‘Het komt allemaal goed, alleen niet met mij
erbij’ zei Bibian als een mantra.
Wat zou ze daarmee bedoeld hebben. Ik vermoed
dat ze mij moed wilde inspreken. Misschien voelde ze zich ook wel schuldig dat
ze er zomaar tussen uitkneep. Mij met de gebakken peren liet zitten.
Dat zinnetje speelt steeds door mijn hoofd.
Wanneer komt het dan goed. Hoe weet ik wanneer het goed is.
Het is een uitspraak als van een orakel.
Raadselachtig. Onbegrijpelijk. Geen geruststelling, eerder een opdracht.
Het is nu bijna acht maanden verder. En
inderdaad: we maken het goed. We functioneren, staan ’s morgens op, ontbijten
samen. Ik breng de kinderen naar school (Valentijn is nu oud genoeg om zelf te
gaan), haal ze ’s middags weer op, doe de boodschappen, kook het avondeten. Ik
doe het allemaal graag, zou het niet anders willen, behalve dan dat jij er niet
meer bent.
Ik ben bang dat het toch allemaal wat minder
vrolijk is geworden. Ik word niet meer gecorrigeerd in mijn stilzwijgen, mijn
lethargie. Voor mijn gevoel ben ik optimistisch, positief, grappig,
enthousiast, maar ik vraag me af of de kinderen dat ook zo ervaren. Ik vraag
het ze met enige regelmaat: vinden jullie mij erg veranderd sinds mama dood is.
Nee, zeggen ze dan. Nou ja, wel een beetje.
Hoe dan?
Hmm... ja... Dat weten ze niet precies.
Ben ik strenger geworden? Ja, dat wel. Maar
dat moet ook wel.
Waarom dan?
Omdat je het allemaal alleen moet doen papa.
Ben ik onredelijk.
Nee, niet onredelijk. Nou... soms.
Wat missen jullie het meeste.
Mama.
Maar wat dan.
Gewoon... mama.
We maken plannen voor de zomer. Niet naar
Spanje. Spanje ben jij.
Roemenië moet het worden. Daar zijn beren en
wolven.
Gaan we die dan zien, vraagt Lulu.
Zeker.
Is dat niet gevaarlijk.
Heel gevaarlijk.
Is daar ook Wifi, vraagt Swip bezorgd.
Ik denk dat de kinderen eigenlijk het liefste
naar een familiecamping in Frankrijk zouden gaan, maar dan hebben ze pech. Dat
lijkt me een van de allertreurigste dingen die je als weduwnaar kunt doen.
Ik vind het doodeng om zomaar naar de Karpaten
te rijden, maar ik heb toch het gevoel dat ons dat meer gaat opleveren. Ik wil
ze zo graag het gevoel van familie meegeven. Dat wij bij elkaar horen, een
gezin zijn. Voordat iedereen straks zijn eigen weg gaat. Ik denk – en hoop –
dat we, als we wat meer op elkaar aangewezen zijn, ons verbond sterker maken.
Elkaar vinden. Noodgedwongen.
En als we dit kunnen met z’n vieren, dan lukt
de rest ook wel. Dan komt het allemaal goed.
Mooi geschreven. Ontroerend en echt.
BeantwoordenVerwijderenBlijf daar in geloven,dat alles goed komt Klaas.Liefs Janke
BeantwoordenVerwijderenSterker nog, het is al goed, je doet het goed, je best. Bibian heeft (ik kan niet had schrijven..) vertrouwen in je, geheel terecht.
BeantwoordenVerwijderenEn over die vakantie: gun de kinderen iets zonder jezelf iets te misgunnen. Dat kan, best of both worlds. Ik doe het vaker, die rustige camping op dat mooie plekje afgewisseld met die camping niet mijn eerste keus, maar wel top voor de kinderen incl glijbanen etc. Ze zullen je dankbaar zijn!
Maar inderdaad, een grote gezinscamping in Frankrijk, een gruwel. Gelukkig zijn er veel mooie alternatieven!
De Karpaten, wel supermooi..
ja klaas het zal allemaal goedkomen , alleen anders.
BeantwoordenVerwijderenja en die camping , er staat voor jou gevoel op de tent geschreven een weduwnaar
de confrontatie met 2 ouder gezinnen is misschien moeilijk.
maar misschien en\en .
