vrijdag 6 juli 2012

Wat ik mis

Je handen en je mond,
je machtige en intimiderende haar
dat ik eerst gek vond ruiken,
maar waar ik nu van wakker lig:
zal ik het straks nog weten?
Je ogen die mij aankijken,
dan wegkijken, dan weer kijken.
Hoe je een beetje spottend op me
wacht,
je mond, je tong,
eerst je mond en dan plotseling je
tong,
het puntje van je tong.

De taal, de woorden,
de klinkers en de medeklinkers,
de stemhebbende en de stemloze,
de syntaxis en de morfologie,
de grammatica,
de gebiedende wijs,
de smekende wijs,
niet daar, wel daar,
net was het anders;
exacte wetenschap.

Het kijken maar niet aanraken,
- zal ik je helpen? nee laat me nou,
de kleine druppeltjes op je rug
en hoe ze proeven,
hoe uitbundig je kon plassen en
jezelf ontlastte langs de kant
- komt er niemand aan? nee niemand,
wanneer ik je mocht wassen,
de goede en de slechte keren,
de mislukte en de onderbroken,
die paar keer die we nooit
vergaten.

Het pijnlijk ongemak wanneer het
alles overheerste:
de klamme hitte van een overvolle
nachtbus in Shaanxi,
een apocalyptisch noodweer op
een bergtop in Cataloniƫ,
achter een fietsenstalling in
Slotervaart op iemands 50ste
verjaardag, de midlife al op zijn
gezicht.

De pillenstrips verkeerd gelezen;
heb ik hem nou geslikt of niet?
bezoek aan het Aletta Jacobshuis
- daar zijn we weer,
de blauwe streepjes van de
doktersassistente
- waarom huilt u nou mevrouw?

Hoe er de klad in kwam en we het
steeds weer oppakten.

Je lichaam onomkeerbaar moe,
je gele huid met vreemde zwarte
strepen van de radioloog, je lieve
slangetje en je lieve zakje,
hoe je alles uitkotst en me angstig
vraagt of ik nog van je hou.

De pijn die niet meer weggaat.
Je ruikt nu anders
maar je smaakt hetzelfde.
Ik streel je voorzichtig en jij mij,
we praten dan maar over hoe het
was,
ik praat, jij luistert,
misschien zegt het je niet zo veel,
niet overschat, niet onderschat,
gewoon hoe het was,
ik mis het nu al zo.

7 opmerkingen:

  1. Stil word je hiervan, echt geen woorden voor...
    Sterkte en kracht gewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een tragische paradox toch altijd; al het schone dat voortkomt uit verdriet en pijn.

    Ik leef, als een van de vele onbekenden, zeer met jullie (openhartigheid) mee.

    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wist niet dat het mogelijk was zo mee te leven met jullie, jullie die ik niet ken, niet zal ontmoeten maar die me zo kunnen raken in het vreselijke wat jullie meemaken en het mooie van de woorden en gevoelens die daaraan worden gegeven. Jullie die net als iedereen een leven hebben met ups en downs, kinderen,werk, druk sociaal leven, veel gezelligheid en dan opeens...............hamerslag!
    Ik wist het wel, allang ook uit eigen ervaring. Ineens kan alles totaal anders zijn.
    Het leven kan heel hard zijn. Een verzameling aan mooie herinneringen is een waardevol iets wat overblijft. Probeer er nog wat van te vangen, te koesteren en hou ze levend!
    Veel sterkte voor jullie allemaal!!!
    Een lieve groet uit Den Haag

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Diep, diep respect voor Bibian, voor jou, voor jullie gezin!! Je woorden!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. zal ik wel
    zal ik niet
    alles is teveel gezegd
    alles is te weinig gezegd
    woorden schieten tekort
    ken jullie niet
    ken jullie wel
    alles zo herkenbaar
    sterkte en kracht

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Bibian en Klaas,

    Voor mij en velen met mij,
    Zomaar ineens was daar Bibian, in de Volkskrant het intervieuw met Bibian, haar prachtige blog gevolgd. Wat kan ik teruggeven, een woord is geen jas om gemakkelijk aan te trekken.
    In gedachten stuur ik mijn mooiste en warmste jas naar Bibian.

    Mieke.

    BeantwoordenVerwijderen