zondag 28 april 2013

Mei

 
Als je depressief of verdrietig bent moet je bananen eten, zegt Swip. Daar zit een stof in die je hersens weer nieuwe energie geeft.
Ik ben niet depressief. Wel verdrietig, maar ik geloof dat ik het helemaal niet erg vind om verdrietig te zijn.
Bibian is negen maanden dood. Opnieuw ben ik met mijn gezin in Meerle in België. Een jaar geleden waren we hier ook; onze laatste vakantie als compleet gezin.
Het waren de laatste weken voordat de kanker Bibian het leven definitief elke glans ontnam. Met de moed der wanhoop namen we hier samen onze laatste liedjes op, filmden we onszelf, maakten we fietstochten en wandelingen met de kinderen en vreeën we nog zo’n beetje. Vreemde en gelukkige dagen.
Swip vierde zijn verjaardag met vriendjes; dat zullen we dit jaar ook doen.
Ik luisterde met F. naar de opnamen die we anderhalf jaar geleden in zijn studio maakten met ons bandje Emma Peel. Bibian was net met haar eerste – zeer zware – chemokuur begonnen. Je hoort hier en daar aan haar stem dat ze moe is. Moe maar vastberaden. Ik weet niet wat ons bezielde om toch die derde cd te willen maken; waar we de energie vandaan haalden.
Maar het resultaat valt niet tegen. Ik denk dat onze laatste onze beste gaat worden. De komende weken hoop ik de opnamen af te ronden, en nog voor de zomer alle liedjes met F. te mixen.
Die laatste acht maanden van ons leven stonden buiten de chronologische tijd. Ik geloof niet dat ik ooit zo intens leefde. Eerder zo gelukkig was. Juist de dreiging van pijn en dood, van het naderende einde van ons samenzijn, het tijdelijke tegenover het eeuwige, die totale onzekerheid van elk perspectief maakte het leven simpeler dan ooit. Iedere minuut met Bibian was er een. De tijd werd stroop, stond nagenoeg stil. De klokken sloegen ver en traag, de uren werden eindeloos uitgesmeerd. Alles leek om ons te draaien.
En toch waren we niet naïef: we wisten dat het eindig was. Regelden alle regeldingen, namen onbeholpen afscheid van elkaar.
Ik dacht dat dit het was. Het leek mij hoogmoedig nóg meer van het leven te verwachten.
En nu is het plotseling weer mei; de eerste winter is voorbij. De kinderen zijn uitgelaten, vrolijk. Ik ben verdrietig, maar toch niet ongelukkig.
‘Deze keer moest je niet huilen papa,’ zegt Swip. Ik schrok ervan. Inderdaad, ik moest niet huilen toen ik ons busje parkeerde, onze tassen naar binnen droeg, de bedden opmaakte, het eten kookte.

1 opmerking:

  1. Heb al jullie liedjes op youtube beluisterd.Al weken speelt Mercy zich keer op keer weer af in mijn hoofd. Hoor ik jou schitterende gitaarspel en de prachtige zang van Bibian. Hoe pijnlijk het ook is, ik vind het heel fijn om naar te luisteren. Het voelt als een soort zalfje voor mijn ziel. Hier kunnen verdriet en liefde voor mij heel goed naast elkaar bestaan. Dit had van mij een hit mogen worden. En Instant Karma komt in mij ook regelmatig voorbij....mmmmmmm,zo mooi.Dank voor alle mooie dingen die jullie gemaakt hebben en voor wat je nu nog schrijft. Ben benieuwd hoe het met je zingen gaat Youtube-je?) Wens jou en de kinderen veel plezier in Meerle of thuis in A'dam!

    BeantwoordenVerwijderen