Hyperfocus

S. heeft Gyros gemaakt. Op vrijdag en zaterdag mag hij thuis komen eten en logeren als hij dat wil, op voorwaarde dat hij geen ketamine gebruikt; thuis niet, maar ook niet ergens anders. De andere dagen moet hij voor zichzelf zorgen. De mevrouw van Jellinek Advies vond het een goed idee. Ik vroeg haar wat S. redelijkerwijs van mij zou mogen verwachten en waar ik volgens haar niet in hoef te voorzien.
    Terwijl ik dit schrijf zit S. op de piano in de hal Light my fire van The Doors steeds opnieuw en uiterst geconcentreerd, noot voor noot uit te zoeken. Moeilijke loopjes en akkoordwisselingen herhaalt hij net zolang tot hij ze in zijn vingers heeft. Dezelfde concentratie - hyperfocus is een beter woord - die hij ook heeft als hij op zijn laptop elektronische muziek maakt, Minecraft speelt of met grafics in de weer is.
    Op een schoolbord schetste de mevrouw van Jellinek Advies de prefrontale cortex en omdat ik haar verteld had dat ik componeer, noemde ze die de dirigent van S.’ handelen. Die helpt hem met plannen, organiseren, de boel bij elkaar houden, niet in chaos te verzanden. Maar ketamine verdooft en verstoort de signalen die hij van zijn prefrontale cortex krijgt.
    De amygdala, een ander gedeelte van je hersens gaat meer over je instinct en de instante bevrediging van behoeften. Ketamine is fijn omdat het alle vervelende prikkels uitzet zoals onzekerheid, depressie en andere pijn. De prefrontale cortex zegt dan: ‘niet doen, is slecht voor je,’ maar de ketamine verstoort het signaal. En als je vaak ketamine gebruikt wordt het signaal steeds langer en heviger verstoord, en neemt de amygdala meer en meer het besturingssysteem over.
    Het was niet de eerste keer dat ik dit verhaal hoorde, maar ze bedoelde het goed en kwaad kon het niet. Maar wat ik eigenlijk wilde horen was hoe ik het beste kon handelen in de complexe en verwarrende situaties waarin ik met S. steeds weer belandde, en heel concreet of zij mij kon garanderen dat als ik een keer de moed op zou weten te brengen om nee tegen hem te zeggen, hem de deur te wijzen of te weigeren hem ergens op te komen halen waar hij sowieso nooit naartoe had moeten gaan, hem het zelf maar op te laten knappen, hem zelf te laten verzinnen hoe hij stoned en doodziek de weg naar huis moest vinden om daar dan in zijn eentje maar te moeten zien de dag of de nacht door te komen zonder vader met paracetamol, een warme kruik en kopjes thee en bemoedigende, relativerende woorden waarin de irritatie, de woede en de zorg toch altijd nog doorklinken - omdat ik nou eenmaal ben wie ik ben, en omdat hij mij door en door kent, want sociaal hoogbegaafd en een ongelofelijke radar voor subtekst - of zij mij kon garanderen dat S. er dan de volgende dag nog zou zijn, dat hij dan niet zou doen wat altijd impliciet boven elke dramatische gebeurtenis waarin hij mij tot handelen dwingt hangt, die donkere, dreigende, intimiderende en uiterst manipulatieve wolk die hij alleen bestuurt - ik denk toch met zijn prefrontale cortex, vraag me niet hoe -, dat hij geen voortijdig einde aan zijn jonge leven maakt, in elk geval niet totdat hij Light my fire vlekkeloos onder de knie heeft.