het is niet een belerend vingertje maar een realistische waarheid.
    Volgens mij ging jij met je kinderen op reis om de band te versterken?
    Die gaat nu alleen verschrikkelijk onder spanning staan.

    Ik zou zeggen: houd van je nieuwe vriendin maar ga niet gelijk zaken forceren.
    Gun vooral je kinderen de tijd!
    Wie er altijd vanuit gaat dat zoontjes er vooral wel mee om kunnen gaan, die spoort niet!

    Het is algemeen bekend dat mannen veel sneller een andere partner hebben.
    Ra, ra hoe zou dit komen?

    Ik wens jullie verder allemaal het beste met Klaas en vooral zijn gezin en alle reacties maar ik ben er nu gelukkig klaar mee.

    Marian.








    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Pffffffffffffff......

      Karin K

      Verwijderen
    2. Zo jij hebt bij deze alles verantwoord hoe ik er ook overdacht.... + pour toi!

      Verwijderen
    3. Ja, laten we alle schrijvers die over een thuissituatie schrijven en hun eigen naam gebruiken meteen afschaffen. Wat een flauwekul. Dit is geen discussieforum; ik snap werkelijk niet waarom wildvreemden zich geroepen voelen om een vader en auteur hier op zijn gedrag te corrigeren en bediscussiëren. Lees het of lees het niet, schrijf iets fatsoenlijks of haak af. Nederlanders noemen het 'eerlijkheid', buitenlanders 'onbeschoftheid'. Tal

      Verwijderen
  5. Iedereen is vrij om hier wel of niet te lezen en ik lees hier en dat doe ik omdat het me interesseert hoe het gaat met Klaas en zijn kinderen. Ik heb de blog van Bibian gevolgd, de documentaire gezien en ben heel benieuwd hoe het nu verder met hen gaat. Als Klaas het niet schrijft valt er niets te lezen, zo simpel is het. Het kan ook een vorm van verwerken zijn en ik denk niet eens dat hij zit te wachten op advies of kritiek. Die mogelijkheid is er hier wel en velen maken daar ook gebruik van. Ik volg het alsof ik een boek lees, leef me net zo in in de personages en leef dus ook net zo mee. Door te reageren, wil ik Klaas laten zien dat hij wordt gevolgd en gelezen ( misschien zit hij ook daar niet op te wachten) en dat hij er niet alleen voor staat ( voor wat dat waard is). en .. Klaas dat heb je met kinderen, wij zitten er nog mee en zij doen het op hun manier, het komt goed, gun het de tijd en blijf vooral jezelf !!! Liefs, Suus

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Makkelijk om anoniem te reageren

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ach Mariet,
      jij staat hier toch ook niet met naan en adres.

      Bert

      Verwijderen
  7. Inmiddels is mijn medelijden met Klaas totaal weg integendeel zelfs.
    wie is deze ik ik ik, als ik maar weer gelukkig ben man. Arme Lulu geen moeder meer en een vader die alleen maar aan zichzelf denkt.
    Ja Klaas wat moet je zeggen tegen Lulu als ze vraagt of je S mooier vind.
    NIETS. haar loyaliteit naar haar mama is zo groot,en papa heeft alleen maar vlinders in zijn buik.
    ik vind het een slecht geschreven boek, en die lees ik niet uit
    Klaas ik adviseer jou om eerst weer een stabiel gezin te worden ,en even niet aan ik ik ik te denken maar wat meer aan jou kinderen.
    het ga je goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Jou mama is de mooiste en de liefste van de hele wereld.
    Dat is wat ze wil horen en nodig heeft.
    Zet je zelf op de achtergrond.
    jij bent haar vader laat haar niet met legen handen staan!!!!!
    Spring over je zelf heen, neem je verantwoording.
    Ga met je gezin op reis....het geluk van je kinderen staat bovenaan en niet jou verliefdheid.
    Ik schrijf uit ervaring

    Joop

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik word er ook verdrietig van ,kindjes hebben nu zo hun basis nodig , ook voor hun verdere ontwikkeling,het exploiteren van gevoelens op deze manier,maakt heel kwetsbaar

      Verwijderen
  9. Hoi Klaas, ik ben stiekem al een tijdje fan van Lulu. Toen ik haar zag met Bibian in : Alles rijmt en de Blauwe kat, was ik meteen verkocht. Wat een sterretje, wat een briljante timing. Voor mij is het een natuurtalent. En ik vind jou een leuke levensleraar. Ik zing weer steeds vaker : Let it be en dat lijkt me een goed teken.
    Heb het goed met elkaar !

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Houd nou allemaal eens op met zeuren....

    Judy

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat een reacties ,en hoe weten jullie wat goed is?
    Lieve Klaas en kinderen doe fijn waar jullie gelukkig van worden en volg je gevoel
    Heel veel geluk voor jullie allemaal!

    Groetjes,Sanne

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen