Als je depressief of verdrietig bent moet je
bananen eten, zegt Swip. Daar zit een stof in die je hersens weer nieuwe
energie geeft.
Ik ben niet depressief. Wel verdrietig, maar
ik geloof dat ik het helemaal niet erg vind om verdrietig te zijn.
Bibian is negen maanden dood. Opnieuw ben ik
met mijn gezin in Meerle in België. Een jaar geleden waren we hier ook; onze
laatste vakantie als compleet gezin.
Het waren de laatste weken voordat de kanker
Bibian het leven definitief elke glans ontnam. Met de moed der wanhoop namen we
hier samen onze laatste liedjes op, filmden we onszelf, maakten we fietstochten
en wandelingen met de kinderen en vreeën we nog zo’n beetje. Vreemde en
gelukkige dagen.
Swip vierde zijn verjaardag met vriendjes; dat
zullen we dit jaar ook doen.
Ik luisterde met F. naar de opnamen die we
anderhalf jaar geleden in zijn studio maakten met ons bandje Emma Peel. Bibian
was net met haar eerste – zeer zware – chemokuur begonnen. Je hoort hier en
daar aan haar stem dat ze moe is. Moe maar vastberaden. Ik weet niet wat ons
bezielde om toch die derde cd te willen maken; waar we de energie vandaan
haalden.
Maar het resultaat valt niet tegen. Ik denk
dat onze laatste onze beste gaat worden. De komende weken hoop ik de opnamen af
te ronden, en nog voor de zomer alle liedjes met F. te mixen.
Die laatste acht maanden van ons leven stonden
buiten de chronologische tijd. Ik geloof niet dat ik ooit zo intens leefde.
Eerder zo gelukkig was. Juist de dreiging van pijn en dood, van het naderende
einde van ons samenzijn, het tijdelijke tegenover het eeuwige, die totale
onzekerheid van elk perspectief maakte het leven simpeler dan ooit. Iedere
minuut met Bibian was er een. De tijd werd stroop, stond nagenoeg stil. De
klokken sloegen ver en traag, de uren werden eindeloos uitgesmeerd. Alles leek
om ons te draaien.
En toch waren we niet naïef: we wisten dat het
eindig was. Regelden alle regeldingen, namen onbeholpen afscheid van elkaar.
Ik dacht dat dit het was. Het leek mij
hoogmoedig nóg meer van het leven te verwachten.
En nu is het plotseling weer mei; de eerste
winter is voorbij. De kinderen zijn uitgelaten, vrolijk. Ik ben verdrietig,
maar toch niet ongelukkig.
‘Deze keer moest je niet huilen papa,’ zegt
Swip. Ik schrok ervan. Inderdaad, ik moest niet huilen toen ik ons busje
parkeerde, onze tassen naar binnen droeg, de bedden opmaakte, het eten kookte.
Heb al jullie liedjes op youtube beluisterd.Al weken speelt Mercy zich keer op keer weer af in mijn hoofd. Hoor ik jou schitterende gitaarspel en de prachtige zang van Bibian. Hoe pijnlijk het ook is, ik vind het heel fijn om naar te luisteren. Het voelt als een soort zalfje voor mijn ziel. Hier kunnen verdriet en liefde voor mij heel goed naast elkaar bestaan. Dit had van mij een hit mogen worden. En Instant Karma komt in mij ook regelmatig voorbij....mmmmmmm,zo mooi.Dank voor alle mooie dingen die jullie gemaakt hebben en voor wat je nu nog schrijft. Ben benieuwd hoe het met je zingen gaat Youtube-je?) Wens jou en de kinderen veel plezier in Meerle of thuis in A'dam!
BeantwoordenVerwijderen