HET ZAL ALLEMAAL GOEDKOMEN!!
ans
In Zuid-Afrika zeggen ze "Alles kom reg", en terwijl dankt de soefi de Heer omdat hij altijd net dàt krijgt wat goed voor hem is... Als ik je lees denk ik, héhé, mag ik mee naar die Karpaten, maar ach, mijn verjaardag is net op de laatste dag van jouw ene, de dag buiten de tijd volgens de Mayakalender. Buiten de tijd, een mooie gedachte. Alles is er, het ene tastbaar, het ander in ons hart, en soms bloeien beiden.
BeantwoordenVerwijderenhttp://yayamarieke.wordpress.com/2013/03/24/goed/
Dat is goed plan die Karpaten.
BeantwoordenVerwijderenook ik maakte na de dood van mijn man een reis door Canada volop natuur.
Op jezelf zijn teruggeworpen ..
Karin Mulder de weduwe van karel glastra v.loon maakte een reis dwars door australie met haar 3 kleine kinderen.
Het werkt helend. dat is misschien wat Bibian bedoelt jullie gezin bevat genoeg liefde om het te overleven dat zij er niet meer is?
maria
ook ik denk dat Bibian dat bedoelde; jij en de kinderen zijn samen lliefedevol en sterk genoeg; zij heeft de ring gelegd waarin jullie verder leven.
BeantwoordenVerwijderenontroerend en echt...............
BeantwoordenVerwijderensluit me bij bovenstaande aan
groeten patty
Het is pas acht maanden....
BeantwoordenVerwijderenBeste Klaas,
BeantwoordenVerwijderenMerk je dat je steeds meer bezig bent met de toekomst?
Dat je bezig bent met wie je NU bent?
Zelf doe ik dat nu ook; heb mijn vakantie ook weer vastgelegd, zonder kinderen, omdat die al op eigen benen staan. Ja, moeilijk om alleen weg te gaan, maar thuis blijven zitten is ook geen optie.
Bibian mocht door haar TV reportage, haar columns en haar blog anderen tot steun zijn, herkenbaarheid oproepen, iets wat jij nu ook doet.
Mijn vrouw mocht dat doen door het afgeven van een interview in NRC, vorig jaar, in een reeks getiteld "Het laatste woord", waarin mensen in hun laatste levensfase vertelden hoe zij met de naderende dood omgaan.
Vandaag heeft in Amsterdam de boekpresentatie plaats gevonden van een aantal verhalen uit deze reeks. Jij bent trots op Bibian, ik op mijn vrouw, die d.m.v. haar aandeel in dit boek ook anderen tot steun kan zijn.
De andere verhalen helpen mij ook. Zo helpen wij, als "lotgenoten" elkaar ook.
Ik verwijs graag naar : http://www.nieuwamsterdam.nl/boekUitgave.aspx?ID=2391
Klaas, niet iedereen ziet een "loslopende" man met kinderen als "weduwnaar" (wat haat ik dat woord!). Laat maar los die gedachte. Sterkte!
Theo dank je wel voor de link.
VerwijderenAns
Wat schrijf jij mooi... elke keer weer raakt het me wat en hoe je schrijft. Het zet me ook aan het denken. Over hoe het leven is, en wat je er mee wilt. En wat er dan in het echt gebeurd.
BeantwoordenVerwijderen"Ik wil ze zo graag het gevoel van familie meegeven. Dat wij bij elkaar horen, een gezin zijn. Voordat iedereen straks zijn eigen weg gaat." Wat een prachtige opdracht aan jezelf!
Het is al goed. En tegelijkertijd komt het nooit meer goed. Wat een moeilijke tegenstelling lijkt me dat.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik denk dat je het heel goed doet, ook al kennen wij elkaar niet. Jullie kinderen missen hun mama en hebben een hele fijne vader. Wat heb je het weer ontzettend treffend omschreven. Sterkte!
"Wat lees je", vraagt Dorus (11). Ik vertel over Bibian, die ik niet gekend heb, maar nu wel een beetje heb leren kennen. Over wat zij heeft gedaan om haar herinnering 'levend' te houden. Ik vertel over chocoladetaart, oorbellen, brieven en filmpjes. "Goh", zegt Dorus. "Wat zou het leuk zijn als papa dat ook voor ons had kunnen doen, he mam?" Dorus is een expert als het over de dood gaat. Zijn vader is zeven jaar geleden geheel onverwachts overleden (hartstilstand in zijn slaap). Wij hebben het nog vaak over deze bijzondere vader, die net als Bibian in een bandje zat. Ik probeer zijn herinnering ook 'levend' te houden. Ik heb in het begin ook een weblog bijgehouden, waar een boek uit voortgekomen is, over het eerste roerige jaar, waarin ik achterbleef met mijn twee zoontjes van toen 4 en 6 jaar oud. Ik schreef - net als jij - over verdriet, gemis, onbegrip, maar ook over wijze kindervragen ("Mam, is papa nu al een geraamte?"), en de vele mooie momenten samen. Vanaf het moment dat ik hem dood in bed vond heb ik mij voorgenomen dat wij niet de rest van ons leven ongelukkig gingen zitten zijn. Dat is gelukt. We zijn een heel hecht team met zijn drietjes. De oudste, Teus, is nu 13, en dan Dorus dus, van 11. Ook ik ben van mening dat ik heel veel geluk heb gehad, met hun vader, maar ook met deze fantastische zoons. Ik zou je mijn boek graag willen sturen, omdat ik denk dat je er wat in zou kunnen herkennen. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat je daar hé-lé-maal niet op zit te wachten. Dat je wel genoeg hebt aan je eigen verhaal. Maar mocht je het nu toch willen hebben, al is het maar om in een hoekje van de boekenkast te zetten voor het geval je het ooit zou willen lezen, laat je het me dan weten? Ik ga je geen sterkte wensen. Daar had ik altijd een hekel aan, ik ben toch niet ziek, dacht ik dan. Wel wens ik je veel mooie tijden met die bijzondere kinderen van je. Want dat zie je wel meteen, dat het bijzondere kinderen zijn, net als hun moeder, én hun vader….
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Marian van den Hul (hul17@ziggo.nl)
http://www.trouw.nl/tr/nl/5097/Spiritualiteit/article/detail/3330838/2012/10/12/Neuroloog-ontwaakt-uit-coma-De-hemel-bestaat-echt.dhtml
BeantwoordenVerwijderenmisschien als troost.................
fijne paasdagen
Goed komt het zeker Klaas, daar ben ik van overtuigd!!
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet wat ik moet schrijven, ik zou het liefst even een arm om je schouder leggen en hopen dat dat helpt !!! Doe wat jij denkt dat goed is en het is goed !!! Ik lees zo'n verdriet en kan het me zo voorstellen !!! Liefs Suus.
BeantwoordenVerwijderenMis je. Alles in orde?
BeantwoordenVerwijderen?.......hoe gaat het....
BeantwoordenVerwijderenAlles goed??
BeantwoordenVerwijderenAns.
hoi Klaas,
BeantwoordenVerwijderenalles goed Klaas met jou en je kids??
Je wordt gemist Klaas door ons meelezende en meelevende belangstellenden.
BeantwoordenVerwijderen"alles goed" vind ik niet echt een vraag in deze situatie. Sowiezo kun je denk ik beter vragen 'hoe gaat het met je?' Wellicht was dit wel de laatste tekst van Klaas. Dit zal dan een hele mooie afluiting geweest zijn.
BeantwoordenVerwijderenhou eens op met dat corrigerende vingertje!!!
Verwijdereneerst dacht ik nog wat is dit nu weer
Verwijderentoen ik het las
en alles anoniem
er is al genoeg ellende
maar er moet kennelijk nog meer bij
en dit alles via de blog van klaas
jammer, denk er van wat je wil denken
maar laat elkaar in waarde
in ieder geval nog een hele fijne zondag voor iedereen
en zeker voor klaas en de kinderen
groet patty
klaas, hoe gaat het met je boek ?
BeantwoordenVerwijderengroet uit frankrijk marie
Klaas ik mis je stukjes en hoop dat je het een beetje redt samen met de kinderen. Moet veel aan jullie denken! Liefs, Annemarie
BeantwoordenVerwijderenHallo Klaas, jammer dat je niet meer schrijft. Hoop dat binnenkort de moed en inspiratie terug komen. Iedereen leeft met je mee ! Elisabeth
BeantwoordenVerwijderenhe Klaas
BeantwoordenVerwijderenhoe gaat het met jou en je kindjes
Hoop dat je ook een beetje van het voorjaarszonnetje kan
genieten, hoop het echt voor jullie!
veel liefs,
Hey Klaas,
BeantwoordenVerwijderenNeem je tijd en als je niets meer schrijft is het ook goed dan heb je waarschijnlijk wat meer innerlijke rust gekregen en minder de behoefte om te schrijven.
Geniet van het aankomende mooie weer met je prachtige kindjes, op naar een nieuwe toekomst met hopelijk veel leuke dingen in het vooruitzicht ik gun je dit in ieder geval van harte.
Hartelijke groet, Rose.
Ik voel precies zo na het verlies van mijn man
BeantwoordenVerwijderen